dmz #1 (dc)
Nieuwe titel over het New York City van de toekomst. De stad
is veranderd in een oorlogsgebied en fotograaf Matthew Roth
gaat mee naar de gevaarlijkste plekken voor een reportage.
Uiteraard loopt niet alles zoals gepland, waarna Matthew plotseling
alleen overblijft. Hij krijgt hulp van rebellen en ontdekt
dat het leger toch niet het antwoord heeft op al zijn vragen.
Het verhaal is tot nu toe zeer inleidend. De gebeurtenissen
zijn voorspelbaar, want Matthew moet binnen korte tijd kiezen
voor de rebellen, zodat vanaf het volgende nummer het echte
verhaal kan beginnen. Gelukkig leest het erg lekker weg en
is het tekenwerk gedetailleerd, rauw en Europees. Ik kom uit
op drie sterren. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
infinite
crisis #2 (dc)
De grote crossover raast door. Ook nu geschiedt dat via een
veelvoud aan schijven, zodat lang niet elk subplot voldoende
aandacht krijgt. De meeste aandacht gaat uit naar expositie
over de essentie van het verhaal, namelijk dat het DC universum
blijkbaar niet goed is samengesmolten tijdens de Crisis van
twintig jaar geleden. Dat opent deuren naar flinke veranderingen
in de huidige continuïteit en dat lijkt geen goed plan.
Of zou alleen Power Girl de crossover niet overleven? Het
tekenwerk is ditmaal van een vrij wisselende kwaliteit. Dat
komt door de verschillende inkters, die lang niet allemaal
een stijl hebben die past bij het secure lijnwerk. Al met
al twee sterren, dus. tekst
geoff johns tekeningen phil jimenez
gotham central
#37 (dc)
Een tussenverhaal dat inhaakt op de gebeurtenissen uit Infinite
Crisis. Renee en Cris hebben het over hun persoonlijke problemen,
waarna ze van dichtbij meemaken hoe enkele mensen worden beïnvloed
door ontwikkelingen die hun verstand te boven gaan. Die interessante
insteek verzandt pas aan het eind in goedkoop melodrama, wanneer
Cris terugkeert naar zijn gezin en zijn geloof hervindt. Dat
is allemaal te dik aangezet, zowel wat betreft de tekstkaders
als de dialogen. De tekeningen zijn redelijk tot goed. Al
is de stijl soms net te simpel en strak voor deze serie, het
wordt gesteund door sfeervolle kleuren en dat pakt goed uit.
Een score van twee sterren is terecht. tekst
greg rucka tekeningen steve lieber
y: the last
man #39 (dc)
Yorick is door een journaliste ontmaskerd als de laatste levende
man op deze wereld. Samen met agente 355 opent Yorick daarna
de jacht, tot blijkt dat de problemen in feite schijn zijn
en alles helemaal volgens plan kan verlopen. Het is een interessante
ontwikkeling, want eigenlijk is dat een anticlimax. Dat het
toch werkt, komt door de toevoeging van twee subplots die
dit deel enerzijds diepgang en anderzijds veel spanning geven.
Daarmee is dit nummer het beste van de laatste maanden, want
ook het tekenwerk scoort nu bovengemiddeld. Twee tekenaars,
twee redelijk gelijke stijlen vol met heldere lijnen en samen
duidelijk een meerwaarde. Vier sterren is dus de verdiende
eindscore. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra &
goran sudzuka
100 bullets
#66 (dc)
Victor, Lono en Loop smeden plannen en betrekken daarbij een
lid van de Trust. Dit levert een spannende vertelling op die
wellicht eindigt met een redelijk voorspelbare moordaanslag,
maar die tevens precies is wat de serie nu nodig heeft voor
het in werking zetten van wat het eindspel moet worden. Als
altijd zijn de dialogen scherp, komen de personages hard over
en bevat de actie een paar vindingrijke trucs met decompressie.
Dit wordt weerspiegeld in het tekenwerk, dat die moeilijke
scènes met speels gemak vormgeeft, altijd kiest voor
verrassende perspectieven en nergens teleurstelt met het gebruik
van de zwarte vlakken. Dit is vijf sterren waard, dat is meer
dan helder. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
polly and
the pirates #2 (oni)
Kostschoolmeisje Polly is ontvoerd door een stel piraten.
Zij vertellen haar dat haar moeder een beruchte piraat was
en willen haar daarom als kapitein. Daar heeft Polly geen
zin in. Ze vlucht in een roeiboot en wordt opgepikt door een
aantrekkelijke kapitein van een ander schip. Hij brengt haar
terug naar school, maar vreemd genoeg wordt Polly die nacht
weer wakker op volle zee. Vooral de opbouw van deze miniserie
verdient een pluim. Allerlei personages worden zijdelings
geïntroduceerd, het tempo ligt vrij laag en de diepgang
volgt uit de frisse dialogen. De tekeningen zijn de ideale
sluitpost; een beetje cartoonesk en vooral zeer elegant en
zwierig. Ik geef dan ook drie sterren. tekst
& tekeningen ted naifeh