powers #5
(marvel)
Terwijl Deena Pilgrim gevangen wordt gehouden en stevig wordt
gemarteld door de Bug, gaat collega Christian Walker op onderzoek
uit. Dit clichématige uitgangspunt leidt tot redelijk
wat formulewerk, inclusief vele valse zijwegen, invallen en
ondervragingen en telkens terugschakelend naar een scène
over Pilgrim. Beide verhaalstrengen worden bovendien niet
afgerond, waardoor dit een echt tussennummer is. De ontwikkelingen
rondom Pilgrim moeten blijkbaar schokkend zijn, maar in de
praktijk valt dat tegen. Aan het tekenwerk ligt het niet,
want dat is als altijd dynamisch, van de hoekige stijl tot
de dikke lijnen en van de sterke composities tot de sfeervolle
kleuren. Drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
ultimate
x-men #52 (marvel)
De kleffe tienersoap van het vorige nummer wordt hier verruild
door een heel ander soort kleffigheid, namelijk Gambit die
zich tegen zijn huidige werknemers van Fenris verzet en de
kant van Rogue kiest. Dat het desondanks werkt, ligt aan het
frisse scenario en de aardige dialogen. Helaas geldt dat minder
voor het subplot over de rest van het team X-Men, waar in
feite niets van enig belang gebeurt. Tot nu toe is het lage
tempo toch al het zwakste punt van de verhaallijn. Het tekenwerk
zakt na een sterk begin wat in, zodat vooral de tweede helft
niet uitblinkt in de achtergronden of vernieuwende lay-outs.
Drie sterren is net te veel van het goede, vandaar een score
van twee sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen andy kubert
ex machina
#5 (dc)
Aan het einde van de eerste verhaallijn wordt het moordmysterie
opgelost. Natuurlijk is het niet wie iedereen had gedacht
dat het zou zijn, maar aan de andere kant is de identiteit
van de uiteindelijke dader zonder meer een zwak punt aan de
plot. Gelukkig is dat niet de essentie van het nummer: het
draait om de persoonlijke relaties van de burgemeester Mitchell
Hundred, de politieke achtergronden van zijn beleid en de
interactie met zijn medewerkers, zowel in het heden als in
de goed getimede flashbacks. Omdat vrijwel het hele nummer
's avonds speelt, is de inkleuring vrij donker. Niettemin
komt de realistische tekenstijl goed over en is het voldoende
voor een score van vier sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
gotham central
#24 (dc)
De tweedelige verhaallijn loopt met een sisser af, wat helaas
wel vaker het geval is bij deze helft van het schrijversduo.
Detectives Allen en Montoya zijn betrokken bij een vuurgevecht
en omdat het bewijsmateriaal door een collega inmiddels via
internet is geveild, zitten de twee met een groot probleem.
Als zo vaak bij Rucka's verhalen ligt de oplossing in het
cliché van een vrouw in de rol van stoere vechtjas
die regels aan haar laars lapt en haar mannelijke opponent
een lesje in vernedering leert. Dat het centrale conflict
hierdoor is opgelost, is helemaal onzin. Hoewel het grimmige,
realistische tekenwerk en de rauwe inkleuring wel wat compenseren,
is twee sterren het maximum. tekst
greg rucka tekeningen michael lark
100 bullets
#54 (dc)
Net op het moment dat het allemaal te lang duurt, kantelt
de plot en worden enkele zeer interessante punten geïntroduceerd,
waaronder een optreden van één van de traditionele
hoofdpersonen. Vóór die tijd zijn de gevolgen
van het horen van het toverwoord 'Croatoa' voor Wylie Times
niet zo indrukwekkend of schokkend als wellicht was gehoopt
en kabbelt alles op een te laag tempo door. Pas aan het eind
wordt de belofte van meer inhoud waargemaakt. Het script zit
vol met de gebruikelijke trucs en voor de tekeningen geldt
hetzelfde. Dat is geen punt van kritiek: de comic leest immers
lekker weg en de strakke tekeningen sluiten goed aan op het
verhaal. Drie sterren, dus. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
ultra #3
(image)
De eerste tien pagina's keren terug naar de ideale combinatie
uit het eerste nummer. Grappige situaties, vlotte dialogen
die zowel realistisch als bijdehand zijn en een wisselwerking
tussen vooral de drie vrouwelijke hoofdpersonages die heel
natuurlijk overkomt; alle ingrediënten in de juiste verhouding.
Spijtig genoeg gaat daarna de aandacht opnieuw uit naar Pearl
en haar eerste date met Jason. En opeens zijn de personages
weer achttien, gieren de hormonen door de dialogen en is de
uitkomst van de date echt geen enkele seconde in twijfel.
Zonde dat hierdoor het formidabele tekenwerk, met de vloeiende
lijnen en warme kleuren, minder op de voorgrond treedt. Twee
sterren is genoeg. tekst
jonathan & joshua luna tekeningen jonathan
luna
savage dragon
#118 (image)
She-Dragon zit in Dimension X. Die scène duurt drie
pagina's en vat alle informatie samen, zodat daarna eindelijk
aan het hoofdverhaal kan worden begonnen, waarin het subplot
over Dragon als mogelijke presidentskandidaat wordt vermengd
met een subplot over hoe Dragon wordt aangevallen door de
levensgevaarlijke Arachnid. In feite zit het verhaal net iets
te mooi in elkaar, omdat het ene subplot de motivatie voor
het andere subplot levert, terwijl de dialogen nog altijd
wat veel expositie willen geven. Als altijd is het tekenwerk
dik in orde. Van de krasserige dynamiek tot de spetterende
actie, alles klopt. En gelukkig, het vulverhaal is eindelijk
afgelopen! Al met al twee sterren. tekst
& tekeningen erik larsen