ultimate
spider-man #58 (marvel)
De verhaallijnen lopen nu wel erg door elkaar. Eerst ging
het over een film, daarna over Doctor Octopus en uiteindelijk
over Gwen Stacy. Daarbij is de afronding van het gevecht met
Doctor Octopus onbevredigend, al is het leuk om te zien hoe
Spider-Man vervolgens vanuit Brazilië weer terug moet
naar New York. Omdat de laatste pagina een grote verandering
van de status-quo belooft, kan dat enkel worden toegejuicht;
het werd tijd voor echt relevante ontwikkelingen. Als bijna
altijd bestaan over het tekenwerk weinig klachten. Het is
helder, dynamisch en uitbundig, met die kanttekening dat de
aandacht voor details soms minder is. Al met al een score
van drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
plastic man
#6 (dc)
Nu Plastic Man is ondergedoken, is dat aspect blijkbaar opeens
de kern van de verhaallijn geworden. Dat de uitwerking best
komisch is, kan niet verhullen, dat de plot dun is en dat
bepaalde wendingen zijn gebaseerd op voorspelbare clichés.
Het slot, in de vorm van vier panels met een grote hoeveelheid
tekst, is bovendien verre van elegant. Het cartooneske tekenwerk
is wederom okay, van de strakke lijnen tot de visuele humor,
maar meer en meer wordt duidelijk, dat deze aanpak niet werkt
voor een reguliere serie. Om die reden is dit mijn laatste
deel van de reeks. Hopelijk zien we Baker snel op een project
waar zijn talenten wel tot hun recht komen. Hoger dan één
ster ga ik niet. tekst
& tekeningen kyle baker
y: the last
man #22 (dc)
Dokter Mann is gevangen, agente 355 gaat achter haar aan en
Yorick blijft achter met PJ, wat op voorspelbare wijze leidt
tot een gezellig samenzijn. De trend dat de hoofdpersonages
altijd precies dat doen wat ze net niet moeten doen, wordt
langzaamaan erg storend. Gelukkig wil Mann nu inmiddels ook
zo snel mogelijk naar haar laboratorium, anders kan niet worden
voorkomen dat cliché zich op cliché stapelt.
Het stilistische tekenwerk scoort een voldoende. Ondanks het
gebrek aan achtergrond in het merendeel van de scènes
verliest de vrij simpele, duidelijke stijl niets aan effectiviteit.
Ook niet onbelangrijk is dat de personages herkenbaar zijn.
Geen drie, wel twee sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen goran parlov
liberty meadows
#36 (image)
Het eerste deel met uitsluitend nieuw, niet eerder in een
krant gepubliceerd materiaal pakt aardig uit. Hoewel het zeker
de vraag is of het formaat van de krantenstrip kan worden
gehandhaafd, lijdt de verhaallijn over het aanstaande huwelijk
van Brandy daar niet onder. In de tweede helft gaat de aandacht
uit naar de dieren van het opvangcentrum, wat bizarre humor
tot gevolg heeft. Voor een nieuw personage krijgt Mike the
Raccoon deze keer trouwens weinig ruimte. Op het vlak van
de tekeningen blijkt opnieuw, dat de strakke stijl zo goed
als geperfectioneerd is. Eigenlijk is alleen de manier waarop
de pa van Brandy wordt getekend nog niet evenwichtig genoeg.
Drie sterren. tekst
& tekeningen frank cho
strangers
in paradise #65 (abstract)
Van de negentien strippagina's bestaat ongeveer de helft uit
experimentele pin-ups die de kunstwerken van Katchoo voorstellen.
Voor het hoofdverhaal blijft dus weinig over, zeker nu bepaalde
scènes zonneklaar slechts komische vulling zijn. Katchoo
zelf duikt op zes pagina's op, waarvan twee bestaan uit een
ruzie met Freddie. Zo goed als deze verhaallijn vorige maand
is begonnen, zo leeg is dit tweede hoofdstuk. Los van de humor
en ook los van het prettige leesritme lijkt het net of dit
deel geen punt heeft en dat is sowieso spijtig. De tekeningen
zijn daarentegen van het gebruikelijke, hoge niveau. Met name
de gezichten en gelaatsuitdrukkingen zijn zeer knap. Kortom,
drie sterren. tekst
& tekeningen terry moore