powers #4
(marvel)
Dit nummer, waarin partners Christian Walker en Deena Pilgrim
zich in twee aparte strengen van het verhaal bewegen, lijdt
duidelijk onder het feit, dat te weinig gebeurt. De tekstloze
pagina's zijn al een aanwijzing dat hier een vorm van 'decompressed
storytelling' wordt gebruikt, wat in de tweede helft enkel
wordt onderstreept, tot en met de niet zo secuur uitgewerkte
climax. Het als altijd lekker gestileerde tekenwerk komt op
sommige pagina's veel sterker naar voren, daarbij geholpen
door de verrassend frisse kleuren. Daarentegen is de lettering
soms aan de slordige kant: de tekst is altijd per balloon
gecentreerd en in het bijzonder bij gekoppelde balloons is
dat lelijk. Drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
ultimate
x-men #51 (marvel)
Rogue is door Gambit ontvoerd en binnen drieëntwintig
pagina's wordt over liefst drie verschillende romantische
verwikkelingen gepraat en eindigt dat tot twee keer toe zelfs
tot een zoenscène die lijkt weggelopen uit een soap
over tieners met beduidend meer hormonen dan hersenen. Hoewel
het op zich past bij de leeftijd van deze cast, is het verschil
met de subtiele manier waarop dit voorheen in deze serie werd
aangepakt veel te groot. Het hoofdverhaal wordt bijna van
secundair belang, wat jammer is, omdat daar twee erg interessante
schurken opduiken. Natuurlijk is het tekenwerk wel prima,
vol dynamiek, rake lijnen en jeugdige energie. Al met al een
score van twee sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen andy kubert
gotham central
#23 (dc)
Aan het begin van de nieuwe verhaallijn raken detectives Renee
Montoya en Crispus Allen bijna uit het niets betrokken bij
een misdrijf. Dat loopt uit op een schietpartij, waarna de
bureaucratie van het Gotham Police Department aan de kaak
wordt gesteld en een zeer eigentijds fenomeen als een online
veiling als integraal deel van de plot wordt gebruikt. Deze
uitwerking is interessant, maar het basisgegeven is dat zeker
niet. Gezien de reputatie van deze serie mag meer worden verwacht.
De dialogen zijn als vanouds scherp, aangevuld door het grimmige
realisme van het tekenwerk. Alleen meer afwisseling in de
lay-out zou nog voor verbetering kunnen zorgen. Drie sterren. tekst
greg rucka tekeningen michael lark
100 bullets
#53 (dc)
De huidige verhaallijn zou baat hebben gehad bij een enigszins
hoger tempo. Het probleem is nu immers, dat aan de ene kant
de confrontatie tussen Wylie, Shepherd en Dizzy te lang wordt
uitgerekt, terwijl het aan de andere kant net iets te gefragmenteerd
wordt verteld. Uitgestelde emotionele impact betekent meestal
verminderde emotionele impact, zeker wanneer dat gemakkelijk
wordt verstopt onder de gebruikelijker lading dubbelzinnige
dialogen, woordspelingen en vage verwijzingen. Pas aan het
eind, op de laatste pagina, is het tijd voor een hogere versnelling.
De tekeningen stellen zelden teleur. Van de ongewone composities
tot de strakke lijnvoering; het is genoeg voor drie sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
ultra #2
(image)
Het goede nieuws is dat de losse sfeer en het aardige concept
uit het eerste deel worden gehandhaafd, zelfs al wordt ditmaal
wél meer aandacht besteed aan de superheldenkant van
de drie vrouwelijke hoofdpersonages. Het slechte nieuws is
helaas, dat de goede punten halverwege overboord worden gegooid
wanneer Pearl aan de flirt raakt met een jongeman. Op dat
moment verandert het script in een vervelende soap en gedragen
de personages zich als pubers. Dat de laatste scène
bovendien voor een suf grapje gaat, is helemaal jammer. Aan
de tekeningen ligt het niet, want de zachte kleuren en de
stijl à la Joshua Middleton bladeren bijzonder lekker
weg. Toch een score van twee sterren. tekst
jonathan & joshua luna tekeningen jonathan
luna
strangers
in paradise #68 (abstract)
Zo langzamerhand wordt het bij ieder nieuw nummer de vraag
wat voor een verteltruc Moore nu weer heeft uitgehaald. Deze
keer beperkt hij zich tot drie als een script geschreven pagina's
en liefst zeven pagina's in potlood. Vooral dat laatste komt
nogal vreemd over. Moest het cartooneske aspect van het verhaal
worden onderstreept of was het een kwestie van gewoon proberen?
Gelukkig vormen de afsluitende pagina's weer een sleutelscène,
die ondanks alle zijwegen, trucjes en onnozelheden benieuwd
maakt naar het vervolg. De tekeningen zelf verdienen een voldoende;
de stijl is zeer effectief, de emoties komen over en het oog
voor detail is prima. Kortom, drie sterren. tekst
& tekeningen terry moore