ultimate
x-men #53 (marvel)
Verrassend goed eind van de huidige verhaallijn, waarin het
duo Fenris naar de achtergrond verdwijnt en de aandacht dan
uitgaat naar de wisselwerking tussen Gambit en Rogue. Ook
de overbruggende scènes over de rest van de X-Men komen
sterk uit de verf, omdat de emoties daar hoog oplopen zonder
dat het echt ordinair wordt en op een slechte soap lijkt.
Tel daarbij op dat de ontknoping een onverwachte wending met
zich meedraagt en het recept voor een prettig leesbare comic
ligt klaar. De tekeningen vullen dat aan, want de dynamische
stijl kent ditmaal veel sfeer, boeiende poses en aandacht
voor detail. Een score van vier sterren is dan ook gemakkelijk
haalbaar. tekst
brian k vaughan tekeningen andy kubert
ultimate
spider-man #69 (marvel)
Hoewel het avontuur van de Human Torch als leerling op de
school van Peter Parker nog het meeste wegheeft van een goedkope
gimmick en het daarnaast ook het ritme van de subplots verstoort,
komt het deze maand op een uiterst vermakelijke wijze tot
een eind. Waar de eerste helft rust op soapelementen, haakt
de tweede helft duidelijk in op een contrast met de vriendschap
tussen Spider-Man en de Torch in het reguliere Marvel universum
en dankzij de vlotte dialogen werkt het prima. Helaas is het
tekenwerk hier en daar wat gehaast, met gemakkelijke of zelfs
geen achtergronden, maar omdat het bij het verhaal past, is
het geen punt. Al met al zeker een score van drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
ex machina
#6 (dc)
Ook voor het eerste hoofdstuk van een nieuw avontuur wordt
de gebruikelijke structuur van de flashback en een overgang
naar het heden gehanteerd. Dat werkt uitstekend, al moet worden
opgemerkt dat deze formule in de toekomst heel gemakkelijk
kan worden gebruikt voor het introduceren van bedreigingen
waarvan dan gezegd kan worden, dat ze altijd al aanwezig zijn
geweest. Voor nu maakt het weinig uit, want de mix van dreigend
gevaar op de achtergrond enerzijds en de politieke problemen
van Mitchell Hundred anderzijds levert een strak tempo en
intelligente dialogen op. Het tekenwerk is realistisch, stabiel
en sfeervol gedetailleerd als altijd, kortom, vier sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
creased (image)
Een graphic novel op klein formaat over de relatie tussen
de jonge Daniel en Elaine. In drie hoofdstukken wordt hun
relatie nader belicht, op een dusdanig fragmentarische wijze
dat de lezer bewust in de rol van toeschouwer wordt gedrukt
en met objectiviteit de beide kanten van het verhaal kan beoordelen.
Ergens in het verhaal gaat het namelijk mis tussen de twee,
al is dat moment niet duidelijk en is de reden waarom dat
evenmin. Dat maakt het afsluitende hoofdstuk erg pijnlijk,
zeker zodra de tekstkaders op de laatste paar pagina's de
toon zetten. Het tekenwerk, soms simplistisch en soms met
te identieke gezichten, past bij die sfeer en het is voldoende
voor drie sterren. tekst
& tekeningen daniel miller
ultra #4
(image)
Het kleffe en clichématige vorige deel wordt opgevolgd
door een stuk sterker geschreven hoofdstuk, dat terugvalt
op leuke dialogen, subtiele humor en een realistische interactie
tussen de hoofdpersonen. Ook de verschillende scènes
zitten beter in elkaar, vooral in die zin, dat de hoofdrolspelers
iets meer echt conflict voor de kiezen krijgen. Helaas is
de laatste pagina een cliffhanger die zo voorspelbaar, zo
soap opera en zo gigantisch doorzichtig is, dat het weinig
goeds belooft voor de rest van de miniserie. Omdat de scènes
korter zijn, zijn tekenwerk en inkleuring een beetje eentonig,
wat gelukkig niet wegneemt dat de vloeiende stijl strak, mooi
en sfeervol is. Geen vier, wel drie sterren. tekst
jonathan & joshua luna tekeningen jonathan
luna
stray bullets
#35 (el capitán)
Na de teleurstelling van vorige keer biedt dit deel een wat
samenhangender verhaal, natuurlijk wel over jongeren uit disfunctionele
gezinnen en met dito achtergronden. Tony zit in het footballteam
van school en zijn teamgenoten dwingen hem min of meer tot
wilde feesten en een kaartspel dat dient als een ontgroening.
Vooral dat laatste is de vruchtbare bodem voor ouderwets veel
spanning, omdat kaartspeler Django wordt neergezet als een
angstaanjagend persoon. Het spreekt voor zich dat de tekeningen
op die sfeer aansluiten. Van de rigide lay-outs tot de zwarte
vlakken, van het karikaturale realisme tot de treffende gezichten,
alles klopt. Een score, dus, van drie sterren. tekst
& tekeningen david lapham