runaways
#14 (marvel)
Een nieuwe verhaallijn waarin, zoals het hoort, eerst enkele
losse draadjes aan elkaar worden geknoopt en dan pas het nieuwe
centrale conflict wordt geïntroduceerd. Ook dit gebeurt
op een natuurlijke wijze, met de interactie tussen de jonge
hoofdrolspelers als uitgangspunt. De flashback die hieruit
voortvloeit, zit goed in elkaar en leidt bovendien tot een
erg verrassende wending aan het eind. Daarmee is dit misschien
wel het best geschreven nummer van de reeks tot nu toe. Het
tekenwerk is als altijd van een hoog niveau. De vloeiende
lijnen en de open stijl sluiten aan op de sfeer van het verhaal
en de warme kleuren maken het toegankelijk. Kortom, vier sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
ultimate
x-men #68 (marvel)
Wat leek op een driedelig tussenverhaal over wat de X-Men
zo doen op hun vrije avond, is veranderd in een aardige vertelling
die rechtstreeks doorloopt in de volgende verhaallijn. Hoewel
het subplot over Wolverine en Storm eerder clichématig
dan spannend is, raakt het subplot over Charles Xavier en
Lilandra aan een onderwerp dat wel degelijk spannend is. Hopelijk
wordt de Phoenix in het Ultimate universum met enige zorgvuldigheid
opgebouwd. Wat betreft de tekeningen blijven de pluspunten
zwaarder wegen dan de puntjes van kritiek. Niettemin moet
hier wel worden opgemerkt, dat sommige scènes erg weinig
achtergronddetails kennen. Verder is dit goed genoeg voor
drie sterren. tekst
robert kirkman tekeningen tom raney
batman: year
100 #2 (dc)
Dit tweede deel van de miniserie gaat wat dieper in op de
Batman van het jaar 2039. De plot wordt over twee schijven
verteld, waarbij het deel over Batman zelf het fascinerendst
is en het deel over overheidsfunctionarissen net te vaak blijft
steken op het niveau van de overbodige expositie. Al is de
balans tussen actie en uitleg goed en al is het vertelritme
natuurlijk, toch is het gevoel minder dan bij het eerste deel,
domweg omdat hier net te weinig concreets gebeurt en het echte
conflict naar het volgende deel doorschuift. Natuurlijk is
het tekenwerk wel weer uitstekend. Van de eigenzinnige stijl
tot de vloeiende lijnen en mooie composities, alles klopt.
Drie sterren. tekst
& tekeningen paul pope
dmz #5 (dc)
Een tussennummer, een losstaand verhaal, ja, dat is dit zeker.
Toch is het een heel compact en daarmee goed avontuur van
journalist Matthew Roth, die toekijkt hoe zijn jas en zijn
badge worden gestolen. Hij gaat achter de dader aan, komt
op die manier door een groot deel van de stad en dat zijn
doorkijkjes die nieuwsgierig maken naar dit futuristische
New York. Ook de ontknoping is verrassend, waarmee het hele
scenario wordt gerechtvaardigd. Leuk dat zulke tussennummers
bestaan. Het tekenwerk scoort een voldoende. Los van de beginscène,
die zeer onduidelijk in elkaar steekt, is de krasserige, dynamische
stijl precies wat de serie nodig heeft. Ja, vier sterren. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
100 bullets
#70 (dc)
Hoe kan een nieuwe verhaallijn nog interessant gemaakt worden?
Want ook hier draait het weer om het beruchte koffertje met
de ontraceerbare kogels. Het antwoord is simpel, want dat
concept kan wel degelijk nog interessant gemaakt worden. Dat
gebeurt op een uiterst elegante wijze, waarbij recente gebeurtenissen
doorklinken in dit nummer en de rode draad wordt afgewisseld
met het verhaal over twee broers. Als dit zo de komende hoofdstukken
wordt doorgetrokken, kan dat een sterke structuur opleveren.
Op het punt van het tekenwerk bijna als vanzelfsprekend geen
klachten. Elke lijn is raak, elk zwart vlak ademt mysterie
uit en de kleuren zijn sfeerverhogend. Vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
gray horses
(oni)
Noémie is een Franse studente die naar Amerika vertrekt.
Daar raakt ze bevriend met Anna, de dochter van een bakker,
terwijl ze ook telkens op straat wordt gefotografeerd door
een onbekende jongen. In haar dromen rijdt ze rond op een
paard en zodra gebeurtenissen en motieven uit haar dagelijkse
leven opduiken in haar dromen, wordt het bredere verband helder.
Inhoudelijk is het een aardig avontuur, met als kanttekening
dat het vanwege de opzet meer impliceert dan het werkelijk
biedt. Die dromerige kwaliteit zet zich voort in het tekenwerk,
dat zwierig en experimenteel is door de manier waarop de Franse
vertalingen in het artwork zijn verwerkt. Drie sterren is
genoeg. tekst
& tekeningen hope larson