ultimates
annual #1 (marvel)
In de eerste Annual gaat de aandacht uit naar Nick Fury en
zijn reserveleden. Hoewel deze aanpak de introductie vereist
van nogal wat nieuwe personages en daarnaast vraagt om een
vertelstijl met redelijk veel tekstkaders en lange speeches,
pakt het aardig uit. Want waar de reserveleden helaas niet
uit de verf komen, wordt Fury zelf op een interessante manier
neergezet. Op een paar niet al te logische wendingen na, zit
ook het verhaal goed in elkaar. Het tekenwerk is af en toe
wat te stijfjes. Toch past dat bij het tekstdichte script
waarin veel wordt gepraat en weinig gebeurt. Voor drie sterren
is het allemaal niet bijzonder genoeg, vandaar dat ik hier
twee sterren voor geef. tekst
mark millar tekeningen steve dillon
ultimate
fantastic four #22 (marvel)
Reed Richards heeft contact gelegd met een parallelle dimensie,
waar alle helden in zombies zijn veranderd. Zij willen nu
ook Reeds dimensie veroveren, maar in de wereld vol zombies
krijgt hij hulp uit een onverwachte hoek. Het tempo ligt hoog,
zeker met de achtervolgingsscène in de eerste helft.
Ook daarna is nauwelijks ruimte voor rust, want splashpagina's
en spectaculaire spreads blijven de plot voortstuwen. De spanning
gaat dus duidelijk boven de diepgang. Een echt punt van kritiek
is dat vooralsnog niet. Zeker niet met het prachtig ingekleurde,
fotorealistische tekenwerk dat van elke pagina een feest maakt
en de gebeurtenissen lekker urgent neerzet. Vier sterren,
dus. tekst
mark millar tekeningen greg land
seven soldiers:
zatanna #3 (dc)
Zatanna en haar kersverse leerling Misty komen wederom in
contact met een paar gekke, magische types. Net als in de
voorgaande twee delen betekent dit, dat het verhaal de vorm
krijgt van een reis, waarbij de antagonist de rol van verteller
krijgt opgedrongen. Met andere woorden, veel monologen, veel
uitleg en veel interessante concepten. Ten opzichte van de
rest van de serie heeft dit nummer echter kruisverbanden met
de overige titels over de Seven Soldiers, wat het net wat
aantrekkelijker maakt. De tekeningen zijn meer dan in orde;
de warme inkleuring sluit aan op de gepolijste, semi-realistische
stijl met oog voor prettige, mooie composities. Ik kom uit
op drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen ryan sook
100 bullets
#63 (dc)
De huidige verhaallijn komt tot een einde en zoals in het
verleden vaker het geval was, gaat dat zonder echt schokkende
climax. Na de sterke opbouw, met veel van de bekende hoofdrolspelers
op één locatie, had de lezer iets meer waar
voor zijn geld mogen hebben. Nu eindigt alleen het subplot
over Spain in een orgie van geweld, terwijl dat aspect het
minst interessant was. Voor het overige bevatten de dialogen
weer subtiele hints naar wat komen gaat. Technisch is alles
dus ruim in orde. Het tekenwerk is als vanouds, van de sfeervol
zwarte vlakken tot de stilistische stijl en van de ongebruikelijke
composities tot de warme kleuren. Geen vier, wel drie sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
jon sable,
freelance #3 (idw)
Het spectaculaire begin belooft veel. Helaas is dat slechts
de inleiding op een nummer waarin veel aandacht uitgaat naar
flashbacks over het leven van Jon Sable, waarmee duidelijk
wordt dat dit het voornaamste doel van de miniserie is. Ter
compensatie gaat het tussen de flashbacks door over het privé-leven
van Jon, wat ook vroeger altijd al de sterkste kan van deze
reeks is geweest. Volwassen personages vragen om een volwassen
aanpak en een volwassen thematiek: een verademing tussen alle
actiecomics waarin volwassen helden zich gedragen als een
stel theatrale pubers. De tekeningen, hoewel soms aan de houterige
kant, blijven van een goed niveau, kortom, drie sterren. tekst
& tekeningen mike grell