x-factor
#1 (marvel)
Een nieuwe serie, die voortbouwt op de miniserie Madrox, met
ongeveer dezelfde personages in de hoofdrol. Jamie Madrox
is op zoek naar nieuwe mensen voor zijn detectivebureau. Daarbij
komt hij uit op Rictor, een bijna vergeten mutant die na de
gebeurtenissen uit House of M nu geen krachten meer heeft
en zelfmoord wil plegen. Het is grappig dat dit introductienummer
eigenlijk nauwelijks aan introducties doet. Zowel het verhaal
als de dialogen zijn scherp, de vertelstijl is humoristisch
en de thematiek is erg modern. De tekeningen zijn net even
donkerder dan gebruikelijk, vol schaduwen en een gepolijst
realistische stijl, wat bij de serie past. Voorlopig dus vier
sterren. tekst
peter david tekeningen ryan sook
dmz #2 (dc)
Fotograaf Matthew Roth is neergestort op het door oorlog verscheurde
Manhattan, waar hij samen met iemand van het plaatselijke
verzet verslag doet van de misstanden en de onmenselijke situaties.
Net als het eerste deel is ook dit nummer een soort introductie.
Vorige maand werden de personages neergezet, nu de locatie.
Het gevolg is, dat alle diepgang moet komen uit de dialogen
en helaas zijn die soms net niet relevant genoeg. Niettemin
boeit het concept wel en levert de tekenaar erg goed werk
af. De stijl is Europees en is toegankelijk door een oog voor
mooie composities en aardige details. Wel kan het ietwat dynamischer.
Al met al is dit goed genoeg voor drie sterren. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
100 bullets
#67 (dc)
Na de schokkende ontwikkelingen vorige maand gaat de rode
draad in een hoog tempo door. De centrale spelers van de serie
worden strategisch over het bord bewogen en ontmoeten eindelijk
Dizzy, het personage waar het lang geleden mee begon. Het
resultaat is duidelijk belangrijker en interessanter dan de
aanloop naar die cliffhanger, want vooral in de eerste helft
zitten te veel terzijdes die ondanks de sterke teksten net
niet genoeg effect hebben. Het tekenwerk is als vanouds, gesteund
door warme kleuren en terugvallend op zwarte vlakken, onconventionele
composities en een aantrekkelijke lay-out. Vier sterren is
ditmaal te veel, vandaar dat ik drie sterren geef. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
nothing better
#2 (dementian)
Jane Fisher heeft nog altijd moeite met haar kamergenote Katherine
Conner, omdat hun karakters verschillend zijn en vooral omdat
Katt haar tijdens een feest dronken heeft gevoerd. Het conflict
wordt verlegd van het sociale vlak naar religie, wat enkele
interessante discussies oplevert die de serie uittillen boven
het niveau van een doorsnee comic over jonge studenten. Ook
is de vertelstijl beter dan in de gemiddelde independent comic
en is het lichtelijk cartooneske tekenwerk herkenbaar en uitnodigend
genoeg. Dat de stijl soms houterig is en de pagina niet genoeg
afwisseling kent, is echter wel een punt dat voor verbetering
vatbaar is. Lang verhaal kort, drie sterren. tekst
& tekeningen tyler page
local #2
(oni)
Opnieuw een losstaand verhaal over hoofdpersoon Megan, die
in Minneapolis telkens haar sleutel laat liggen voor een aantrekkelijke
buurtjongen. De twee communiceren met elkaar door middel van
foto's en pas wanneer een collega vertelt, dat dit dus geen
gezonde relatie is, twijfelt Megan. Omdat dit nummer grotendeels
tekstloos is, valt veel druk op de schouders van de tekenaar,
die de emoties van het scenario goed in beeld moet vangen.
Dat lukt bijna altijd, omdat de sierlijke stijl de donkere
vlakken afwisselt met sterke composities en duidelijke close-ups.
Het eind mag dan open zijn, het concept is boeiend en de comic
is goed genoeg voor een uiteindelijke score van vier sterren. tekst
brian wood tekeningen ryan kelly