astonishing
x-men #1 (marvel)
Marvel lanceert een nieuwe X-Men comic met twee makers van
formaat en keert weer terug naar de basis: de X-Men presenteren
zichzelf opnieuw als superheldenteam, inclusief die fleurige
kostuums. Op de achtergrond spelen twee subplots die het mutantenprobleem
gepolariseerd neerzetten, terwijl het hoofdverhaal een vermakelijke
inleiding vormt op de cast, die overigens sterk in elkaar
steekt. De gemaakte keuzes zijn goed of in ieder geval begrijpelijk,
de vertelstijl is soepel en de dialogen zitten vol met vlotte
humor. Al kan het fotorealistische tekenwerk niet altijd de
emoties overbrengen, de fijne lijnen en warme inkleuring zijn
een lust voor het oog. Prima inleiding, vier sterren. tekst
joss whedon tekeningen john cassaday
nyx #4 (marvel)
Het vorige nummer is van het vorige jaar en door alle vertragingen
en het aangekondigde vertrek van tekenaar Middleton heeft
de serie het momentum zo goed als verloren. De tiener Kiden
Nixon gaat met haar voormalige docente Cameron Palmer op zoek
naar antwoorden over haar bijzondere gaven. Helaas wordt de
helft van de plot opgeslokt door een flashback die in feite
overbodig is, zeker omdat naast de introductie van een nieuw
personage verder eigenlijk nauwelijks iets gebeurt. De spanning
valt weg; dodelijk voor een nieuwe serie. De tekeningen zijn
prachtig als vanouds, al wekt de zeer krasserige stijl uit
de flashback de indruk van een haastklus. Meer dan twee sterren
geef ik niet. tekst
joe quesada tekeningen joshua middleton
supreme power
#10 (marvel)
De aandacht verschuift van Hyperion naar Princess Zarda, wier
introductie het startschot is voor een nummer vol vrouwelijk
naakt. Hoewel dit bij het personage en de volwassen sfeer
van de reeks past, voelt het goedkoop. Gelukkig ziet het ernaar
uit, dat Zarda's introductie directe gevolgen voor Hyperion
krijgt, terwijl ook het subplot over Joe Ledger niet wordt
vergeten. Kort gezegd, is dit derhalve een tussennummer, dat
echter zowel functioneel als vermakelijk is. Het strakke,
realistische tekenwerk sluit opnieuw mooi aan op het verhaal.
Zoals gezegd, is de hoeveelheid naakt wat overdreven, maar
het is eerder statig dan ranzig en dat telt. Drie sterren
is voorlopig genoeg. tekst
j michael straczynski tekeningen gary frank
x-statix
#23 (marvel)
De comic die twee jaar geleden zo graag anders wilde zijn
dan een standaard superheldencomic is in een hoog tempo veranderd
in precies dat, namelijk een standaard superheldencomic. Het
derde deel over de strijd tussen X-Statix en de Avengers voelt
plichtmatig aan. Maatschappijkritiek en verwijzingen naar
cultuur worden niet langer serieus gebracht (of genomen),
zodat de aandacht uitgaat naar cool bedoelde gevechten die
nergens cool worden. Net als in de vorige delen is de ouderwetse
tekenstijl ongeschikt voor de Avengers. Ditmaal komt daarbij,
dat de inkleuring een beetje aan de saaie kant is. De serie
wordt gestopt en gezien deze verhaallijn is dat terecht. Eén
ster. tekst
peter milligan tekeningen michael allred
ultimate
x-men #46 (marvel)
Een nieuwe schrijver, plus een nieuwe tekenaar en een inkleurder
die komen overwaaien van CrossGen, betekent als vanzelfsprekend
een frisse insteek. Ondanks de nieuwe personages en conflicten
is echter genoeg ruimte voor een gevoel van continuïteit,
zelfs (en dat is knap) in de dialogen. Zeker, de introductie
van Northstar en Mister Sinister is niet bepaald boeiend,
maar dat wordt gecompenseerd door de metamorfose van Storm.
Aan de ene kant niet origineel, aan de andere kant perfect
logisch binnen de serie. De tekeningen houden het midden tussen
realisme en cartoonesk, met iets minder aandacht voor detail
dan gebruikelijk. Alles bij elkaar goed genoeg voor drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen brandon peterson
the losers
#12 (dc)
De verkoopcijfers blijven weliswaar achter, deze serie is
en blijft top. In het laatste deel van de verhaallijn die
de Losers naar Montserrat heeft gebracht, moet het team uit
meerdere hachelijke situaties ontsnappen en tegelijkertijd
de voor hun missie belangrijke informatie opsporen. Dat betekent
dus actie, veel actie, die soms zo over-the-top is dat het
camp is. Gek genoeg past dat bij de thematiek van de comic,
net als de vlotgebekte personages en zwarte humor. Alleen
de samenzwering, toch de rode draad van het geheel, kan iets
minder boeien. Het simpele tekenwerk, dat dezelfde krasserige
intensiteit kent als het verhaal, vormt de ideale sluitpost.
Al met al vier sterren. tekst
andy diggle tekeningen jock
superman
#205 (dc)
Dit tweede deel van de verhaallijn maakt een verrassend politiek
statement. Superman onderzoekt de Vanishing, de mysterieuze
verdwijning van een zeer groot aantal mensen, en zijn zoektocht
brengt hem naar het Midden-Oosten als mogelijke bron. Daar
wil hij door het vernietigen van alle wapens een eind maken
aan de onlusten in die regio. Bijzonder politiek en vrij kritisch
over het Amerikaanse beleid. Helaas gaat het hierdoor minder
over Superman. De plot vordert nauwelijks, de personages praten
veel in cirkels en het eind is nogal vaag. De enige klacht
over het strakke, bombastische tekenwerk is dat het minder
spannend is dan Lee's werk voor Batman. Twee sterren. tekst
brian azzarello tekeningen jim lee