daredevil:
father #1 (marvel)
Een vijfdelige miniserie waarin hoofdredacteur Quesada tekst
en tekeningen voor zijn rekening neemt. Het tekenwerk is als
altijd erg dynamisch, groots en overdonderend. Het zo karikaturale
vleugje is minder nadrukkelijk aanwezig en vooral de manier
waarop Daredevil wordt neergezet, is vol gevoel voor drama.
Helaas blijft de plot achter, want na de sfeervol geschreven
inleiding gaat de aandacht uit naar een basisgegeven dat redelijk
gekunsteld in elkaar zit: de thematische overeenkomsten tussen
het levensverhaal van Matt Murdock en zijn nieuwe cliënt
zijn te toevallig. Ook het subplot over Nestor Rodriguez is
weinig verrassend. Alles bij elkaar ga ik niet hoger dan twee
sterren. tekst
& tekeningen joe quesada
x-statix
#22 (marvel)
De confrontatie tussen X-Statix en de Avengers barst nu los.
Eerst nemen Captain America en de Anarchist het tegen elkaar
op, waarna de actie wordt verplaatst naar een gevecht tussen
Dead Girl en de Scarlet Witch; alles met als inzet het brein
van Doop. Het onzinnige verhaal is natuurlijk slechts een
excuus voor de strijd tussen de teams, die op bepaalde punten
wel heel erg geïnspireerd lijkt door de recente crossover
tussen de JLA en de Avengers. Inhoudelijk gaat het derhalve
nergens om, al zijn de dialogen soms ouderwets scherp. Wat
betreft de tekeningen blijft staan, dat de houterige stijl
niet past bij hoe de Avengers doorgaans worden neergezet.
Kortom, één ster. tekst
peter milligan tekeningen michael allred
the losers
#11 (dc)
De missie op Montserrat brengt de Losers in conflict met tegenstanders
die opvallend gezichtloos blijven. Dat maakt de actie net
even minder spannend, om de simpele reden dat de urgentie
niet helder in het verhaal is verwerkt. Dat neemt niet weg,
dat het tempo en de dialogen wederom voortreffelijk zijn;
pas in het subplot blijft het script een paar keer hangen
in de expositie. Voor het overige is dit duidelijk een tussennummer,
dat de weg vrijmaakt voor de climax van komende maand. De
tekeningen doen het okay. Van de kleinere panels tot de spreads,
de rauwe stijl heeft een simpele dynamiek die zelden teleurstelt.
Zelfs de monotone inkleuring werkt. Drie sterren. tekst
andy diggle tekeningen jock
superman
#204 (dc)
Superman wordt doorgaans geassocieerd met grote, heroïsche
gevechten op wereldschaal. Azzarello pakt het echter anders
aan en laat de Man van Staal het gehele eerste hoofdstuk lang
praten met een predikant. De insteek werkt, vooral omdat de
twee praten over gebeurtenissen waarvan de lezer niet op de
hoogte is. Op deze manier wordt de spanning slim opgebouwd,
bijna als vanzelfsprekend middels gevatte dialogen vol woordspelingen.
Het tekenwerk voldoet aan de verwachtingen. Lee's Superman
is aan de duistere kant, maar dat past bij de sfeer van het
verhaal. Hoewel de stijl niet volledig stabiel lijkt, wordt
dat gecompenseerd door de vele details. Ruim voldoende, drie
sterren. tekst
brian azzarello tekeningen jim lee
bone #54
(cartoon)
Met nog één nummer voor de boeg is de manier
waarop de serie zal aflopen geen verrassing. Hoe gemakkelijk
sommige details ook lijken (Thorn hoeft de Crown of Horns
enkel aan te raken en de strijd is zo goed als gestreden),
het heeft wel degelijk iets episch, terwijl de interactie
met de Bones voor redelijke diepgang zorgt. De voor dit deel
beschikbare extra pagina's worden overigens niet gevuld met
extra scènes, maar door middel van veel oprekken. Een
knap staaltje decompressed storytelling, dus. Het tekenwerk,
dat succesvol een animatiestijl mengt met realistische elementen,
is al jaren solide en vooral de beslissende composities zijn
sterk. Al met al vier sterren. tekst
& tekeningen jeff smith
love fights
#9 (oni)
Jack en Nora lichten The Flamer in over de Modal Multiverse
Conjuncture, een heerlijke parodie op DC's klassieker Crisis
On Infinite Earths. In feite wordt dit hierdoor een hobbynummer,
vol met inside jokes en verwijzingen naar hoe een uitgeverij
omgaat met superheldencomics. Dat het tevens functioneel is
in de speurtocht naar de schurken die het op The Flamer hebben
gemunt, is zonder meer knap, al maakt het de rode draad zeker
niet toegankelijker. De romance komt op een iets lager pitje;
het enige minpunt van deze maand. Het strakke tekenwerk wordt
ditmaal overheerst door de grijstinten, wat voor precies de
gewenste sfeer zorgt. Lang verhaal kort, vijf sterren. tekst
& tekeningen andi watson