ultimate
x-men #55 (marvel)
De X-Men gaan naar Krakoa, een eilandje vlakbij Genosha, waar
de mutant Longshot deelneemt aan een dodelijk soort reality
television. Omdat het team is opgesplitst, kan op een intelligente
manier tussen de twee verhaalstrengen worden geschakeld, al
gaat misschien wel wat te veel aandacht uit naar de jongelingen.
Verder valt op, dat het tempo dit nummer laag ligt. Eén
gevecht, één begin van een gevecht, aangevuld
met een grote dosis expositie over de achterliggende motieven.
Het resultaat is hierdoor niet altijd overtuigend. De tekeningen
doen het beter dan vorige maand. De stijl lijkt stabieler,
de lijnen zijn vloeiender en de personages zijn wat herkenbaarder.
Twee sterren, dus. tekst
brian k vaughan tekeningen stuart immonen
we3 #3 (dc)
Het laatste nummer van de miniserie is de moeite van het wachten
waard geweest. De mechanische dieren zijn op de vlucht voor
hun makers en het leger en ze moeten het gevecht aan met een
vierde monster. Eigenlijk is deze finale net te kort door
de bocht. Vooral tegen het eind overheerst het gevoel, dat
een nummer extra op zijn plaats was geweest, omdat dan een
waardiger slot met meer diepgang mogelijk was geweest. Niettemin
is de gekozen weg ook goed genoeg voor veel vermaak. De zeer
vlotte dialogen, het hoge tempo en de bizarre concepten dragen
de reeks, net als het absurd gedetailleerde, rauwe, heldere
tekenwerk dat doet. Geen drie, zeker wel vier sterren. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
the losers
#20 (dc)
Een nieuwe verhaallijn, een nieuwe gasttekenaar. Het humoristische
begin, met een stel domme voetbalfans, zet direct de toon
voor een scenario dat op boeiende wijze elementen uit het
verleden combineert met nieuwe aspecten. Helaas betekent dit
ook, dat op de achtergrond allerlei vage personages zich bezighouden
met vage activiteiten. Die scènes zijn en blijven te
onduidelijk, omdat geen van de tekenaars die tot nu toe aan
de reeks heeft meegewerkt echt sterk is in het herkenbaar
neerzetten van de hoofdrolspelers. Gelukkig heeft de gasttekenaar
wel een prettige stijl, vol eenvoud en dynamiek. De lay-outs
mogen echter ietwat kalmer. Al met al een score van drie sterren. tekst
andy diggle tekeningen ben oliver
planetary
#22 (dc)
Elijah Snow hoort het ingewikkelde levensverhaal aan van William
Leather en diens voorvaderen. Leuk en aardig, maar omdat de
flashbackscènes zo lang zijn, overheerst aan het eind
het idee, dat dit deel voornamelijk opvulling is. Dit is dus
een goed voorbeeld van wanneer de verteltechniek 'decompressed
storytelling' niet werkt: hoe aardig het vertelde verhaal
ook is, hoe leuk de concepten ook zijn, het resultaat is onbevredigend.
Aan de tekeningen ligt het niet, want die zijn als altijd
meesterlijk. Ondersteund door de warme kleuren kan de realistische
stijl alle emoties overbrengen en zelfs zonder dramatische
panorama's kan het overtuigen. Geen vier, wel drie sterren. tekst
warren ellis tekeningen john cassaday
y: the last
man #30 (dc)
Eindelijk wijkt de serie af van het geijkte patroon van cliffhangers
die zelden bevredigend worden uitgewerkt. Dit nummer wordt
namelijk zowaar onthuld wat de reden is dat Yorick Brown de
plaag heeft overleefd die een eind heeft gemaakt aan al het
mannelijk leven op de wereld. Het voelt als een grote stap
voorwaarts, temeer omdat ook Yoricks zus bij het verhaal wordt
betrokken en de personages een echt duidelijk doel voor ogen
hebben. De tekeningen zijn wederom betrouwbaar. Van de rustige
stijl tot de realistische poses, van de ouderwetse lay-out
tot de doeltreffende gezichten, het sluit uitstekend aan op
verhaal en thematiek. Kortom, een score van vier sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
ultra #6
(image)
Een sterk afwijkend nummer, waarin het tempo omhoog gaat en
de handeling in feite bestaat uit niet meer dan een gevecht
tussen enkele superhelden en een gevaarlijke schurk. Helaas
wordt al snel duidelijk, dat vlotte actie niet het beste punt
van de schrijvers is. Ze voelen zich veel meer thuis bij realistische
dialogen en herkenbare personages, maar zodra het gaat over
superhelden in gevecht, gaat het net de verkeerde kant op.
De helft van de tijd is niet eens goed duidelijk wat nu gebeurt,
laat staan waarom. Voor een deel ligt dit aan het tekenwerk,
dat net als het script beter is in het neerzetten van rustige,
gestileerde scènes. Toch is één ster
te weinig, vandaar twee sterren. tekst
jonathan & joshua luna tekeningen jonathan
luna
spawn #142
(image)
Al Simmons balanceert op het randje van leven en dood. Uiteraard
betekent dit een droomscène als opening, waarna te
veel tijd wordt uitgetrokken voor de terugkeer van een ander
bekend personage. Vervolgens duurt het ook te lang voor Spawn
eindelijk de confrontatie aangaat met zojuist de uit de hel
teruggekeerde Nyx. En zo lijdt dit deel aan hetzelfde syndroom
als de laatste tien delen: te laag tempo, een teveel aan decompressie
en een groot gebrek aan daadwerkelijke inhoud of diepgang.
De terugkeer van de vaste tekenaar is een goede ontwikkeling,
al blijkt door het gebruik van te veel felgroen dat zijn stijl
gemakkelijk wordt overheerst door de inkleuring. Eén
ster is genoeg. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina