eternals
#1 (marvel)
De jonge Mark Curry wordt geplaagd door vreemde dromen over
goddelijke wezens. Wanneer hij wordt benaderd door een zekere
Ike Harris, die hem vertelt dat hij één van
die wezens is, gelooft hij het eerst niet, al gaat hij twijfelen
en staat hij in elk geval open voor het verhaal. Helaas is
dit verhaal een excuus voor enkele pagina's lang droge uitleg.
Bovendien is het idee van deze miniserie niet bijster origineel.
De uitwerking is echter redelijk tot goed, met een broeierige
sfeer en aardige personages. En voor de tekeningen geldt,
dat de grote, zeer vierkante stijl ideaal is voor de Eternals.
Alles dynamisch breedbeeld en toch menselijk genoeg. Voor
nu kom ik uit op drie sterren. tekst
neil gaiman tekeningen john romita jr
ultimates
2 #11 (marvel)
Amerika is gevallen, de Liberators hebben de touwtjes goed
in handen. Het prettige aan de plot is dat zowel op micro-
als op macroniveau voldoende aandacht is voor de gevolgen
van deze terreurdaden. Dat betekent ruimte voor politiek en
ruimte voor persoonlijke conflicten. Pas aan het eind gaat
de aandacht meer en meer uit naar hoe de Ultimates terugvechten
en hoe ze de hulp krijgen uit onverwachte hoek. De balans
tussen al deze aspecten maakt, dat het nummer op zich heel
prettig in elkaar zit. Daarbij helpt het tekenwerk als vanzelfsprekend
ook, want het fotorealisme, de panorama's en de heldere kleuren
maken van elke pagina een feest. Al met al geef ik vier sterren. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
astonishing
x-men #15 (marvel)
De Hellfire Club is terug en met Emma Frost als troefkaart
in het team X-Men is het een kwestie van geduld voor zij hun
opponenten hebben uitgeschakeld. Eigenlijk is dit nummer één
grote actiescène, maar dat valt niet of nauwelijks
op. Dat is een groot compliment voor de schrijfstijl, die
de actie voornamelijk richt op de personages en hoe zij met
een dreiging omgaan. En op het eind een leuke knipoog naar
een klassiek moment uit de historie van de X-Men. Wat betreft
de tekeningen wordt deze maand eens en voor altijd bewezen
dat de realistische stijl en de statige poses wel degelijk
dynamisch kunnen zijn. Door het oog voor detail komt alles
tot leven. Zonder meer vier sterren. tekst
joss whedon tekeningen john cassaday
all star
superman #4 (dc)
Jimmy Olsen, dat is het personage waar het ditmaal allemaal
om draait. Superman wordt geconfronteerd met zwart Kryptonite
en slaat daardoor op hol. Olsen besluit dat hij Supermans
enige redding is en injecteert zichzelf met een wapen genaamd
Doomsday. Hierdoor verandert hij in een monster dat de strijd
met Superman aankan. Hoewel de plot toch redelijk dun blijft,
is het een interessant avontuur dat de sfeer van de serie
goed neerzet. In het All Star universum is alles immers net
even anders. De tekeningen zijn geweldig, van de levendige
lijnen tot elegante houdingen en van de gedetailleerde locaties
tot herkenbare gezichten. Het is duidelijk dat dit vier sterren
verdient. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
ex machina
#21 (dc)
Een nieuwe verhaallijn waarin de stad wordt geteisterd door
een gevaarlijke brandweerman. Deze keer worden de gebruikelijke
ingrediënten aangevuld met de onthulling dat één
van burgemeester Hundreds medewerkers een spion is. Dat is
verre van origineel en leidt op dit moment de aandacht net
iets te veel af. Bovendien kan het niet verhullen, dat het
hoofdverhaal nogal simpel is, te inleidend en wat onsamenhangend.
Gelukkig zijn de tekeningen betrouwbaar als altijd. Realistische
gezichten en herkenbare poses geven alles precies de menselijke
toon die een serie over politiek nodig heeft. De kleuren zijn
ditmaal wat zachter en dat werkt wat minder, vandaar dat ik
drie sterren geef. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
fallen angel
#6 (idw)
De Fallen Angel genaamd Liandra wordt in deze nieuwe verhaallijn
in een compleet andere omgeving neergezet. En meteen wordt
een compleet ander soort verhaal verteld, met nieuwe personages
en een sfeer die zo afwijkend is, dat het bijna niet meer
lijkt op de comic die bij DC ooit uitgroeide tot een culthit.
Toegegeven, het scherpe en cynische zit nog wel in de dialogen,
dat is niet veranderd. De rest is echter een stuk minder boeiend,
het lijkt of het verhaal hier niet op zijn plaats is. De tekeningen
lijken minder geschilderd dan voorheen, met meer strakke lijnen.
Het resultaat blijft helaas onbevredigend, instabiel en domweg
niet mooi genoeg. Ik ga niet hoger dan twee sterren. tekst
peter david tekeningen j k woodward