ultimate
x-men #54 (marvel)
De nieuwe verhaallijn begint met precies die punten, die doorgaans
tot de slechtste van deze serie en van deze schrijver behoren.
Zo introduceert het met Longshot en Mojo weer twee nieuwe
personages die we al kennen uit het reguliere Marvel universum,
gaan wat X-Men voorspelbaar rebels in tegen de bevelen van
professor Xavier en zit het script zo vol met decompressie,
dat dit complete nummer nauwelijks vijf jaar geleden in drie
pagina's was verteld. Het werk van de nieuwe tekenaar mag
dan stabiel zijn, het mist de jeugdige dynamiek die in het
verleden de toon heeft gezet, zodat het te vaak aan de gewone
kant is. Hoger dan een score van één ster ga
ik daarom liever niet. tekst
brian k vaughan tekeningen stuart immonen
strangers
in paradise #70 (abstract)
Welgeteld bevat dit nummer slechts veertien pagina's echt
binnenwerk. De rest bestaat uit schutbladen die niets toevoegen
en het toch al trage tempo tot een absoluut minimum reduceren.
Daarbij is het verhaal opgedeeld in een handjevol korte scènes,
waardoor geen van deze scènes ooit diepgang krijgt
of een punt kan maken. Het is een aanpak die intussen al heel
wat nummers wordt gehanteerd en je vraagt je af of het niet
tijd wordt, dat Moore of met de serie stopt, of eindelijk
met een plot op de proppen komt, want dit gaat nergens meer
over. Gelukkig is het tekenwerk als vanouds oogstrelend mooi,
realistisch en heel sfeervol, zodat ik niet één
maar twee sterren geef. tekst
& tekeningen terry moore