civil war
#2 (marvel)
De Superhuman Registration Act wordt goedgekeurd en wordt
nu een echte wet. De gevolgen zijn al snel merkbaar, want
helden die zich niet registreren, worden meteen opgepakt.
Daarnaast gooit Spider-Man olie op het vuur en doet hij live
op televisie zijn masker af. In vergelijking met het eerste
deel is het verhaal nog meer opgedeeld in kleine stukjes die
in de individuele series worden uitgewerkt. Het gevolg is
een redelijk gefragmenteerde vertelling die vooral halverwege
dun is. Gelukkig is de schrijfstijl wel van niveau en wordt
het bijgestaan door tekenwerk dat overtuigt met vloeiende
lijnen, elegante composities en sfeervolle, warme kleuren.
Ik geef hier drie sterren voor. tekst
mark millar tekeningen steve mcniven
squadron
supreme #4 (marvel)
Het team mag op een missie in het Midden-Oosten en natuurlijk
ondervinden ze daar geen echte tegenstand van simpele soldaten.
Interessanter is, dat de teamleden zelf voldoende aandacht
krijgen en dat het daardoor nog duidelijker wordt, dat de
karakters veel van elkaar verschillen. Een plotselinge flashback
aan het einde haalt de vaart uit de plot; hopelijk wordt dat
in het volgende deel gecompenseerd. Een opvallend detail is,
dat hoewel de hoeveelheid tekst ouderwets groot is, het ditmaal
niet vervelend leest. De tekeningen zijn prima. Van de heldere
lay-out tot de menselijke gezichten, van mooie shots tot het
nooit overdrijven van poses en lichamen, dit is wel goed voor
vier sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen gary frank
ultimate
x-men #71 (marvel)
Slot van het avontuur waarbij twee subplots langs elkaar heen
lopen. Het gevecht met de Brotherhood is redelijk plichtmatig
en alleen nog interessant vanwege het nieuwe teamlid dat zich
zo graag wil bewijzen, terwijl het deel over de Phoenix het
hele nummer moet dragen en vol sterk drama zit. Beide strengen
lopen helaas wel met een flinke sisser af; het is duidelijk
dat voor het échte einde een latere verhaallijn nodig
is. Dat is vervelend, want het maakt de afgelopen delen niet
heel relevant. Het tekenwerk is erg sterk, al moet worden
toegegeven dat de stijl soms zo eenvoudig en minimaal is,
dat het eentonig wordt. Ook de kleuren zijn vrij saai. Al
met al twee sterren. tekst
robert kirkman tekeningen ben oliver
checkmate
#3 (dc)
Terwijl de commando's van Checkmate op hun missie gaan, wordt
achter de schermen wederom een politiek gekleurd spel van
kat en muis gespeeld. Dat laatste is en blijft het sterke
punt van de serie, in het bijzonder omdat het vlot, helder
en geloofwaardig wordt gebracht. Het vereist erg veel dialoog,
maar dat wordt nergens saai of langdradig, alles is relevant
en elk personage heeft zo zijn of haar eigen agenda. En de
balans tussen actie en rust is hier uitstekend. De tekeningen
vinden die balans. Het werk van de gasttekenaar mag dan niet
zo dynamisch zijn, het kan uit de voeten met een hoog en laag
tempo en voelt als klassiek superheldentekenwerk. Kortom,
drie sterren. tekst
greg rucka tekeningen cliff richards
ex machina
special #2 (dc)
Einde van het flashbackverhaal waarin de Great Machine het
enkele jaren geleden moest opnemen tegen een opponent die
dieren onder controle kon hebben. Zeker, de confrontatie tussen
beide personages is vermakelijk. En de aanloop ernaar is ook
goed geschreven. Niettemin blijft het verlopen volgens voorspelbare
structuren en is het eind een gemakkelijke anticlimax. Waarom
dit verhaal zo nodig in een miniserie verteld moest worden,
is derhalve dus niet duidelijk. Misschien voor het tekenwerk?
Want dat is realistisch op een gestileerde manier, blijft
in de stijl van de reguliere serie en zet herkenbare mensen
neer in een herkenbare omgeving. Ik ga niet hoger dan twee
sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen chris sprouse
american
virgin #4 (dc)
Nog altijd is Adam Chamberlain op zoek naar de moordenaars
van zijn vriendin. In Afrika is een bezoekje aan een traditionele
volksstam het aanknopingspunt met Adams strijd tegen seks
voor het huwelijk, waarna hij nu eindelijk ontdekt hoe zijn
vriendin aan haar einde is gekomen. Het spreekt voor zich
dat hij niet meteen volledig wraak kan nemen, anders zou de
serie zijn afgelopen. Toch bevat het slot een vorm van afronding
die erg toepasselijk is. De tekeningen zijn redelijk. Door
de dunne lijnen lijken de gezichten iets te vaak op elkaar
en missen de composities diepte. Ook de kleuren mogen wel
wat duidelijker. Drie sterren is te veel, vandaar dat ik hier
een score van twee sterren geef. tekst
steven t seagle tekeningen becky cloonan
dmz #8 (dc)
Interessant deel halverwege de verhaallijn, waarin Matthew
Roth tijd voor zichzelf neemt. Hij praat met de mensen uit
zijn omgeving in het belegerde New York van de nabije toekomst,
bladert door oude kranten en wordt met zijn angsten geconfronteerd
in een erg boeiende nachtmerrie. Al zijn sommige karakters
bijna archetypen, de dialogen zijn zeer sterk, de opbouw zit
goed in elkaar en het verteltempo zorgt ervoor dat het vlot
wegleest. Als altijd zijn de tekeningen meesterlijk, met veel
details en oog voor dramatische poses. Enige kanttekening
deze keer is dat de nachtmerrie en de tweede helft een beetje
op haastwerk lijken. Zonder twijfel een score van vier sterren
waard. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
100 bullets
#73 (dc)
Het is pas het vierde hoofdstuk van de huidige verhaallijn
en toch voelt de vertelling over twee broers al een beetje
langdradig. De enige reden dat het interessant blijft, is
de toevoeging van het subplot over de rode draad van de serie,
met enkele bekende personages. Dáár worden de
boeiende beslissingen genomen, dát houdt de aandacht
vast. Want voor de rest biedt dit nummer meer van hetzelfde,
met sinistere scènes en dialogen vol dubbele bodems
en woordgrapjes. Wat betreft het tekenwerk weer geen klachten.
Het is knap hoe soms met slechts silhouetten en zwartvlakken
een tastbare sfeer wordt neergezet en de lijnen blijven heerlijk
strak. Lang verhaal kort, drie sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
supermarket
#3 (idw)
Pella is overstuur na de moord op haar ouders en ze is nog
altijd op de vlucht. Daarbij krijgt ze nu hulp uit onverwachte
hoek. Dankzij een paar pagina's met tekstkaders wordt halverwege
een mooi rustmoment ingebouwd, maar helaas is het daarna één
en al actie wat de klok slaat en dat komt de diepgang van
de miniserie uiteraard niet ten goede. Sterker, het is al
repetitief en daarmee bijna saai. Niet goed voor een reeks
van slechts vier delen. Het tekenwerk is wel van een hoog
niveau. De strakke lijnen passen bij het verhaal, de simpele
composities zetten de sfeer neer en de felle, eenvoudige kleuren
geven het eindresultaat iets heel aparts. Twee sterren is
voor nu voldoende. tekst
brian wood tekeningen kristian