powers #9
(marvel)
Zoals eerder opgemerkt, zit de opbouw van de huidige verhaallijn
simpel in elkaar. De dood van een superheld en een oude tegenstander
is immers niets nieuws en het daaruit voortvloeiende onderzoek
is volgens de formule. Toch houdt het de aandacht wel vast,
omdat het zo degelijk is geschreven. In dit nummer gaat het
tempo omhoog en wordt duidelijk hoe de vork werkelijk in de
steel zit, waardoor een recent subplot plotseling zeer interessant
wordt. Het tekenwerk lijkt gehaast. Veel scènes zijn
zeer donker, zodat achtergronden vrijwel niet nodig zijn en
de monotone inkleuring niet langer sfeerverhogend kan werken.
Alles bij elkaar is een score van drie sterren wel voldoende. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
seven soldiers
#0 (dc)
De aftrap voor een experimentele reeks miniseries zet direct
scherp de toon: dit wordt een superheldenverhaal dat zich
niets aantrekt van de conventies voor het genre en de oude
glorie laat samensmelten met bizarre ideeën en verfrissende
concepten. De Vigilante wil een nieuw team helden oprichten.
Daartoe zoekt hij onder meer contact met Shelly Gaynor, de
kleindochter van de Whip. Hoewel het scenario vooralsnog niet
echt kan uitstijgen boven een inleidend karakter, zijn de
personages leuk genoeg en sluiten de tekeningen aan op de
beoogde sfeer. Vooral de afwisseling van de stijlen, van realistisch
tot abstract en ouderwets, is uitermate prettig. Drie sterren,
dus. tekst
grant morrison tekeningen j h williams iii
the losers
#21 (dc)
Het werk van de gasttekenaar valt bijna niet meer op, zo duidelijk
en zo consistent is zijn grauwe stijl. Dat is dus goed nieuws
voor het hoofdverhaal, want daarin gebeuren dingen die verstrekkende
gevolgen hebben voor de rode draad van de serie. Het team
Losers komt in contact met iemand van de CIA die hen kan helpen
in hun speurtocht naar de mysterieuze Max. Hun plannen zijn
snel gevormd, al verlopen die uiteraard niet voorspoedig.
Dit levert tevens een daverende cliffhanger op. Toegegeven,
het blijft een feit dat de dialogen lang doorgaan. Dat de
scènes compacter verteld kunnen worden. Veel maakt
het niet uit; de spanning is voldoende compensatie. Kortom,
vier sterren. tekst
andy diggle tekeningen ben oliver
y: the last
man #31 (dc)
Net nu een nieuw status-quo was bereikt, moeten Yorick en
zijn reisgenoten weer op zoek naar zijn ontvoerde aapje Ampersand.
Dat is de uitkomst van een nummer dat ongebruikelijk veel
actie kent, als vanzelfsprekend ook nu geschreven in een stijl
die veel decompressie gebruikt en vrolijk strooit met feitjes
over de wereld waarin alle mannen zijn overleden. Zo af en
toe wordt dat echt storend. Gelukkig is ook ruimte voor enkele
rustige scènes, uitdieping van alle betrokken personages
en een vleugje humor. Tel daarbij op, dat het tekenwerk weer
ouderwets helder, stabiel en gestileerd realistisch is en
dit is alsnog een meer dan degelijk nummer dat met gemak drie
sterren verdient. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
ultra #7
(image)
Waar de eerste helft van dit deel terugkeert naar het beproefde
recept van de verfrissende dialogen en de herkenbare personages,
bevat de tweede helft een omslag in de publieke opinie over
heldin Ultra die te gemakkelijk en dus te ongeloofwaardig
is. Vreemd genoeg lijkt het daarna bovendien of de miniserie
al klaar is. De cliffhanger is hierdoor wat geforceerd en
dat is jammer voor een achtdelige serie die tot nu toe strak
gestructureerd was. Over het tekenwerk zeker geen klachten,
want de semi-realistische stijl blijft in combinatie met de
filmische composities en de warme, zachte kleuren de belangrijkste
attractie van deze comic. Hoger dan twee sterren ga ik echter
niet. tekst
jonathan & joshua luna tekeningen jonathan
luna
savage dragon
#120 (image)
Wat is dit een slechte comic geworden. De verhaallijn over
de Amerikaanse verkiezingen is vast ingegeven door de politieke
voorkeuren van de maker, maar het is zo overduidelijk een
goedkope gimmick, dat het niet langer dan één
nummer had mogen duren. Dat deze serie daarbij nu tevens moet
dienen als introductie van SoulStar als opvolger van WildStar,
een personage uit een heel andere serie, is helemaal absurd.
De enige humor komt van Mister Glum, al maanden op afstand
het beste personage. Het tekenwerk is de laatste tijd zeer
stabiel: vol met dynamiek, een krasserige stijl en met veel
gevoel voor dramatische poses. Eén ster is wederom
het maximaal haalbare. tekst
& tekeningen erik larsen
spawn #143
(image)
De confrontatie tussen Spawn en Nyx wordt uitgesteld omdat
de Redeemer zijn vete met Spawn wil uitvechten. Dat gebeurt
natuurlijk in een scène vol decompressie, waardoor
het verhaal van dit nummer erg dun en oppervlakkig is. Daar
staat tegenover, dat het subplot over Nyx wel interessant
is, omdat de gevolgen van haar reis naar de hel duidelijk
worden. Okay, het is waar dat de onthulling niet verrassend
is. Toch is het een bevredigende wending, die nieuwsgierig
maakt naar het vervolg. Omdat dit deel vol zit met actie,
is het tekenwerk automatisch ook rommeliger. Van de schots
en scheve kaders tot de overdreven snelheidslijntjes, het
is vrij rommelig. Eén ster is wel genoeg. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina
strangers
in paradise #71 (abstract)
Een nummer met drie verschillende scènes die opnieuw
duidelijk maken, waar de schoen precies wringt: Moore laat
zijn personages veel te lang doorpraten zonder dat een punt
wordt gemaakt. Zo zijn de eerste acht pagina's vrijwel nutteloos,
terwijl de ruzie tussen Francine en Brad, liefst zeven pagina's
lang, uitblinkt in een herhaling van de zetten en overbodige
dialogen. Het is spijtig, want de personages blijven interessant
en het tekenwerk is expressiever dan ooit. Vooral de close-ups
zijn een stuk sterker, waarbij gelaatsuitdrukkingen vaak net
zo veel zeggen als de dialogen. Wordt het niet eens tijd voor
een heldere, consistende rode draad? Al met al een score van
twee sterren. tekst
& tekeningen terry moore
grimjack:
killer instinct #2 (idw)
De ouderwetse sfeer uit het eerste nummer blijft onverkort
gehandhaafd. Helaas is het grote verschil ditmaal, dat het
verhaal bijzonder dun blijkt en dat wat de hoofdpersonages
betreft voornamelijk wordt geleund op een breed scala aan
doorzichtige clichés. Van de simpele actiescène
in het begin tot het idee dat Fangs door GrimJack getraind
wil worden en daarna meteen maar een seksuele relatie met
hem begint, nee, dat ligt er te dik bovenop. Vijftien jaar
geleden was dit een uitstekende comic geweest, zeker omdat
het tekenwerk zo levendig, gedetailleerd en realistisch is,
maar anno 2005 is dit niet meer dan simpel sentiment voor
de oudere fans. Eén ster, meer niet. tekst
john ostrander tekeningen timothy truman
little star
#1 (oni)
Simon Adams is een jonge vader die heel wat te stellen heeft
met Cassie, zijn dochtertje. In dit eerste nummer blijven
deze frustraties wat eenzijdig belicht, al kan dat natuurlijk
de bedoeling zijn van de zesdelige miniserie. Als subplot
en tevens als een soort rode draad, gaat de aandacht uit naar
Simons liefde voor ruimtevaart. Daarmee is de basis van het
verhaal gelegd. Zinnige kritiek is derhalve op dit moment
eigenlijk onmogelijk. Het tekenwerk overtuigt al wel. De overbekende
stijl, vaak extreem gestileerd en optimaal gebruik makend
van grijstinten en van schematische composities, pakt ook
voor het verhaal over Simon prima uit. Drie sterren lijkt
me een aanvaardbare eindscore. tekst
& tekeningen andi watson