runaways
#3 (marvel)
De Runaways worden geconfronteerd met een groep oudere superhelden
die hen in opdracht van een mysterieuze geldschieter een halt
wil toeroepen. Dat leidt in eerste instantie tot een vluchtpoging
en pas daarna tot een gevecht, al loopt ook dat uit op vreemde,
onderlinge onenigheid bij de tegenstanders, waardoor de Runaways
opnieuw kunnen ontkomen. De plot is dus niet al te stevig.
Gelukkig wordt dat ruimschoots gecompenseerd door het hoge
tempo, de frisse dialogen en de manier waarop de personages
worden neergezet. Het tekenwerk wordt per nummer beter. De
combinatie van dunne lijntjes, heldere composities en pasteltinten
werkt zeer goed. Vier sterren, dus. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
ultimate
spider-man #76 (marvel)
Harry Osborn is voor de ogen van Spider-Man getransformeerd
in wat de Ultimate-variant van de Hobgoblin moet zijn. De
rest van het nummer bestaat uitsluitend uit het gevecht tussen
deze twee, hoewel het niet echt de naam 'gevecht' mag hebben:
Spider-Man is zo van de kaart van wat hij meemaakt, dat paniek,
angst en later woede de boventoon voeren. Het resultaat is
een gedreven geschreven verhaal, vol actie en vaart, dat eindigt
met een ietwat voorspelbare doch interessante cliffhanger.
De tekeningen sluiten aan op de toon van het verhaal. Zo wordt
de actie dynamisch in beeld gebracht en blijft desondanks
veel ruimte over voor emoties. Al met al geef ik drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
ex machina
#10 (dc)
De ontknoping van de vertelling over de mysterieuze moordenaar
geschiedt verrassend genoeg over meerdere schijven. Dat de
onthulling van de dader een terzijde is, doet niets af aan
de kwaliteit van het verhaal, want de serie gaat immers meer
om de politieke achtergronden dan om de superheldenactie.
Het lastige punt van het homohuwelijk is bijvoorbeeld boeiender,
omdat het meer zegt over hoofdpersonage Mitchell Hundred en
hetzelfde geldt voor de slotscène, die of het begin
is van een afschuwelijk cliché of een subtiele hint
is naar iets gedurfds. Als altijd is het realistische, grauwe
doch herkenbare tekenwerk formidabel, vandaar dat ik met gemak
op vier sterren uitkom. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
100 bullets
#60 (dc)
Een nieuwe verhaallijn, zowaar eentje die blijkbaar opnieuw
zal raken aan de rode draad van de serie. Goed nieuws, want
het betekent dat sleutelspelers als Branch, Megan Dietrich,
Benito Medici, Cole Burns en agent Graves weer opduiken en
verder alles aan de plot het gevoel geeft, dat iets groots
gaat gebeuren. Uiteraard zit het zó in elkaar, dat
tevens nog wat ruimte overblijft voor een subplot over de
minder belangrijke personages. Voor een inleidend hoofdstuk
is dat helemaal niet gek. Het spreekt voor zich dat de tekeningen
de perfecte sluitpost van de comic zijn, met prachtige composities,
gevoel voor sfeer, een duidelijke stijl en subtiele kleuren.
Zonder meer vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
savage dragon
#121 (image)
Terwijl Dragon een politiek debat tussen Superpatriot en Rex
moet aanhoren, is Jennifer het nu helemaal zat. In die verwarring
grijpt Mister Glum zijn kans en zorgt hij ervoor dat Angel
verandert in een enorme reus. In feite bevat dit nummer dus
slechts twee echte scènes, waarmee het veel te dun
is. Zelfs de humor van Glum kan niet meer voorkomen, dat het
eindresultaat tekortschiet. Bovendien lijkt het tekenwerk
steeds gehaaster. Over tekenwerk gesproken, het slecht geschreven
vulverhaal ziet eruit alsof het begin jaren negentig is getekend
door iemand die heel graag Jim Lee wilde imiteren, maar niet
verder is gekomen dan een belabberde imitatie. Dramatisch.
Terecht nul sterren. tekst
& tekeningen erik larsen
spawn #145
(image)
Na enkele nogal matige delen is dit begin van een nieuw avontuur
gelukkig veelbelovend. Al Simmons trekt al liftend door het
land, zonder herinneringen aan zijn ex-vrouw Wanda. Hij komt
uit in een klein dorpje, waar de bewoners blijkbaar nogal
in de ban zijn van duivels en engelen. Al snel blijkt waarom
en wat de gevolgen zijn. Toegegeven, het basisidee blijft
verre van origineel. Het gaat echter om de uitwerking en die
is tot nu toe acceptabel. Het lage tempo maakt daarbij tevens
ruimte voor rustiger en dus minder chaotisch tekenwerk. Tel
daarbij op, dat ook de inkleuring iets minder overheersend
is met felgele en groene tinten en het is duidelijk dat dit
nummer twee sterren verdient. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina
little star
#2 (oni)
Simon Adams is een jonge vader die langzaamaan twijfels ontdekt
over zijn eigen leven. Hij praat met twee vrienden, die hun
leven ieder op een geheel andere manier hebben ingevuld, waardoor
Simons twijfels worden versterkt en het maken van een echte
keuze de enige uitweg lijkt. In de tussentijd komen alle aspecten
van ouderschap aan de orde en wordt zonder belerende vinger
getoond hoe veeleisend en soms onverschillig dochtertje Cassie
kan zijn. Het is degelijk gedaan, zij het aan de neerslachtige
kant. Geen van de personages is werkelijk sympathiek. De tekeningen
zijn als gebruikelijk bijzonder gestileerd, strak vormgegeven
en met oog voor sfeervolle grijstinten. Drie sterren. tekst
& tekeningen andi watson