house of
m #1 (marvel)
Het begin van de miniserie, een soort vervolg op 'Avengers
Disassembled,' blijft nogal inleidend. Professor Xavier roept
de X-Men en de Avengers bijeen en vertelt dat het doden van
de doorgeslagen Scarlet Witch waarschijnlijk de enige oplossing
is. Magneto heeft natuurlijk heel andere plannen, wat na veel
lange doch interessant geschreven dialogen leidt tot wat lijkt
op een grondige verandering van de realiteit. Ondanks het
bijzonder aardige concept komen de personages niet zo goed
uit de verf. De tekeningen zorgen voor compensatie, want de
krasserige stijl blijkt geschikt voor het herkenbaar neerzetten
van de helden. Geen drie sterren, wel degelijk een score van
twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen olivier coipel
seven soldiers:
zatanna #2 (dc)
Net als bij de overige miniseries over de Seven Soldiers lijkt
het verhaal ook hier al na het tweede deel voltooid. Gelukkig
is het avontuur van Zatanna op zich erg interessant en wordt
aan de hand van een mystiek basisgegeven en cryptische teksten
een fijne wisselwerking opgezet tussen de drie vrouwelijke
hoofdpersonages. Dat de climax dan iets minder is, misschien
zelfs te simpel, dat is geen onoverkomelijk bezwaar. Bovendien
zijn de tekeningen van hoog niveau, met een vloeiende stijl,
heldere gezichten en voldoende aandacht voor achtergronden
en kleine details. De subtiele inkleuring, die vlakken laat
verlopen zonder dat het storend is, maakt het geheel netjes
af. Drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen ryan sook
y: the last
man #34 (dc)
Ja, dat werd tijd. Na de introductie van drugs als centrale
element van de verhaallijn lijkt het wel of alle personages
zich weer gedragen zoals het hoort. Zo worden de clichés
uit het vorige deel verruild voor interactie waaruit veel
meer urgentie straalt, al wordt de spanning van een confrontatie
tussen een onderzeeër en het schip waar Yorick op zit
nooit zo beklemmend als maximaal haalbaar. Daar maakt de cliffhanger
vast een eind aan, want die maakt zeer benieuwd naar de ontknoping.
De gasttekenaar verricht intussen prima werk. De stijl past
honderd procent bij het imago van de serie, de composities
zijn heel direct en de gezichten zijn lekker expressief. Kortom,
vier sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen goran sudzuka
spawn #146
(image)
Spawn stuit op een gemeenschap die geregeld een mensenoffer
brengt aan een groep bijzondere engelen, die eigenlijk geen
echte engelen meer zijn. De introductie van de nieuwe spelers
in het spel levert helaas erg veel expositie op, die uitmondt
in een beproeving voor Spawn die, hoewel goedbedoeld, met
slechts zeven pagina's aanzienlijk te kort is. Niettemin is
de uitkomst van dit deel intrigerend in het kader van de rode
draad die de laatste maanden door de serie loopt. Het is nu
wel duidelijk, dat bewust wordt toegewerkt naar het honderdvijftigste
nummer. De tekeningen zijn van het gebruikelijke niveau, de
kleuren komen op dit andere papier iets beter uit en ik geef
twee sterren. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina
concrete:
the human dilemma #6 (dark horse)
Na de zeer intelligente opbouw is het toch een kleine teleurstelling,
dat het laatste deel van de miniserie niet alle conflicten
uit de eerdere nummers op een bevredigende wijze oplost. Sterker,
bepaalde dilemma's worden helemaal niet opgelost en worden
doorgeschoven naar toekomstige miniseries. Op zich slim, maar
gezien de gewekte verwachtingen erg spijtig. Een ander nadeel
van deze ontknoping is, dat het tempo te hoog is, terwijl
Concrete een personage is dat het van diepgang moet hebben.
Uiteraard zijn de sfeervolle tekeningen weer meer dan overtuigend.
Van de realistische stijl tot de warme grijstinten, alles
raakt hier precies de juiste toon. Al met al geef ik drie
sterren. tekst
& tekeningen paul chadwick
stray bullets
#38 (el capitán)
Het aardige aan deze serie is, dat de laatste tijd meer verhalen
over Virginia Applejack gaan, met afstand het interessantste
personage. Ditmaal speelt ze bovendien eerst een passieve
rol en dan pas een actieve, zodat het contrast beter naar
voren komt. Zeker, het script is relatief simpel, bevat de
bekende ingrediënten als verwaarloosde kinderen en een
samenleving zonder normen en waarden en blijkt niet meer dan
een aanloopje naar de climax, maar het werkt dankzij de onverbiddelijke
verteltoon. De tekeningen sluiten als altijd perfect aan op
die toon. Binnen de beperkingen van acht panels per pagina
komt de semi-realistische stijl tot zijn recht. Drie sterren,
dus. tekst
& tekeningen david lapham