powers #2
(marvel)
Retro Girl is ogenschijnlijk terug en dankzij haar is de moordenaar
James Claremont gepakt. Het verhoor van die laatste geeft
aan, dat de wereld van deze serie sinds het verbod op superkrachten
sterk is veranderd. Zelfs agente Deena Pilgrim bijt pittiger
van zich af dan normaal. Plot en karaktermomenten komen samen
in de laatste scène, die het huidige verhaal op een
interessante wijze in de continuïteit zet. Het tekenwerk
is intussen van dezelfde kwaliteit die verwacht mag worden.
Van een cartooneske stijl tot heldere composities die ook
aantrekkelijk zijn als twee personages enkel praten; mede
dankzij de warme kleuren is het zeer effectief. Vier sterren
is de juiste score. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
astonishing
x-men #3 (marvel)
Structureel is het wellicht niet zo elegant hoe de twee subplots
van de serie hier aan elkaar worden gekoppeld, de manier waarop
deze rode draad wordt aangekleed, blijft sterk. Het geeft
de personages immers genoeg ruimte voor diepgang. Elk teamlid
heeft zo zijn eigen motivatie en al leidt dat nogal eens tot
onderling geruzie, het verzandt nooit in kinderachtig gekibbel.
De dialogen blijken op dat punt essentieel; vlot, subtiele
humor en verfrissende zinsneden scheppen een aantrekkelijke
vertelstem. De combinatie van fotorealistisch tekenwerk, de
statige composities en de sfeervolle inkleuring vormt de ideale
afronding, vandaar een verdiende score van vier sterren. tekst
joss whedon tekeningen john cassaday
x-statix
#25 (marvel)
De ontmoeting tussen X-Statix en de Avengers is nu eindelijk
voorbij. Spijtig genoeg is de finale enorm afgezaagd. Hoewel
het punt van het vervolgverhaal op een geloofwaardige manier
wordt gemaakt, heeft het eigenlijk al vanaf het begin ontbroken
aan een gevoel van urgentie. Pas op het eind komt iets van
de ironische ondertoon boven waar deze reeks zo beroemd mee
is geworden. Het zijn mooie tijden geweest, maar het stopen
van de serie is waarschijnlijk de juiste beslissing geweest.
Zelfs de tekeningen, heerlijk retro en overdreven karikaturaal
als altijd, kunnen niet meer die scherpte van een paar jaar
terug overbrengen. Tijd voor nieuwe uitdagingen. Al met al
twee sterren. tekst
peter milligan tekeningen michael allred
the losers
#14 (dc)
Het tweedelige verhaal, dat door het optreden van een gasttekenaar
al veel minder toegankelijk was, opent het laatste hoofdstuk
met een vuurgevecht dat de overzichtelijkheid evenmin ten
goede komt. Hoe lekker het wegleest, het draagt verder niet
bij aan begrip van het centrale conflict. De epiloog is daarentegen
wel intrigerend, omdat het daar concreet over het mysterieuze
personage Max gaat. Dat hiermee een zeer aardige basis wordt
gelegd voor de volgende delen, maakt nog iets goed. Tekeningen
stellen opnieuw teleur, in het bijzonder de matige afwerking,
de onherkenbare gezichten en de te krasserige stijl. Een score
hoger dan twee sterren is daarom niet verdiend. tekst
andy diggle tekeningen nick dragotta
planetary
#20 (dc)
Het is niet zo dat dit nummer geen doel heeft. Het is ook
niet zo, dat het verhaal niets doet voor de hoofdpersonages.
En het is zeker niet zo, dat het tweedelige verhaal in feite
niet belangrijk is voor de rode draad van de reeks. Desondanks
mist het iets. Alle scherpe dialogen, indrukwekkende momenten
en de schokkende gebeurtenissen kunnen namelijk niet verhullen,
dat de plot opvallend dun is en dat de nadruk vaak te veel
ligt op het scheppen van een dromerig tempo. Een licht onbevredigend
gevoel is dan het resultaat. Over het tekenwerk geen klachten,
want de realistische stijl met de spectaculaire panorama's
en vele details is indrukwekkend als altijd. Drie sterren
is genoeg. tekst
warren ellis tekeningen john cassaday
100 bullets
#51 (dc)
Na een weekje vertraging begint de nieuwe verhaallijn direct
erg interessant. De hoofdrol is immers weggelegd voor oude
bekende Wylie Times, die na het krijgen van een attachékoffertje
de jacht opent op een andere hoofdrolspeler. De structuur
van het verhaal is niet al te gemakkelijk, de dialogen zijn
weer ouderwets doorspekt met woordspelingen en het tempo ligt
nu zo laag dat de gebeurtenissen extra dramatiek met zich
meedragen, maar het werkt allemaal wel. Toegankelijk hoeft
de serie na al die tijd toch niet te zijn. De tekeningen ogen
iets minder consistent dan gebruikelijk. Dankzij de inkleuring
en de vele herkenbare zwarte vlakken is dat echter geen bezwaar.
Vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
superman
#207 (dc)
Waarom kunnen twee van zulke makers ook na vier hoofdstukken
totaal niet overtuigen? Het personage Equus kan zelden boeien,
de politieke statements over het Midden-Oosten voelen als
geforceerde preken, de vertelstructuur is zo ondoorzichtig,
dat de motivatie van de personages niet duidelijk wordt en
bovenal, Superman speelt in een verhaal dat niet past bij
de serie. Bovendien gebeurt per nummer ronduit te weinig.
Het tekenwerk laat eveneens steken vallen, vooral op het punt
van de details. Hier en daar lijken de pagina's op een haastklus:
veel close-ups en schaduwen, weinig of geen achtergronden.
Opnieuw een slechte beurt, die een score van één
ster krijgt. tekst
brian azzarello tekeningen jim lee
strangers
in paradise #67 (abstract)
Een eerste scène wordt dunnetjes overgedaan als een
paar pagina's proza, een cartooneske scène wordt voorzien
van wat grappige censuurvoetnoten en pas dan komt de kern
van het nummer aan bod, wat overigens ook wordt opgerekt door
een goedkope grap. Jammer dat drie pagina's aan materiaal
op deze manier wordt gerekt tot negentien pagina's, want de
basis van de plot is wel degelijk uitermate interessant. Strikt
genomen, worden ook de personages prima neergezet en zijn
de dialogen van hoog niveau. Dat het tekenwerk dan ook een
breed scala stijlen kent, van schetsen tot realistisch tot
karikaturaal, maakt dat het gebrek aan verhaal helemaal spijtig
is. Twee sterren. tekst
& tekeningen terry moore