moon knight
#3 (marvel)
Het leven van Marc Spector wordt weer verder in kaart gebracht
in wat een elegante mix is van flashbacks, expositie én
plot. Helaas neigt het ditmaal wel te veel naar overbodige
uitleg, waardoor bepaalde fragmenten niet helemaal lekker
lezen. De conclusie aan het eind is echter aardig, al is het
afwachten of de nieuwe speler in het spel wel past bij de
sfeer van de serie tot nu toe. Het tekenwerk is van een hoog
niveau; met een veelvoud aan lijnen worden menselijke, rauwe
gezichten neergezet tegen een veelal zeer gedetailleerde achtergrond.
Ook dramatische poses leveren hoogstandjes op en de kleuren
zijn precies donker genoeg. Geen vier, wel een score van drie
sterren. tekst
charlie huston tekeningen david finch
x-factor
#8 (marvel)
De eerste helft van dit nummer bestaat uit een relatief kalme
opbouw met interessante ontwikkelingen in de rode draad van
de reeks. Daarna wordt pas duidelijk dat het verhaal inhaakt
op de grootschalige crossover 'Civil War' en vervolgens leidt
tot een erg vermakelijke gastrol voor Quicksilver. Gezien
hoe boeiend het hoofdverhaal is, kan het bijna als hinderlijk
worden ervaren dat de serie zo nodig mee moet doen met de
grote crossover. Het voelt namelijk een klein beetje ongepast
en misschien wel ongewenst. Gelukkig lijdt de schrijfstijl
hier niet onder. De tekeningen zijn matig, omdat vooral de
gezichten niet 'af' zijn. De stijl is te instabiel en daardoor
geef ik slechts twee sterren. tekst
peter david tekeningen dennis calero
young avengers
#12 (marvel)
Voorlopig het slot van de serie, dat uitmondt in een groots
gevecht en een functioneel gastoptreden van de Avengers. De
dramatiek van deze situatie wordt goed overgebracht door de
vlotte dialogen en leuke interactie tussen de personages,
ook naderhand wordt genoeg ruimte genomen voor diepgang en
structureel zit het nummer intelligent in elkaar. Jammer dat
dit voor nu het einde is, maar deze run staat in elk geval
als een huis. Als gebruikelijk vult het tekenwerk het verhaal
uitstekend aan. De stijl is zeer toegankelijk en stabiel,
zet herkenbare personages neer en maakt poses en gezichten
menselijk. Om die reden is dit nummer dus zeker een score
van vier sterren waard. tekst
allan heinberg tekeningen jim cheung
runaways
#17 (marvel)
Een nieuwe Pride onder leiding van een jonge versie van Alex
Wilders vader neemt het op tegen de Runaways. Ze ontvoeren
de jonge Molly Hayes, zodat de tieners alles op alles moeten
zetten voor een goed einde. Nu het tempo zo laag is, ook deze
keer weer, ontstaat ruimte voor de wisselwerking tussen de
teamleden. De dialogen zijn grappig, de personages zijn erg
geloofwaardig en deze pluspunten compenseren de soms extreme
decompressie. Helaas is de cliffhanger wel een heel klein
beetje voorspelbaar. Het tekenwerk kan door de donkere inkleuring
nu wat minder overtuigen dan gebruikelijk. Niettemin blijven
de vloeiende lijnen zeer mooi. Al met al geef ik hier drie
sterren voor. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
daredevil
#86 (marvel)
Langzaamaan wordt de spanning in de gevangenis opgebouwd.
Matt Murdock zit achter de tralies en hij zint op wraak voor
de dood van zijn collega Foggy Nelson en elders wordt een
grote opstand onder de gevangenen voorbereid. Alles komt samen
in een hoogtepunt met Matt, Wilson Fisk en Bullseye die zich
zij aan zij een weg naar buiten vechten. Wie door de grote
hoeveelheid gevangenisclichés heen kan kijken, vindt
een fascinerend geschreven verhaal over een held die uit zijn
element is en stukje bij beetje aan het veranderen is. De
tekeningen zijn en blijven duister, rauw en van een elegante
eenvoud. Het realisme werkt prima en ik kom uit op een score
van vier sterren. tekst
ed brubaker tekeningen michael lark
ultimate
spider-man #96 (marvel)
Het tussendoorverhaal over Morbius loopt op een onbevredigende
manier af. Dat komt vooral door hoe het nummer begint, meteen
vol in actie en helaas ook nog eens clichématige actie.
Het is allemaal voorspelbaar, tot de laatste verbale confrontatie
tussen Spider-Man en Morbius aan toe. Gelukkig vormt het karaktermoment
met Peter en Mary Jane aan het eind een compensatie, anders
was dit een ronduit slechte comic geweest. De tekeningen zijn
wel prima, al ontbreekt het door de donkere sfeer soms aan
achtergronddetails. En waar de eerste helft de plank misslaat,
laat het eind weer zien wat met deze stijl allemaal mogelijk
is. Een lang verhaal kort, twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
polly and
the pirates #6 (oni)
De miniserie die zonder meer één nummer te lang
was, komt tot een einde. Het spreekt vanzelf dat het netjes
wordt afgerond, dat Polly's speurtocht naar de schat goed
afloopt en met een knipoog aan de ondeugende kant is. Toch
voelt dit deel aan als soort een epiloog, een verplicht nummer
dat aan de hand van piratenclichés een verhaal moet
vertellen dat weinig te raden over laat. Het is fris, luchtig
en grappig, maar al met al voelt de miniserie als geheel nogal
irrelevant. De tekeningen blijven een trekpleister, want met
de zwierige stijl, de gestileerde personages en de sfeervolle
grijstinten wordt een sprookjesachtig plaatje gecreëerd.
Hoger dan twee sterren ga ik niet. tekst
& tekeningen ted naifeh