powers #1
(marvel)
Nieuwe start, nieuwe uitgeverij, dezelfde makers. In een wereld
waar gebruik van superkrachten bij wet is verboden, moeten
detectives Christian Walker en Deena Pilgrim opnieuw op onderzoek
uit. Een collega is vermoord door iemand met superkrachten
en het spoor leidt, via een nogal lange uiteenzetting over
wat de afgelopen maanden nu precies is gebeurd, naar een hoofdverdachte.
De grimmige sfeer, versterkt door de donkere kleuren, wordt
effectief gebruikt bij het opbouwen van het verhaal. Pas op
de laatste spread komen de fellere kleuren terug. Verder staat
het gestileerde tekenwerk geheel in het teken van het verhaal,
dat ook voor nieuwe lezers toegankelijk is. Drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
supreme power
#11 (marvel)
Stukje bij beetje wordt duidelijk welke kant de verschillende
personages op gaan. De kern van dit nummer bestaat echter
uit een gesprek tussen Zarda en Hyperion, waarbij die eerste
tot drie keer toe haar ontstaansgeschiedenis vertelt en pas
dan beseft dat ze het zelf eigenlijk ook niet weet. Tien pagina's
is lang voor het maken van één zo'n grap. Het
subplot over Stanley Stewart brengt gelukkig wat diepgang,
al is ook daar de dialoog niet altijd evenwichtig. Het realistische
tekenwerk is in orde. Al is de stijl soms aan de houterige
kant, het is geschikt voor het verhaal dat hier wordt verteld
en sluit altijd goed aan op de sfeer van het gebeurtenissen.
Geen drie sterren, wel twee sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen gary frank
x-statix
#24 (marvel)
Waar de vorige nummers telkens waren onderverdeeld in twee
hoofdstukken, staat dit gehele nummer in het teken van het
gevecht tussen Mr. Sensitive en Iron Man. Wat als formulewerk
begint, verandert zodra blijkt dat de twee zijn geland in
een kerk waar iedereen naakt moet rondlopen. De twee helden
respecteren die wens en het gevolg is erg hilarisch. Stark
krijgt bij de minste inspanning al last van zijn hart en Smith
breekt zijn kaak op een grassprietje. Ook de rest van het
script zit vol scherpe humor, soms over de serie zelf. De
ouderwetse tekeningen scoren een voldoende, met die kanttekening
dat wat dikkere inktlijnen niet hadden misstaan. Al met al
drie sterren. tekst
peter milligan tekeningen michael allred
ultimate
spider-man #62 (marvel)
Na twee delen voorspel duikt Carnage nu voor het eerst op.
Omdat het wezen het gevolg is van een experiment met het bloed
van Peter Parker, gaat het op zoek naar het huis van Peter
en dat leidt tot de schokkendste cliffhanger van de serie
tot nu toe. Okay, het is niet zeker of het personage in kwestie
echt dood is. Thematisch zou het echter kloppen en daarbij
heeft het enkele mooie parallellen met het gewone Marvel universum.
Wel jammer dat het tekenwerk juist hier gehaast lijkt. Vooral
de gezichten hebben iets vreemds: versimpelde neuzen, rare
blikken en een algemeen gebrek aan consistentie. Maar ja,
die geweldige climax maakt zo veel goed! Alleen al daarom
vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
y: the last
man #24 (dc)
Yorick gaat weer in zijn eentje op pad, belandt in een kerk
en ontmoet daar het meisje Beth. In beginsel volgt dit nieuwe
verhaal exact dezelfde formule als het vorige, want ook hier
onthult Yorick weer per ongeluk dat hij een man is en ook
hier eindigt het met een romantisch samenzijn. Hoe vlot de
dialogen ook zijn, hoe boeiend de korte flashback naar het
moment van de ramp ook is, dit soort voorspelbaarheid wordt
nu toch best storend. De terugkeer van de vaste tekenaar betekent
dat dit deel visueel sterk in elkaar steekt. Ondanks de open,
simpele stijl komen de emoties altijd over en het is leuk
dat aan de personages zichtbaar is dat de tijd verstrijkt.
Kortom, drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
stray bullets
#34 (el capitán)
Opnieuw een redelijk vaag verhaal zonder een echt begin of
einde, waarin een tweetal tienerjongens hun seksuele fantasieën
bespreekt. Het resultaat is een ongemakkelijke combinatie
van seks en geweld. Nu gaat deze serie veel vaker over ontspoorde
jongeren, maar hier mist het de noodzakelijke elementen die
voor de emotionele betrokkenheid van de lezer moeten zorgen.
Met andere woorden, de verder helder geschreven gebeurtenissen
komen niet goed over. Aan de tekeningen ligt het niet, want
het duistere realisme en de ouderwetse lay-out van acht panels
per pagina zorgen als altijd voor een comic die leest als
een storyboard. Hoger dan een score van één
ster ga ik niet. tekst
& tekeningen david lapham