powers #11
(marvel)
Deena Pilgrim heeft sinds kort beschikking over superkrachten.
Tijdens een confrontatie met haar ex loopt dat stevig uit
de hand, een scène van vijftien tekstloze pagina's
die door deze bijzondere aanpak misschien wel meer impact
heeft dan bij een andere structuur het geval zou zijn. Helaas
houdt dit in, dat het als losse comic veel te snel wegleest.
Waarschijnlijk is de paperback beter leesbaar. Los daarvan
is dit een buitengewoon belangrijk punt in de serie, dat voor
het overige prima in elkaar steekt, vooral dankzij de sfeervolle
kleuren en de heerlijk strakke tekeningen, die bij gebrek
aan tekst het verhaal meer dan ooit moeten vertellen. Dat
lukt, vandaar dat ik hier drie sterren geef. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
daredevil
#74 (marvel)
De praatgroep over mensen die direct of indirect te maken
hebben gehad met Daredevil neemt ook ditmaal een paar onverwachte
wendingen. Eerst wordt een achtergrondverhaal uit de doeken
gedaan over het huwelijk tussen Matt Murdock en Milla Donovan,
daarna wordt een link gelegd naar een subplot dat eerder in
dit vervolgverhaal aan de orde is geweest en aan het eind
wordt op een meer dan voortreffelijke wijze een cliffhanger
opgevoerd. Alles klopt, van de vertelstructuur tot de sterke
dialogen en van het relatief lage tempo tot de boeiende personages.
Daarbij is ook het tekenwerk weer van hoog niveau, met een
rauwe stijl die de serie al jaren vormgeeft. Ik kom uit op
vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
ex machina
#12 (dc)
Een nieuw avontuur, dat als vanzelfsprekend begint met een
kenmerkende flashback naar de periode dat burgemeester Hundred
nog de superheld Great Machine was en daarna via een reeks
politieke subplots een nieuw mysterie introduceert. Die subplots
zijn vermakelijk, mede omdat de dialogen op een prettige manier
het midden houden tussen politieke statements en expositie,
terwijl het nieuwe hoofdverhaal tot uitermate interessante
ontwikkelingen kan leiden. Het is een compliment aan de schrijver
dat zelfs een eerste deel als dit meer kan zijn dan alleen
een eenvoudige inleiding. De tekeningen bereiken het gebruikelijke
niveau. Herkenbaar, realistisch en stabiel: drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
death jr
#2 (image)
Het eerste deel van de miniserie over de zoon van de Dood
was erg grappig. De anekdotische vertelstijl was ronduit ideaal
voor het introduceren van de kleurrijke cast en de subtiele
humor zorgde voor een uitstekend vertelritme. Deze sterke
punten zijn minder duidelijk aanwezig in het tweede hoofdstuk,
waarin Death Junior door ingrijpen van een duivel zo stukje
bij beetje wordt verleid door de macht van zijn vader. De
val, de inkeer, de wederopstanding van een held; het zijn
de voorspelbare wendingen die hier in één deel
worden gepropt. Het resultaat valt uiteraard tegen. Aan het
tekenwerk ligt het niet. Dat is cartoonesk, vrolijk en mooi
vormgegeven als gebruikelijk. Eén ster. tekst
gary whitta tekeningen ted naifeh
strangers
in paradise #74 (abstract)
De serie blijft geplaagd door ups en downs, want na een slecht
vorige deel is dit weer een nummer van hoog niveau. Vooral
de eerste helft steekt sterk in elkaar, daarbij geholpen door
het perspectief: Katchoo is hier de verteller en hoewel dit
enkele pagina's met zeer veel tekst oplevert, leest het wel
degelijk vlot weg en krijgt het geheel diepgang. Het tempo
gaat omhoog in de tweede helft, maar ook daar kan de opgevoerde
spanning de aandacht vasthouden. Verder weinig stijltrucs
en dat is een goed teken. Het mag geen verrassing heten, dat
de tekeningen wederom charmant, stijlvol en gestileerd realistisch
zijn. Al met al geef ik voor dit nummer een score van vier
sterren. tekst
& tekeningen terry moore
jon sable,
freelance #2 (idw)
Na een clichématige opening gaat de aandacht uit naar
Jon Sable zelf. In tegenstelling tot het vorige deel, leidt
die aandacht ditmaal wel tot meer diepgang, niet in de laatste
plaats omdat het privé-leven van Sable nader wordt
belicht. De flashbacks die dit tot gevolg heeft, zullen ongetwijfeld
zijn bedoeld ter verduidelijking voor nieuwe lezers, al blijft
het gevoel bestaan, dat deze miniserie juist voor dat publiek
zeer ontoegankelijk is. Daarvoor zit het te vol subtiele verwijzingen.
De spanning aan het eind is echter zeker universeel en dus
een prima cliffhanger. De tekeningen zijn als vanouds. Een
realistische stijl, statige composities en potloodtekeningen
ter afwisseling; vier sterren. tekst
& tekeningen mike grell
scott pilgrim
vs the world (oni)
Deel twee van de reeks digest-sized graphic novels komt bijna
een jaar na het vorige deel. Geen bezwaar, want de avonturen
van hoofdpersoon Scott Pilgrim worden nu direct in een breder
kader geschetst, waarbij een flashback naar zijn jeugd de
toon zet voor de rest van het avontuur. De verrassing van
de vorige keer is weg: toen leverde de plotselinge overgang
van realistische, alledaagse verhalen naar overtrokken manga-actie
een daverend contrast op, terwijl het nu min of meer de verwachte
formule is. Overigens maakt dat het eindresultaat niet minder
leuk, want ook de sterk cartooneske tekeningen en dramatische
composities zijn meer dan dik in orde. Drie sterren, dus. tekst
& tekeningen bryan lee o'malley