moon knight
#2 (marvel)
Na alle flashbacks en alle droombeelden wordt het nu eindelijk
eens tijd dat het verhaal van start gaat. Dat houdt in, dat
ook de eerste dialogen van de serie opduiken. Op deze manier
wordt een beter beeld geschetst van de toon van de reeks en
tot nu toe bevalt dat, al moet worden opgemerkt, dat het tempo
onverminderd laag ligt. Bovendien is het wel een beetje een
cliché dat de rampspoed van Marc Spector niet helemaal
toevallig is. Niets dan lof over het tekenwerk, dat nu gedetailleerder
dan ooit lijkt, met dynamische poses, veel lijntjes, mooie
composities en als ideale afronding een donkere, rauwe kleurkeuze.
Ook hier is een score van vier sterren zeker gerechtvaardigd. tekst
charlie huston tekeningen david finch
ultimate
x-men #70 (marvel)
De twee verhaalstrengen lopen nog altijd door elkaar. Aan
de ene kant wordt onderzoek gedaan naar Jean Grey, omdat zij
wellicht de Phoenix kan worden, terwijl het team aan de andere
kant een nieuwe, mysterieuze mutant welkom heet. De beide
subplots hebben mindere kanten. Helaas is vooral het gedeelte
over Elliot Boggs nogal plichtmatig en veelal voorspelbaar
en zijn de dialogen aan de clichématige kant. De tekeningen
zijn daarentegen van een zeer hoog niveau. Hoewel de gezichten
vrij simpel zijn en telkens met weinig lijnen wordt gewerkt,
is de stijl verrassend effectief en lekker Europees. En de
inkleuring is beduidend beter dan vorige keer, vandaar dat
ik nu uitkom op drie sterren. tekst
robert kirkman tekeningen ben oliver
batman: year
100 #4 (dc)
De grote finale van de miniserie over een Batman uit de toekomst
is bijzonder vermakelijk. Helaas is het tevens aan de eenvoudige
kant: de plot is relatief dun, de centrale conflicten worden
teruggebracht tot hapklare brokjes en de charmes van de eerste
hoofdstukken is hier net even minder. Te veel uitleg en te
veel actie, zonder dat daar echte karaktermomenten tegenover
staan. Toch is het acceptabel, zeker als slot van de reeks.
Natuurlijk ook vanwege het voortreffelijke tekenwerk, dat
op een goede manier leent bij manga en de futuristische wereld
scherp vormgeeft. Misschien dat alleen de kleuren soms te
fel zijn, verder scoort het een voldoende. Ik geef twee sterren. tekst
& tekeningen paul pope
all star
batman & robin #4 (dc)
Na de zinloze uitstapjes van vorige keer (een nummer dat al
eind vorig jaar verscheen) gaat de aandacht weer uit naar
Batman en Robin. De uitklapbare blik op de Batcave is een
interessante gimmick, maar ja, helaas verbloemt het niet,
dat ook dit keer weinig inhoudelijke voortgang wordt geboekt.
Het is te inleidend en dat voor een comic die niet eens elke
twee maanden verschijnt. Heeft verder uitgeven van deze serie
dan nog wel zin? Want de tekeningen blijven eveneens tegenvallen;
het is niet meer dan aardig, het kan nergens iets extra's
of bijzonders toevoegen. Zelfs de kleuren zijn ouderwets.
Met alleen grote namen als makers red je het niet. En dus
geef ik één ster. tekst
frank miller tekeningen jim lee
dmz #7 (dc)
Journalist Matthew Roth wordt voor andermans karretjes gespannen
in het futuristische New York. Hoe hij daarmee omgaat, levert
enkele interessante scènes op die meteen ook voor de
nodige diepgang zorgen, dus dat is prima gedaan. Het kritiekpunt
van het lage tempo wordt intelligent ondervangen door het
gebruik van tekstkaders en door Matthews vlotte interactie
met enkele andere personages van de cast. Daarbij blijft de
politieke ondertoon van de reeks een duidelijke aantrekkingskracht
hebben. Over de tekeningen niets dan complimenten, want de
soms krasserige doch herkenbare stijl sluit aan bij de overweldigende
sfeer van de locatie en van de serie. Vier sterren. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
100 bullets
#72 (dc)
De hoofdverhaallijn over de twee broers houdt de aandacht
voldoende vast, terwijl op de achtergrond meer wordt onthuld
over wat de personages doen die betrokken zijn bij de rode
draad van de serie. Hierdoor zijn alle strengen van het verhaal
intrigerend, al schakelt deze vertelling over de broers pas
in een hogere versnelling door de geweldige cliffhanger van
dit deel. Bepaalde aspecten lijken langzaamaan op een trucje,
dat is wel waar. Daarom zal de serie zich meer op hoofdzaken
moeten richten. Toch blijft de kwaliteit hoog, uiteraard ook
vanwege de sfeervolle tekeningen vol zwartvlakken, gestileerde
composities en heldere gezichten. Al met al geef ik drie sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
fell #5 (image)
Detective Richard Fell krijgt weer een nieuwe zaak voor zijn
kiezen. Hij mag een heel nummer lang een verdachte aan een
verhoor onderwerpen, wat hij natuurlijk op zijn eigenzinnige
en vaak doortrapte manier doet. Het levert een fascinerend
en helaas weer te kort verhaal op. Het beperkte aantal pagina's
wordt niet helemaal gecompenseerd door een strakkere vertelstijl
en vooral op het vlak van de diepgang had hier veel meer mee
gedaan kunnen worden. De tekeningen doen hun werk. Ironisch
genoeg komt deze geschilderde stijl het best tot zijn recht
op de pagina's die afwijken van de standaard van negen panels.
Sfeervol, grauw en met een goede dreiging. Kortom, drie sterren. tekst
warren ellis tekeningen ben templesmith
fallen angel
#5 (idw)
De verhoudingen tussen Fallen Angel, Doctor Juris en hun zoon
blijven voor conflicten zorgen. Ditmaal leidt het echter ook
tot heel veel expositie in de vorm van gortdroge monologen
en speeches, wat de leesbaarheid zeker niet bevordert. Dat
is toch al een punt van kritiek aan het worden, want los van
de interessante personages biedt de serie sinds de overgang
naar de andere uitgeverij niet meer wat het ooit kon bieden.
Voor een deel ligt dat aan de tekeningen, die zo fotorealistisch
zijn geschilderd, dat het afstand met de lezer schept. En
veel personages zijn hierdoor niet of nauwelijks herkenbaar.
Drie sterren is te hoog, vandaar dat ik ga voor een score
van twee. tekst
peter david tekeningen j k woodward