runaways
#14 (marvel)
Het groepje tieners ontsnapt aan de politie, waarbij ze voor
het eerst worden geconfronteerd met het feit dat één
van hen misschien een verrader is. Over verraad gesproken,
dat is wat intussen gebeurt bij de ouders van de tieners:
vier leden van de Pride willen het initiatief in eigen hand
nemen. De opgerekte scènes geven de indruk dat dit
een tussennummer is. Ook de dialogen zijn net iets minder
spontaan. Vooral de verwijzingen naar pop culture zijn geforceerd.
Aan de andere kant is het tekenwerk vloeiend, strak en toegankelijk
als altijd. Door middel van fijne lijnen en pasteltinten ademt
elke pagina een sfeer uit die bij het concept van de serie
past. Twee sterren is te weinig, vandaar drie. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
ultimate
spider-man #57 (marvel)
Als de afsluitende pagina niet zo'n interessante cliffhanger
had opgediend, was dit zonder twijfel de grootste misser van
de reeks tot nu toe geweest. Spider-Man is ontvoerd door Doctor
Octopus, die zijn vijand vervolgens in een wollige monoloog
alle expositie geeft die denkbaar is, inclusief een overbodige
flashback. De verhaallijn is inmiddels al dik vier delen bezig
en wat tot nu toe is gebeurd, had ook in één
nummer verteld kunnen worden. Het subplot over Gwen Stacy
maakt echter veel goed. Als altijd zijn de tekeningen stabiel.
Van de jeugdige dynamiek tot de ouderwetse lay-outs, betrouwbaarder
kan bijna niet. Wel is de inkleuring hier nogal aan de groene
kant. Twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
daredevil
#59 (marvel)
Nadat zijn vrienden en mensen in zijn omgeving op hem in hebben
gepraat, besluit Matt Murdock dat het weer tijd wordt dat
hij zijn superheldenkostuum aantrekt. Dat werkt, juist omdat
het teruggrijpt op de wendingen uit vroegere nummers en daarbij
tevens een extra laag diepgang ontstaat. Deze terugkeer van
het kostuum lijkt, te oordelen aan de laatste pagina, ook
een terugkeer van superhelden in het algemeen. Of dat werkt,
met deze schrijver en zeker met deze tekenaar, moet worden
bezien. Het tekenwerk is immers traditioneel rauw, vol donker
realisme dat het best tot uitdrukking komt in scènes
over de mensen achter de maskers. Voor nu kom ik uit op een
score van vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
fantastic
four #512 (marvel)
Het is tijd voor een tussendoortje in de vorm van een vrolijke
vertelling over de Human Torch en Spider-Man. Gelukkig staat
dit plot niet helemaal op zich, want de ontmoeting tussen
de twee vloeit op een slimme manier voort uit de huidige problemen
van de Fantastic Four. Het gekibbel tussen de vrienden is
grappig, doch iets minder subtiel dan de laatste jaren en
de confrontatie met Hydro-Man is zelfs redelijk plichtmatig.
Het subplot over Sue Richards zorgt op het juiste moment voor
de serieuze toon. Over de tekeningen weinig klachten. De losse
stijl lijkt aangepast aan het verhaal, zodat het enigszins
vrolijker en cartoonesker is dan gebruikelijk. Drie sterren
is de terechte score. tekst
mark waid tekeningen mike wieringo &
paul smith
human target
#9 (dc)
Het verhaal over een groep terroristen eindigt op een manier
die tegelijkertijd voorspelbaar en toch onvoorspelbaar is.
Voorspelbaar, omdat de leider van de bende inderdaad als gevolg
van Christopher Chance's daden wordt opgepakt; onvoorspelbaar,
omdat Chance deze keer zowaar niet de enige is die niet is
wie hij beweert. Al met al is het een zeer vermakelijke afronding,
zeker omdat de vertelstijl en tekstkaders voor een boeiende
sfeer zorgen. Het werk van de 'tweede' tekenaar is bovendien
voortreffelijk. Naast heldere composities blinkt de minimalistische
stijl vooral uit in het neerzetten van Chance, die met meer
persoonlijkheid wordt neergezet dan ooit. Kortom, vier sterren. tekst
peter milligan tekeningen cliff chiang
spawn #134
(image)
Via een flashback wordt inzicht gegeven in het verleden van
Nyx. Intussen gaat Spawn op zoek naar de Clown, ofwel de Violator,
die de steegjes nu tot zijn gebied heeft verklaard en Spawn
dus uitdaagt. Al is het zeker wat betreft structuur duidelijk
een inleidend hoofdstuk, de vertelstijl is aardig en de climax
is zowel interessant als subtiel. Jammer is het wel, dat halverwege
het tempo omhoog gaat. Dat levert niet alleen enkele pagina's
zonder tekst op, maar ook het gebruikelijke probleem met het
tekenwerk, dat dan weer erg warrig wordt. Met de stijl zelf
is gelukkig weinig meer mis, hetgeen wordt onderstreept door
de kalme laatste pagina. Geen drie sterren, uiteindelijk wel
twee sterren. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina