young avengers
#7 (marvel)
De jonge Avengers zijn nauwelijks bijgekomen van hun recente
avonturen of ze duiken op een nieuwe zaak. Helaas gebeurt
dat niet voordat een kijkje is genomen in het dagelijkse leven
van de individuele teamleden, wat leidt tot een paar puberclichés
en een redelijk geforceerde introductie van de nieuwe schurk.
In feite is dit dus een duidelijk tussennummer, wat in dit
geval ook de komst van een gasttekenaar betekent. Hoewel de
tekenstijl redelijk in orde is, mist het de dynamiek die de
vaste tekenaar wel bereikt en zijn de composities veelal aan
de eenvoudige kant. De tekeningen zijn te plat, missen diepte
en springen nauwelijks in het oog. Al met al een score van
twee sterren. tekst
allan heinberg tekeningen andrea divito
daredevil
#77 (marvel)
Het lijkt of de serie een adempauze neemt in aanloop naar
de climax van het laatste verhaal van de makers. Deze maand
gaat de aandacht namelijk vooral uit naar de grote gevolgen
van het publiceren van Wilson Fisks verhaal over Matt Murdock.
Dat levert een handjevol interessante gastrollen op, een paar
boeiende dialogen die in een enkel geval te lang doorgaan,
aangevuld met een meer dan boeiende cliffhanger. Hopelijk
bieden de resterende delen voldoende ruimte voor diepgang,
want dat verdient de serie wel. Over het tekenwerk als vanzelfsprekend
geen enkele klacht. Van de voelbare sfeer tot de rauwe lijnen
en welhaast cinematografische vertelstijl, alles klopt. Ik
geef drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
ultimate
spider-man #83 (marvel)
Wat de afgelopen nummers geldt, dat geldt nu nog steeds. De
verhaallijn is namelijk veel te vol, te rommelig en kent te
veel verschillende schijven. Het is overigens niet zo, dat
de verschillende schijven niet goed worden uitgewerkt. Nee,
het probleem is, dat alle ingrediënten bij elkaar een
te warrige vertelling opleveren, blijkbaar met als enige doel
de cliffhanger van dit nummer, waar alle hoofdpersonages,
schurken en helden opeens samenkomen. Daarbij is de dialoog
tussen Peter Parker en Mary Jane herkauwen van bekende feiten
en dat is spijtig. De tekeningen zijn ruim in orde. Niet alleen
de stijl is beduidend gedetailleerder, ook de kleuren zijn
een stuk warmer. Twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
jack cross
#2 (dc)
Jack Cross gaat verder met zijn ondervraging van wat een agent
van de CIA blijkt. Dat is de basis van een bruut begin, waardoor
het karakter van Cross opnieuw scherp wordt neergezet, waarna
hij meteen kan laten zien, dat hij meer kan dan het folteren
van zijn hulpeloze verdachten. Deze actiescène is boeiend,
net als de wijze waarop daarna wordt getoond, hoe Cross omgaat
met wat hij allemaal voor zijn werk moet doen. Inhoudelijk
is het weliswaar niet vernieuwend, het boeit vanwege de scherpe
rand. Op het punt van de tekeningen blijven perspectief en
anatomie lastig. Vooral bij overzichtsshots zijn de verhoudingen
vaak zoek. Wel goed genoeg voor drie sterren. tekst
warren ellis tekeningen gary erskine
the losers
#28 (dc)
Pooch zit vast en kijkt de dood recht in de ogen. De tegenstanders
van de Losers hebben namelijk een bom in de kamer gegooid
waarin hij net aan de verwarming is vastgeketend. Met dat
als uitgangspunt wordt veel spanning gecreëerd, die op
een uitermate bevredigende manier wordt afgerond. Na dit karaktermoment
draait het weer om Max en zijn megalomane plannen. Het is
ongetwijfeld met in het achterhoofd het stopzetten van de
serie dat alles nu opeens sneller gaat. Deze keer werkt het,
want alles leest gemakkelijk en vlot weg. De gasttekenaar
blijft op sommige pagina's houterig werk afleveren. Op andere
pagina's is het echter rauw en krasserig en dus geef ik drie
sterren. tekst
andy diggle tekeningen colin wilson
spawn #149
(image)
Nog één nummer, dan zijn we eindelijk verlost
van de kwelling die de makers de laatste maanden over ons
hebben uitgestort. De tekstkaders zijn onnodig en tenenkrommend
poëtisch, de woordkeuze is voorspelbaar, in tien pagina's
gebeurt nog altijd niets en het gevecht met Heap lijkt op
niet meer dan een reclame voor action figures. Het eind is
nog aardig, al is deze wending te snel na de schokkende verandering
voor hoofdpersonage Al Simmons. Ik zou liegen als ik zeg dat
ik benieuwd ben waar dit heengaat, maar ach, even doorbijten.
De tekeningen zijn zoals ze de afgelopen vijf jaar zijn geweest.
Soms sfeervol en strak, meestal echter ronduit chaotisch.
Hoger dan één ster ga ik niet. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina
polly and
the pirates #1 (oni)
Een sprookjesachtig verhaal over Polly, een meisje dat op
een kostschool wegdroomt bij de verhalen over piraten en na
enkele vrolijke verwikkelingen opeens ontwaakt op een schip
vol echte piraten. Piraten die haar vertellen, dat die beroemde
vrouwelijke piraat uit al die verhalen haar moeder was. De
opbouw zit goed in elkaar. Eerst aandacht voor de school en
de karakters en pas daarna de wending naar het piratenschip.
Dat leest heerlijk, al betekent het hopelijk niet, dat Polly's
klasgenootjes de rest van de miniserie nergens meer zullen
opduiken. Het tekenwerk is gestileerd doch voorzien van zwierig
ronde lijnen en cartooneske gezichten. Het werkt, vandaar
drie sterren. tekst
& tekeningen ted naifeh