ultimate
x-men #63 (marvel)
De X-Men gaan op zoek naar Polaris en daarbij lopen ze een
groep jonge mutanten tegen het lijf. Uiteraard mondt dat uit
in een gevecht tussen de beide teams. Hoe aardig dat ook is,
het blijft geforceerd en clichématig, net als de romantische
subplots en de cliffhanger met een weer heel ánder
team helden. Uiteindelijk is voor diepgang geen enkele ruimte
meer over en dat is spijtig. Het tekenwerk is redelijk tot
goed. In vergelijking met de afgelopen maanden is het nu ietwat
dynamischer en de rauwe lijnen komen beter tot uitdrukking.
De donkere inkleuring helpt ongetwijfeld, dat is duidelijk.
Alles bij elkaar is het voldoende voor een score van twee
sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen stuart immonen
all star
batman & robin #2 (dc)
Na een teleurstellend eerste deel valt dit nummer terug op
een vertelstijl die opeens veel decompressie met zich meebrengt.
Het verhaal bestaat immers uit niet meer dan een autorit van
Batman en de jonge Dick Grayson, die nu moet beslissen of
hij Batman helpt of niet. Ja, die ruimte is wel nodig voor
de psychologische diepgang. Niettemin voelt het hele nummer
wat leeg en is de fragmentarische vertelstijl met staccatodialogen
niet bijzonder boeiend. Het grootste minpunt is, dat Batman
wordt neergezet als een echte psychopaat. Dat werkt niet.
De tekeningen zijn beter dan de vorige keer, met meer details
en in het bijzonder meer dynamische composities. Al met al
drie sterren. tekst
frank miller tekeningen jim lee
desolation
jones #3 (dc)
Jones raakt tijdens zijn huidige speurtocht verzeild in de
wereld van ranzige porno. Strikt genomen, bestaat het deel
uit slechts twee fragmenten; eentje waarin enkel wordt gepraat
en eentje waarin de actie centraal staat. Dat het wel werkt,
is het gevolg van de aantrekkelijke vertelstijl die bizarre
anekdotes combineert met menselijke personages en een macaber
type humor. Al zijn de personages vaak herkauwde blauwdrukken
uit eerder werk van Ellis, het past bij de thematiek van deze
serie. Dat komt zeker ook door het tekenwerk, dat een realistische
stijl (en stijlexperimenten) gebruikt bij het neerzetten van
een smerig wereldje vol details. Drie sterren is te weinig,
vandaar vier. tekst
warren ellis tekeningen j h williams iii
100 bullets
#64 (dc)
Een kort verhaal over Jack Daw en agent Graves. Daw verdient
zijn geld intussen met zijn vuisten en Graves herinnert hem
aan zijn koffertje, de foto en de honderd ontraceerbare kogels.
Een hoog verteltempo betekent weinig diepte en dus weinig
nieuwe informatie in het kader van de rode draad, maar als
verhaal op zich zit het slim in elkaar. Vooral de spanningen
tussen Daw en Graves worden heerlijk in beeld gebracht, met
de ontknoping als hoogtepunt. Als altijd is het tekenwerk
een integraal onderdeel van de succesformule. De warme kleuren,
de grote, zwarte vlakken en de gestileerde, bijna Europese
stijl dragen bij aan de sfeer die al vijf jaar vruchten afwerpt.
Drie sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
strangers
in paradise #76 (abstract)
Dit vrij compact vertelde nummer begint met een scène
waarin Katchoo's gedachten worden gevolgd. Het is een openingsscène
die veel impact heeft, zowel door de manier van vertellen,
door de woordkeuze als door het serene tekenwerk. Een komisch
stijlintermezzo later verschuift de aandacht naar een ontmoeting
tussen Katchoo en Francine en ook daar sorteren de tekstkaders
effect door het aanslaan van de goede toon. Voor de tekeningen
geldt daar hetzelfde. Van de sprekende gezichten tot de menselijke
personages, van de eenvoudige composities tot de aandacht
voor ruimte; het visuele aspect van de serie is de laatste
jaren zeer stabiel geworden. Vier sterren, dus. tekst
& tekeningen terry moore
salamander
dream (adhouse)
Een graphic novel op een iets kleiner formaat, gedrukt in
helder zwart-wit en aangevuld met groen als de enige kleur.
Als klein meisje maakt Hailey kennis met Salamander, een wonderlijke
bewoner van het omvangrijke bos waar ze zo graag speelt. Verdeeld
over drie hoofdstukken, die telkens een sprong in de tijd
maken, wordt hun relatie uitgediept. Dit gebeurt grotendeels
zonder woorden, zodat symboliek en de diepere bedoeling uit
de tekeningen gehaald moeten worden. Dat lukt, want de heldere
stijl en de zwierige lijnen leveren een sprookjesachtige sfeer
op die het volwassen worden van Hailey prima in beeld vangen.
Niet vernieuwend, wel knap, vandaar dat ik drie sterren geef. tekst
& tekeningen hope larson
stray bullets
#39 (el capitán)
Na alle serieuze verhalen is het nu tijd voor een volkomen
dwaas en absurd avontuur van Amy Racecar, die in het Japan
van de negentiende eeuw uitleg geeft over haar recente omzwervingen.
Daarbij neemt ze het niet heel nauw met de waarheid: ze vertelt
hoe ze vele samurai heeft gedood, hoe haar (nog levende) reisgenoot
is vermoord en hoe zij zelf is gemarteld en geen armen en
benen meer had. De humor is ziek, maar in een serie als deze
is dat geheel op zijn plaats. Absurdisme werkt, daar is dit
deel het bewijs van. De tekeningen sluiten verrassend genoeg
aan op de lichtere toon, zonder dat de stijl echt aangepast
wordt. Erg knap en zonder meer goed voor vier sterren. tekst
& tekeningen david lapham