runaways
#16 (marvel)
Dit deel raast van de ene grote cliffhanger naar de andere.
Hoewel het met de 'dood' van Chase natuurlijk wel meevalt,
is de onthulling van de verrader van een andere orde. Of het
is weer een misleidende climax of dit personage speelt de
rol van verrader omdat het deel uitmaakt van een slim plan
waarbij uiteindelijk alle zes de tieners zijn gebaat. Met
het voorlopige eind van deze serie op komst is de timing echter
prima, al zijn enkele potentieel romantische ontwikkelingen
erg gekunsteld. Het tekenwerk is iets minder sfeervol dan
het ooit was, wat ligt aan de monotone inkleuring in combinatie
met een groot aantal close-ups. Al met al blijft het een leuke
comic, kortom, drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
daredevil
#61 (marvel)
Via een slim geschreven zijspoor raakt de Black Widow weer
betrokken bij het leven van Matt Murdock, die het al moeilijk
genoeg heeft na de bekendmaking van zijn geheime bestaan als
Daredevil. Het resultaat is een verhaal dat een heldere structuur
kent, een vrij interessant politiek tintje heeft en voor goede
interactie tussen de hoofdrolspelers zorgt. Pas aan het eind
vervalt het script in een paar pagina's met een overschot
aan tekstkaders, maar de sfeer blijft gelukkig gehandhaafd.
Voor een groot deel komt dit door de tekeningen, die rauw,
stijlvol en grimmig zijn en daarmee perfect aansluiten op
de tekst. Dit team makers voelt zich duidelijk thuis. Een
score van vier sterren is terecht. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
ultimate
spider-man #61 (marvel)
Het leukste aan het huidige verhaal over Carnage is, dat het
in feite helemaal geen verhaal over Carnage is. Althans, dat
is het nog niet. De aandacht gaat meer uit naar Peter Parker
en zijn waardering voor Curt Connors, die aan het experimenteren
is geslagen met Peters bloed. Goede opbouw, derhalve, zeker
omdat bepaalde andere elementen deze keer minder aantrekkelijk
zijn. Niet elk personage uit het Marvel universum zou nu zo
nodig in het Ultimate universum moeten opduiken. In vergelijking
met de voorgaande delen lijkt het tekenwerk iets aan de gehaaste
kant. Vooral de close-ups van Spider-Mans masker lijken onaf.
Een eindresultaat van drie sterren blijft echter zonder meer
haalbaar. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
justice league:
another nail #2 (dc)
Hoe mooier en gelikter de tekeningen, hoe warriger en onsamenhangender
de plot. In dit tweede deel komt Davis namelijk niet veel
verder dan een simpele aaneenrijging van korte scènes
van hooguit drie pagina's, waarin wel telkens alle mogelijke
informatie moet worden gestopt. De met expositie doorspekte
dialogen lezen hierdoor niet prettig, terwijl het tempo veel
te hoog ligt voor enige diepgang van betekenis. Zoals gezegd,
ligt de kracht van de miniserie bij het tekenwerk, dat met
de zo kenmerkend vloeiende stijl een prima sfeer oproept.
Misschien een beetje ouderwets in de composities, wel bij
uitstek geschikt voor superheldenmateriaal. Hoger dan twee
sterren ga ik niet. tekst
& tekeningen alan davis
seaguy #2
(dc)
Na een geweldig eerste hoofdstuk mist het verhaal nu opeens
momentum. Nog altijd is van een plot geen sprake, maar in
plaats van een verzameling van boeiende concepten vol met
subtiele kritiek op de comicwereld biedt het vervolg weinig
meer dan de opbouw naar een nogal voorspelbaar dramatische
climax. Het lijkt of de miniserie een doel mist. Daar tegenover
staat het lichte, toegankelijke tekenwerk, dat dankzij de
zo cartooneske stijl wegkomt met het vormgeven van de bizarre
ideeën uit het script. In de gezichten is bovendien sprake
van realisme, waardoor op de juiste momenten wel de emoties
goed overgebracht worden. Drie sterren is te veel, dus geef
ik twee sterren. tekst
grant morrison tekeningen cameron stewart
gotham central
#20 (dc)
Opnieuw een meesterlijk spannend en indringend nummer. Op
het kritiekpunt na dat deze serie zo veel hoofdpersonages
kent dat een klein overzicht geen kwaad zou kunnen, is eigenlijk
alles zoals het moet zijn. Een oude zaak brengt de politie
van Gotham op het spoor van de Mad Hatter en zorgt ook voor
een aardig gastoptreden van een andere oude bekende. De vlotte
dialogen geven het geheel een extra dimensie, eentje met veel
spanning zonder dat het moet teruggrijpen op goedkope gebaren
en veel melodrama. Dat geldt dubbel voor de tekeningen. Zakelijk
en donker, bijgestaan door een warme, eenvoudige inkleuring;
alles past bij elkaar. Zonder enige twijfel dus vijf sterren. tekst
ed brubaker tekeningen michael lark
strangers
in paradise #66 (abstract)
De afgelopen nummers waren al een soort experiment. Hier en
daar werd wat schetsmateriaal gebruikt als kunst van het personage
Katchoo, gebruikt voor een eigen tentoonstelling. Dat pakte
verrassend goed uit, maar ditmaal gaat het te ver. De tekstkaders
die de schetsen en fragmenten van songteksten aan elkaar verbinden,
zijn namelijk opvallend dun, zodat de plot niet vordert en
pas op de laatste pagina iets concreets wordt besloten. Okay,
dit neemt niet weg dat de toon van de teksten prima is en
dat als altijd het tekenwerk heel elegant is, maar als comic
op zich is dit onder de maat. Misschien moet Moore aan afronden
van de serie denken? Twee sterren is hier wel genoeg. tekst
& tekeningen terry moore