runaways
#1 (marvel)
De nieuwe serie pakt de draad van de vorige reeks vrij eenvoudig
op. Hoewel het begin nog eenvoudig en volgens de geijkte formule
is, worden daarna over twee schijven interessante nieuwe elementen
aangesneden. Het subplot over tienerhelden die weer een gewoon
leven willen opbouwen, is bijvoorbeeld zeer origineel en tot
nu toe fris uitgewerkt. De zo mysterieuze waarschuwing uit
de toekomst, in het hoofdverhaal, is weliswaar clichématig,
het geeft de serie in ieder geval een echte rode draad. Wat
het tekenwerk betreft, is de vloeiende stijl als altijd geschikt
voor de thematiek van de verhalen, zeker in combinatie met
het oog voor detail en de warme kleuren. Ja, drie sterren
is hier terecht. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
astonishing
x-men #8 (marvel)
Omdat het verschil met het vorige nummer groot is, komt dit
verhaal over als een soort tussennummer. In feite wordt vanaf
de eerste pagina niets anders gedaan dan toewerken naar de
onthulling van de laatste pagina, terwijl in de tussentijd
te veel gebruik wordt gemaakt van 'decompressed storytelling.'
Dat levert een comic op, die best spannend is, maar die net
wat te oppervlakkig is en overigens ook beduidend minder scherp
is in de dialogen en de humor. Aan de tekeningen ligt het
niet, want die zijn voortreffelijk. De fotorealistische stijl
maakt alle personages herkenbaar, de composities zijn strak
en de inkleuring is bijzonder sfeervol en oogstrelend. Hoger
dan drie sterren ga ik niet. tekst
joss whedon tekeningen john cassaday
daredevil
#70 (marvel)
De vijfdelige verhaallijn over de voormalige Kingpin genaamd
Alexander Bont komt tot een einde. Die ontknoping is wel aan
de gemakkelijke kant, waarbij clichés niet worden geschuwd.
Desondanks leest dit hoofdstuk beter weg dan alle voorgaande,
omdat de vertelling geconcentreerder is en in het bijzonder
omdat het subplot over agente Del Toro een knap voorbeeld
is van hoe de oude superheldenretoriek kan worden gebruikt
in een verhaal dat echt van deze tijd is. Dat is de winst
van dit nummer, uiteraard in combinatie met de tekeningen,
die al maanden zo rauw, realistisch en stabiel zijn, dat het
vinden van een opvolger heel moeilijk zal zijn. Al met al
terecht vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
ocean #4
(dc)
Waar het vorige nummer al redelijk rustig was, is dit vierde
deel rustig in het kwadraat. Opnieuw wordt weinig meer gedaan
dan gepraat en hoewel Nathan Kane een interessant personage
is, kan zijn aanwezigheid niet voorkomen dat langs de hoofdpunten
in een discussie wordt gepraat. Als gevolg daarvan zijn de
dialogen langdradig en is op vrijwel elk vlak sprake van het
uitstellen van nieuwe onthullingen of ontwikkelingen. De wetenschappelijke
basis voor het script blijft gelukkig boeiend. Het tekenwerk
is acceptabel. Net als de vorige keer is weinig ruimte voor
spectaculaire shots, maar ook de pratende hoofden zetten de
sfeer goed neer. Met andere woorden, een score van twee sterren. tekst
warren ellis tekeningen chris sprouse
ex machina
#8 (dc)
Een lange flashback die vooral als sfeer is bedoeld, een relatief
lange dialoog zonder echte conclusies over het homohuwelijk
en een lang subplot over een avondje uit van burgemeester
Hundred halen de vaart uit de onderliggende rode draad over
de mysterieuze tekens in een metrotunnel. Daarmee is dit een
tussennummer, waarin de dialogen langer doorgaan dan functioneel
zou zijn en waarin geen knopen worden doorgehakt. Dat is spijtig,
want de sfeer, de inhoud en de diepgang zijn wederom goed.
Ook de tekeningen houden het gebruikelijke niveau vast. Of
de scènes nu licht of donker zijn, de realistische
stijl en dunne lijnen zijn elke pagina raak. Drie sterren
is haalbaar. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
100 bullets
#58 (dc)
Een losstaand nummer. Doorgaans betekent dat veel dubbelzinnige
dialogen, veel gepraat net langs de rand van de waarheid en
verder nooit een concrete beslissing. Ditmaal is dat echter
anders. Volledig anders. In één enkel nummer
wordt namelijk over drie verschillende schijven nieuw inzicht
gegeven in de achtergrond van de serie, van de Minutemen en
van de plannen van Graves. Veel dingen worden eindelijk honderd
procent duidelijk, terwijl de ontknoping van het verhaal ook
nog verrassend is én verstrekkende gevolgen zal hebben
voor het verdere verloop van de reeks. Kortom, ouderwets genieten,
net als van de als altijd strakke, duistere tekeningen. Zonder
meer vijf sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso