supreme power
#17 (marvel)
Hoewel het gesprek met Mark Milton een ietwat droge, slome
openingsscène oplevert, is het wel het begin van een
interessant nummer. De ontwikkelingen zijn namelijk boeiend,
terwijl de tweede helft enkele andere hoofdpersonages bijeen
brengt en daar voor explosieve resultaten zorgt. Bovendien
bevat het slot ook nog eens een wending die weliswaar niet
zo verrassend is, doch de situatie wel op scherp zet. En dat
is precies wat deze serie al een tijdje nodig heeft. Op het
punt van de tekeningen niets dan lof, want de realistische
stijl en de statige poses vullen het zo kalme verhaal op alle
punten aan. Ook de inkleuring, veelzijdig en fris als altijd,
draagt een steentje bij. Drie sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen gary frank
ultimate
x-men #60 (marvel)
Zoals voorspeld, biedt het slot van het tweedelige verhaal
over Wolverine, Storm en haar jeugdvriendin Yuriko Oyama weinig
meer dan een vrij onzinnig gevecht. Meer is niet nodig, want
de gebruikte verteltechniek zit zo vol met de vermaledijde
decompressie, dat het avontuur gemakkelijk in vijf pagina's
verteld had kunnen worden. Omdat het verhaal bovendien bedoeld
lijkt als introductie van een personage dat later zal terugkeren,
voelt het helemaal dun aan. Het tekenwerk is ditmaal opnieuw
redelijk, maar in veel opzichten niet verfrissend of dynamisch
genoeg voor een serie van dit kaliber. Vijf jaar na de overdonderende
introductie heb ik het nu gezien. Al met al nul sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen stuart immonen
astro city:
the dark age #1 (dc)
Na een handvol vertraging is het dan nu eindelijk zover: de
miniserie over de duistere periode in het universum van deze
serie. Het startschot klinkt begin jaren zeventig, de periode
waarin niet alleen Astro City maar het hele land zo langzaamaan
beseft, dat superhelden niet alleen glitter en glamour zijn.
Deze ontwikkeling wordt getoond vanuit het perspectief van
twee broers, de één politieagent, de ander een
kruimeldief. De contrasten zijn scherp, de centrale plot zit
knap in elkaar en ook de dialogen zijn beter dan Busiek de
laatste tijd heeft afgeleverd. Hetzelfde geldt voor het tekenwerk:
de ouderwetse stijl, het rauwe realisme en de mooie lay-out
zijn voortreffelijk. Vier sterren. tekst
kurt busiek tekeningen brent anderson
girls #2
(image)
Hoofdpersoon Ethan komt onderweg naar huis een naakt meisje
tegen, dat nauwelijks een woord uitbrengt en zich door hem
laat meenemen. Hoewel het concept op zich aardig is, wordt
net als in het vorige deel veel nadruk gelegd op de seksuele
toespelingen, dubbelzinnige dialogen en suggestieve interactie
tussen de personages. Geen verrassing, dus, dat het resultaat
op veel punten puberaal overkomt. Dat Ethan nog altijd een
onsympathiek personage is, helpt evenmin. Gelukkig biedt de
cliffhanger meer perspectief. De tekeningen leunen weer op
de sterke combinatie van fijn lijnwerk en pasteltinten. Technisch
niet vernieuwend, wel aantrekkelijk. Twee sterren is vooralsnog
voldoende. tekst
jonathan & joshua luna tekeningen jonathan
luna
hellboy:
the island #1 (dark horse)
Bijna drie jaar na de vorige miniserie is het tijd voor een
nieuw avontuur van Hellboy, die de laatste jaren op de bodem
van de oceaan heeft doorgebracht en nu is aangespoeld op een
vreemd eiland. Daar belandt hij in een mengeling van ingebeelde
conversaties, gevechten met allerlei bizarre monsters en de
terugkeer van een kwaadaardig wezen. Het zijn stuk voor stuk
de meer dan bekende ingrediënten voor deze serie. Niettemin
voelt het fris aan, misschien juist omdat de vorige reeks
zo lang geleden was. Het leest in ieder geval vlot weg en
kan altijd terugvallen op het extreem gestileerde tekenwerk,
dat lege composities afwisselt met grote vlakken en veel gotiek.
Vier sterren. tekst
& tekeningen mike mignola