kabuki #2
(marvel)
Het nieuwe hoofdstuk in het leven van Kabuki gaat in tergend
traag tempo verder, ditmaal in de vorm van een ontmoeting
met een bondgenoot en het verkrijgen van een nieuw paspoort
die bij haar nieuwe identiteit past. Hoewel het lage tempo
de weg vrijmaakt voor boeiende zijweggetjes en filosofische
verhandelingen, is dat niet genoeg compensatie voor het tekort
aan een echt conflict. Nu kabbelt de dunne plot kalm voort,
meer als excuus voor de vele kunstzinnige composities dan
als verhaal op zich. Dat tekenwerk is gelukkig van hoog niveau,
afwisselend prachtig geschilderd, in elkaar geknutseld en
geschetst, vol vernuftige ideeën en creatieve dingen.
Drie sterren, dus. tekst
& tekeningen david mack
daredevil
#65 (marvel)
Daredevil bestaat veertig jaar. Dat wordt gevierd met een
nummer door iets meer dan een half dozijn aansprekende tekenaars
die een overzichtsverhaal vormgeven, waarin wordt teruggeblikt
op de afgelopen tijd. Zelfs al gaan de sleutelscènes
ietwat verder en dieper dan in de oorspronkelijke nummers,
het blijft een veel te gemakkelijke optie die het complete
nummer vrijwel irrelevant maakt. Alleen de slotdialoog met
Doctor Strange is daadwerkelijk van enige importantie, waar
overigens ook nog opvalt, dat de herkenbare dialogen van Bendis
ietwat natuurlijker aanvoelen. Het tekenwerk is prima, maar
Maleev is en blijft dé man voor deze serie. Al met
al niet meer dan slechts één ster. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
& various
the losers
#16 (dc)
De nieuwe verhaallijn ontpopt zich binnen drie pagina's als
een achtergrond voor een lange flashback over de missie waar
het allemaal is misgegaan voor de Losers. Het is informatie
die essentieel is voor diepgang van de cast, dus de keuze
zo vroeg in de reeks moet worden aangemoedigd. Bovendien is
het verhaal de gebruikelijke mengeling van overdreven actie,
spionage en bijtende dialogen, zodat het geheel lekker gemakkelijk
wegleest. De tekeningen komen sterk uit de verf, voornamelijk
omdat voor de flashbacks een veel lichtere stijl wordt gehanteerd,
die in combinatie met de versimpelde inkleuring het gevoel
van de terugblik versterkt. Vier sterren is zeer zeker haalbaar. tekst
andy diggle tekeningen jock
superman
#209 (dc)
Hoofdstuk zes, halverwege de verhaallijn van de huidige makers
en het wordt eentonig, maar ook nu ligt het tempo zo laag
en wordt zo veelvuldig gebruik gemaakt van 'decompressed storytelling,'
dat de plot in feite niet vordert. Het script blijft eveneens
steken in de gebruikelijke woordgrapjes, dubbele bodems en
filosofische kreten. Zo langzaamaan is het erg storend dat
nog steeds niet duidelijk is waar het allemaal over gaat.
Misschien dat de komst van Wonder Woman iets kan betekenen?
Aan tekeningen en inkleuring ligt het niet, want dat is van
een betrouwbare en stabiele kwaliteit. Wel jammer dat het
verhaal niet de accenten legt op Lee's sterke kant. Hoger
dan één ster ga ik niet. tekst
brian azzarello tekeningen jim lee
six #1 (image)
Nieuwe miniserie in het luxe formaat van een zeer fijn vormgegeven
graphic novel. Een geheim agent moet in een droomwereld een
losgeslagen agent tot de orde roepen, wat natuurlijk niet
zonder slag of stoot gebeurt. Conceptueel leent het verhaal
overduidelijk bij een televisieserie als The X-Files en een
film als The Matrix; wellicht is dat zelfs opzettelijk. In
dit eerste hoofdstuk is dat geen punt, daar de uitwerking
degelijk is, met leuke dialogen, een goed tempo en een prima
sfeer. Die sfeer wordt gecreëerd door het zwart-wit tekenwerk,
dat door middel van een cartooneske stijl en een groot aantal
zwarte vlakken heel snel een herkenbare wereld neerzet. Geen
vier, wel drie sterren. tekst
michael avon oeming & daniel berman tekeningen
ethen beavers
savage dragon
#117 (image)
Opnieuw begint een nummer met een onophoudelijke stroom van
gortdroge expositie die in de vorm van onrealistische, zeer
matige dialogen niets anders doet dan het verhaal ophouden.
Na deze overbodige uitleg ontvouwt zich een toch nog vrij
vermakelijk avontuur over She-Dragon, die bij Dragon intrekt
en daar voor de conflicten zorgt. Gelukkig blijft Mister Glum
de perfecte afleiding; een ronduit hilarisch personage dat
voor het eerst werkelijk een impact heeft op de gebeurtenissen.
Dit is het soort diepgang waar de serie meer van moet hebben.
Over de tekeningen geen klachten. Van de krasserige dynamiek
tot de overtrokken poses, het enthousiasme spat eraf. Twee
sterren. tekst
& tekeningen erik larsen
spawn #138
(image)
Hoofdstuk vijf over de terugkeer van de Clown begint met het
kantelen van de plot. Spawn was al die tijd slachtoffer, maar
daar komt een eind aan en hij neemt het initiatief stevig
in handen. Dat gebeurt net te gemakkelijk, al is de climax
daardoor wel weer spannender. De twee subplots over Sam en
Twitch en over Nyx spartelen intussen rustig voort zonder
noemenswaardig incident en dat is jammer, want dat zijn momenteel
de interessantste punten van de reeks. Het tekenwerk is acceptabel,
meer ook niet. Rustige panels worden afgewisseld met chaotische
composities, pittig realisme wordt afgewisseld met misplaatst
cartooneske gezichten, vandaar de score van twee sterren. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina