x-factor
#3 (marvel)
Het verhaal gaat nu een opvallend andere richting op dan het
eerste deel suggereerde. Aan de andere kant is het gefragmenteerde
gevoel van vorige maand duidelijk minder en vindt de rode
draad een vermakelijk midden tussen actie, humor en de karakters.
Het gebruik van decompressie als vertelstijl is daardoor niet
hinderlijk. Zelfs zonder echte cliffhanger maakt het benieuwd
naar het vervolg en dat is een goed teken. De tekeningen blijven
een beetje achter, omdat het jammer blijft dat de vaste tekenaar
vroeg in het bestaan van de reeks al hulp nodig heeft. Dat
komt de consistentie niet ten goede en daarbij is de gasttekenaar
beduidend minder goed. Al met al drie sterren. tekst
peter david tekeningen ryan sook & dennis
calero
powers #16
(marvel)
Christian Walker krijgt bezoek van Retro Girl en Zora, die
hem een aanbod doen dat hij niet zomaar even naast zich neer
kan leggen. Daarmee wordt dit nummer een soort trip, een metafysische
reis door een vreemde droomwereld, waar erg veel moet worden
verteld en de expositie dus de overhand heeft. De uiteindelijke
keuze van Christian maakt echter, dat dit de moeite waard
is. De ontwikkelingen uit dit nummer kunnen verstrekkende
gevolgen hebben voor de rest van de serie. Als altijd zijn
de tekeningen gestileerd en zeer stabiel, mede dankzij de
donkere vlakken en de inkleuring die zo perfect aansluit op
de sfeer van het verhaal. Drie sterren is te weinig, vandaar
dat ik vier sterren geef. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
the exterminators
#2 (dc)
Henry James werkt bij de ongediertebestrijding en die baan
brengt hem op allerlei vreemde locaties, waar net zo vreemde
dingen gebeuren. Wanneer dan ook nog vreemde dingen gebeuren
met zijn vaste collega, wordt Henry opeens in een groter verhaal
gezogen. De wijze waarop deze vele subplots met elkaar te
maken hebben, is erg slim uitgewerkt. Het houdt het nummer
interessant, zeker ook dankzij de aardige dialogen en het
prettige verteltempo. Over de tekeningen geen klachten, want
de heldere stijl blijft lekker eenvoudig, zelfs wanneer het
een compositie met erg veel details opzet. Het is een stijl
die de personages tot leven laat komen. Goed voor een score
van vier sterren. tekst
simon oliver tekeningen tony moore
gotham central
#40 (dc)
Het eind van de serie gaat vrij lang de kant op die heel erg
voor de hand ligt met deze schrijver. Op het gebied van de
thematiek is wraak namelijk zonder meer de rode draad. Toch
herbergt de finale met Renee Montoya op dat punt een verrassing
en het is de vraag of de getoonde vernedering niet moreel
nog verwerpelijker is dan een eventuele wraak. Daarnaast is
deze gemaakte keuze enigszins een anticlimax, waarna meteen
de hele serie in een opvallend kort tijdsbestek wordt afgerond.
Dat had beter verdiend. Het tekenwerk is in orde. Van het
beperkt realisme tot de vaak eenvoudige composities, van de
simpele kleuren tot de voelbare sfeer; alles klopt. Drie sterren
als mooie eindscore. tekst
greg rucka tekeningen kano
y: the last
man #42 (dc)
Via een reeks flashbacks wordt getoond hoe het aapje Ampersand
ooit bij Yorick Brown terecht is gekomen. Eveneens wordt getoond,
waar het aapje de laatste tijd is geweest. Het is onmiskenbaar
een tussennummer, waarin tussen de bedrijven door weer veel
expositie zit verstopt en het verhaal als gebruikelijk net
te vaak een seksuele verwijzing nodig heeft. Niettemin leest
het lekker weg en draagt het bij aan de complexe wereld zonder
mannen die door deze serie wordt geschetst. De tekeningen
zijn stabiel. Hoewel de stijl hier en daar aan de cartooneske
kant is, blijft het dicht bij de stijl van de oorspronkelijke
tekenaar en is dit wel goed genoeg voor drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen goran sudzuka
tails #2
(bohemian)
De vertelling over de jonge Ethan gaat weer verder waar het
was gebleven, compleet met overdreven scènes over de
superhelden die hij heeft bedacht en uiteraard over de vele
katten in zijn leven. Hoe vermakelijk die insteek ook is,
het zijn de relationele aspecten die de serie boeiend maken
en helaas komt dat nog altijd niet helemaal goed uit de verf.
Vaak wordt plek ingeruimd voor wat onzinnigheid. Wat betreft
het tekenwerk is ruimte voor verbetering, maar de karikaturale
stijl en strakke lijnen zijn vooralsnog meer dan voldoende
voor het neerzetten van het luchtige verhaal. Voor drie sterren
is dit deel ietwat te vergelijkbaar met het vorige, vandaar
dat ik twee sterren geef. tekst
& tekeningen ethan young
hellboy:
makoma #1 (dark horse)
Een interessante miniserie waarin wordt teruggeblikt op gebeurtenissen
uit het verleden. Dat avontuur uit het verleden is redelijk
simpel vormgegeven: Hellboy schakelt allerlei monsters uit
en neemt deze wezens mee op reis. Het zorgt voor een komische
nooit en dat is goed voor de afwisseling. Van echt inhoudelijke
diepgang is hier echter nog geen sprake. Op afstand de leukste
gimmick van de serie is dat de flashbacks zijn getekend door
een tekenaar met een andere stijl, die zich niettemin goed
staande houdt en die zich met zijn Europese lijnen onderscheidt
op een manier zoals alleen hij dat kan. Een goed begin, dat
daarom ook een score van drie sterren heeft verdiend. tekst
mike mignola tekeningen mike mignola &
richard corben