runaways
#4 (marvel)
Het verhaal vordert traag, met als gevolg een cliffhanger
die eigenlijk net zo goed in het vorige nummer had gepast.
De Runaways doen ditmaal namelijk vrijwel niets anders dan
filosoferen over wie de vader is van Victor Mancha, de jongen
die ze net uit handen hebben gered van het clichématige
groepje helden met een geheimzinnige geldschieter. Waar het
subplot over die laatste groep zeer matig is, blijkt het hoofdverhaal
echter fris en vrolijk dankzij leuke dialogen. Het gebrek
aan echte diepgang wordt bovendien ook voor een deel gecompenseerd
door het mooi gekleurde tekenwerk, dat het midden houdt tussen
manga en een Europese stijl. Drie sterren is voldoende. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
ultimates
2 #6 (marvel)
Een verrassend tussennummer waarin de aandacht uitgaat naar
Henry Pym, die na zijn mislukking bij de Ultimates een poging
waagt bij de amateuristische Defenders. Het gewaagde aan dit
deel is, dat op de achtergrond een verhaal over de Ultimates
speelt dat voortbouwt op de climax van vorige maand. Een verhaal,
nota bene, dat de wereldpolitiek betreft. Het is deze keuze
voor de kleinere gebeurtenissen die voor een scherp contrast
zorgt. Uiteraard is het tekenwerk wederom prachtig verzorgd,
van de fotorealistische gezichten tot de indrukwekkende stadspanorama's.
Al met al een prima nummer, vol actie, humor en realisme.
Een score van vier sterren is zeker terecht. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
fantastic
four #527 (marvel)
Het eerste nummer van de nieuwe makers begint met een terugkeer
naar de status-quo, wat dus inhoudt, dat de Fantastic Four
nu alweer straatarm zijn. Deze voorspelbare zet wordt echter
afgezet tegen de onverwachte wending, dat Thing opeens de
rijkste van het team is. Dat levert een lekker lichte toon
op, die pas aan het eind plaatsmaakt voor het daadwerkelijke
drama van het hoofdverhaal. In tegenstelling tot ander werk
van deze schrijver zit het script niet van onder tot boven
vol eindeloze dialogen. De vloeiende tekenstijl sluit aan
op het verhaal. Hoewel de kleuren soms wat overheersend zijn,
komen de heldere composities altijd goed uit. Geen drie, wel
vier sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen mike mckone
the losers
#24 (dc)
De donkere openingsscène maakt het onderscheiden van
de hoofdpersonages in eerste instantie lastig. Zodra de actie
begint en de vaak net te praatgrage personages hun wapens
laten spreken, blijkt het verhaal echter vrij lineair en wordt
in hoog tempo toegewerkt naar een climax die niet zo dramatisch
is als het wellicht was bedoeld. Zoals vaker bij dit soort
delen is het punt namelijk, dat de afstand tussen lezer en
personages te groot is. De tekeningen kunnen dat niet verhelpen,
want ondanks de strakke stijl en de rauwe uitstraling lijkt
iedereen te veel op elkaar. Daarbij zijn, zoals gezegd, sommige
pagina's veel te donker. Uiteindelijk kom ik dus uit op een
score van twee sterren. tekst
andy diggle tekeningen jock
100 bullets
#61 (dc)
Dit nieuwe verhaal, waarin over verschillende schijven wordt
toegewerkt naar wat een interessante samenkomst van allerlei
subplots van de afgelopen jaren kan worden, blijft aantrekkelijk.
Helaas wordt wat minder concreet gesproken over de centrale
conflicten, zodat die spanning iets minder tastbaar is, maar
de nieuwe personages houden de aandacht wel degelijk vast.
Als altijd zijn de dubbelzinnige dialogen van hoog niveau
en zitten de sfeervolle tekeningen vol subtiele details, mooie
composities en verrassende perspectieven. Deze serie heeft
al maanden een constant hoog niveau en dat blijkt wel uit
de behaalde scores: ook deze keer geef ik zonder enige twijfel
vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
girls #1
(image)
Nieuwe titel van de makers achter Ultra en dus op voorhand
interessant. De opbouw is boeiend, met een klein dorp als
locatie voor een verhaal over een beperkt aantal personages.
Vooral de plattegrond aan het begin geeft iets extra's. Helaas
is de centrale hoofdpersoon Ethan te veel een onsympathieke
loser, zit de eerste helft vol met puberale dialogen en wordt
het pas aan het eind spannend. Zo onevenwichtig het verhaal
is, zo stabiel zijn de tekeningen en de inkleuring. Al is
ten opzichte van Ultra te weinig vooruitgang zichtbaar in
de stijl, de pasteltinten houden de semi-realistische tekeningen
levendig. Het ontwerp van de serie is eveneens prima. Twee
sterren lijkt me terecht. tekst
jonathan & joshua luna tekeningen jonathan
luna