ultimates
2 #7 (marvel)
Na een nummer waarin het niet om de Ultimates draaide, verschuift
de aandacht nu naar wat de gevolgen zijn van hun recente daden.
Het is een onconventionele aanpak die vruchten afwerpt, omdat
de actie plaatsmaakt voor scènes met diepgang. Voor
een comic die bekend is geworden dankzij wat critici breedbeeldactie
zijn gaan noemen, is dat ronduit verrassend. Dat het in dit
geval een nummer oplevert met aan het eind enkele lange dialogen,
is geen bezwaar. De teksten zijn immers zeer scherp en ook
het realistische, subtiel ingekleurde tekenwerk weet raad
met pagina's waarop twee mensen slechts met elkaar praten.
Al met al geef ik vier sterren. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
astonishing
x-men #11 (marvel)
De confrontatie tussen professor Charles Xavier en Danger,
ofwel de onlangs tot leven gekomen Danger Room van de X-Men,
zorgt voor precies het hoge tempo dat deze verhaallijn nodig
had. Daar staat tegenover, dat het verhaal ditmaal toch ook
wat mist, namelijk diepgang. Het gevecht wordt afgewisseld
met shots van de overige teamleden, die niet meer doen dan
het geven van uitleg. Alleen het gesprek tussen Kitty en Peter
gaat werkelijk ergens over, maar dat is helaas niet genoeg
voor een comic die toch vooral toewerkt naar de cliffhanger.
Het tekenwerk is okay, al zijn de achtergronddetails opvallend
mager. Zou het een haastklus zijn geweest? Drie sterren, dus. tekst
joss whedon tekeningen john cassaday
daredevil
#75 (marvel)
Het laatste hoofdstuk van het verhaal over de praatgroep die
bekijkt hoe Daredevil invloed heeft op hun leven is extra
dik. Dat betekent bij een serie als deze automatisch meer
ruimte voor decompressie, de schrijfstijl waarbij een relatief
korte scène drie keer zo lang wordt. Een bezwaar is
het nu zeker niet, omdat de manier waarop erg interessant
is: Matt Murdock mengt zich in het praatgroepje en vertelt
de aanwezigen dat hij hier is omdat hij achter een schurk
aanzit. De uitleg vergt wat tijd en is omslachtig, dat zeker.
Toch is de uitwerking boeiend. Het laat zien hoe de mens Murdock
is veranderd. En het tekenwerk is, als altijd, heerlijk rauw,
strak en prima ingekleurd. Vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
ultimate
spider-man #80 (marvel)
Een tussennummer, dat moet de conclusie wel zijn. Het gevecht
tussen Spider-Man en Moon Knight gaat nergens om en eindigt
zodra Spider-Man ontdekt, dat hij ook gewoon kan vluchten,
de gebeurtenissen op de redactie bij de Daily Bugle zijn plichtmatig
en de informele ontmoeting met de Kingpin aan het eind van
dit deel is in principe pas het begin van de verhaallijn.
De tekeningen scoren een voldoende. Dat komt vooral door de
afwisseling van actie en dialogen, want de lay-out is soms
aan de nogal voorspelbare, weinig verfrissende kant. Niet
zo veel ruimte, dus, voor de dynamische composities waar de
serie bekend om is. Geen drie, wel een score van twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
ex machina
#13 (dc)
De robot die de stad onveilig maakt, blijkt geen robot. Dat
lag voor de hand, net als het helemaal niet zeker is of het
hier om een hij of een zij gaat. Voor het overige staat het
verhaal voornamelijk in het teken van de burgemeester Hundred,
die zijn plicht als jurylid moet vervullen en op die manier
betrokken raakt bij een situatie die erg gevaarlijk wordt.
De aanloop is duidelijk opgerekt en is een minpunt. Daar staat
een cliffhanger tegenover, die veel suggereert en daardoor
zeer interessant is. De tekeningen blijven overtuigend. Hoewel
vaak wordt teruggevallen op de vier panels per pagina, sluit
de realistische stijl aan op de toon van het verhaal. Drie
sterren is hier genoeg. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
girls #3
(image)
Het door Ethan op straat gevonden naakte meisje heeft zich
vermenigvuldigd tot zes naakte meisjes. Ze lijken vijandig
en Ethan moet op de vlucht. Deze samenvatting geeft al aan,
dat de plot dun is. En dat de nadruk ligt op het naakt zijn
van de meisjes geeft al aan, dat de plot en de dialogen te
vaak terugvallen op puberale ideeën. Misschien dat het
als paperback wat beter leest, maar als losse comic is dit
een tussendoortje dat weinig indruk maakt. Het tekenwerk doet
dat wel, voornamelijk vanwege de zo zachte pasteltinten en
sfeervolle effecten. Het is een stijl die past bij het zwierige
lijnwerk, dat zonder kleur aan de vlakke kant zou zijn. Eén
ster lijkt me voldoende. tekst
jonathan & joshua luna tekeningen jonathan
luna
hellboy:
the island #2 (dark horse)
Een comic met twee gezichten, dat staat als een paal boven
water. Aan de ene kant bestaat het scenario namelijk voor
bijna de helft uit een gortdroge monoloog waarin Hellboy's
opponent een mysterieus avontuur uit de doeken doet over wat
zich in een ver verleden heeft afgespeeld. Aan de andere kant
wordt in dat verhaal echter wél onthuld, waar Hellboy's
vreemde hand precies vandaan komt. In dat opzicht is deze
miniserie essentieel voor een begrip van het personage. Jammer
dat de balans hier dus enigszins zoek is, anders was dit de
beste Hellboy ooit geweest. Aan de tekeningen ligt het niet.
Die zijn gestileerd, minimalistisch en effectief. Lang verhaal
kort, drie sterren. tekst
& tekeningen mike mignola
red sonja
#1 (dynamite)
Het eerste echte nummer van de reeks biedt iets meer inhoud
dan het vrij matig geschreven nulnummer. Red Sonja raakt betrokken
bij een conflict en krijgt het aan de stok met een heel leger.
Hoe clichématig dat ook mag zijn, de manier waarop
het wordt uitgewerkt, kan ermee door. De wollige schrijfstijl
van vorige keer is bovendien verdwenen en dat scheelt. Het
tekenwerk scoort beduidend minder goed. Aan de warme inkleuring
ligt het niet, nee, het is puur de tekenstijl. Die is namelijk
verre van stabiel. Gezichten zijn niet herkenbaar genoeg,
proporties kloppen niet altijd en dynamiek komt niet over.
Spijtig voor een groots aangekondigde serie. Geen twee sterren,
wel één ster. tekst
michael avon oeming & mike carey tekeningen
mel rubi