ultimate
spider-man annual #1 (marvel)
Een Annual met wat hopelijk veel relevante gebeurtenissen
voor de reguliere serie zijn. Kitty Pryde van de X-Men belt
Peter Parker op. Zomaar. Voor een afspraakje en een goed gesprek.
De manier waarop naar dit punt toe wordt gewerkt, vereist
nogal wat ruimte. Niettemin leest het lekker weg, niet in
de laatste plaats omdat de vlotte dialogen zo passen bij de
jeugdige personages. Ook het afspraakje zelf is in alle opzichten
verfrissend, vandaar de hoop dat de reguliere serie hierop
doorgaat. Het tekenwerk is aan de matige kant. De cartooneske
stijl kent te veel harde lijnen en te weinig afwisseling.
Het is al met al echter wel ruim genoeg voor een score van
drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark brooks
ultimate
x-men #62 (marvel)
Vier pagina's met inleiding, twee pagina's vol herhaling van
wat het vorige nummer heeft gebracht en pas dán de
kern van het verhaal: de ontmoeting tussen Magneto en Polaris.
Hun interactie is zonder meer intrigerend. Helaas houdt de
rest van het script het bij matige expositie en het elkaar
vertellen wat nu gedaan moet worden, waarbij decompressie
als verteltechniek wordt misbruikt. Dat gebeurt de laatste
tijd steeds vaker, vandaar dat ik me afvraag of ik de serie
wel moet blijven sparen. Voor het tekenwerk doe ik het in
ieder geval niet; dat is niet bijzonder genoeg en kent een
stijl die te oppervlakkig en hoekig is, zonder dat het iets
extra's biedt. Lang verhaal kort, één ster. tekst
brian k vaughan tekeningen stuart immonen
ultimate
spider-man #81 (marvel)
Na een weekje vertraging alsnog gekregen. Een beetje een vreemd
nummer, want na de boeiende openingsdialogen tussen Spider-Man
en De Wolfe, waar sterke teksten zowel uitleg geven als voor
enige diepgang zorgen, ontspoort het verhaal enigszins in
enkele subplots die vrij geforceerd aanvoelen. Neem de gastoptredens
van Iron Fist en Shang-Chi. Erg leuk, maar het komt toch grotendeels
uit het niet. En het personage dat speciaal voor de cliffhanger
opduikt; ook daar voelt het allesbehalve logisch aan. De tekeningen
scoren een voldoende, al worden de actiescènes vrij
gemakkelijk in beeld gebracht, zodat de composities aan de
matte kant zijn. Twee sterren is genoeg. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
girls #4
(image)
Als de makers van deze miniserie een compliment verdienen,
is dat voor de manier waarop ze nu al drie nummers lang met
een verhaal bezig zijn, dat ook in krap negen pagina's verteld
had kunnen worden. In dit deel ontsnappen de naakte meisjes
en ontdekt Ethan wat hier nu eigenlijk aan de hand is. Omdat
de plot zo dun is, zijn de dialogen niet zo tenenkrommend
als voorheen. Daar staat echter tegenover, dat het inhoudelijk
wel heel seksistisch is. Dat gaat zo ver, dat de vloeiende
tekenstijl en de als altijd warme kleurtinten nu niet meer
kunnen voorkomen, dat ik de serie schrap. Het gebeurt niet
vaak dat ik halverwege een miniserie stop, dus dat zegt meer
dan genoeg. Nul sterren. tekst
jonathan & joshua luna tekeningen jonathan
luna
spawn #148
(image)
Al Simmons duikt op in Chicago. Daar hallucineert hij wat,
valt ten prooi aan paranoia en is hij meerdere pagina's bezig
met een bijzonder matige monoloog over hoe slecht hij het
toch heeft. Het eind, met de terugkeer van een schurk van
lang geleden, belooft evenmin goeds. Zoals gezegd, het wordt
tijd voor die nieuwe schrijver, want de huidige makers hebben
geen idee meer wat ze met hun personages moeten doen. Het
tekenwerk is redelijk tot goed. Hoewel de overheersende groentinten
terug zijn, is de stijl zelf zeker in het begin zeer aardig.
Pas tegen het eind duiken weer enkele vreselijk chaotische
panels en dito composities op. Eén ster, dat is het,
hoger kan ik hier echt niet gaan. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina