eternals
#3 (marvel)
Mark Curry ontdekt op een feestje dat door de komst van terroristen
in het honderd loopt, dat hij toch meer is dan hij had gedacht.
Hierdoor wordt het mysterie ontrafeld van de Eternals die
op dit moment niet meer weten wie ze echt zijn en vooral in
de scène met Sersi pakt dat goed uit. Ook de structuur
van dit hoofdstuk, de manier waarop het wordt verteld en de
uitdieping van de personages verdienen complimenten, al is
niet duidelijk hoe de rest van de miniserie interessant kan
blijven zonder inmenging van karakters anders dan de hoofdrolspelers.
De tekeningen zijn goed, met strakke lijnen, dynamische composities
en gevoel voor dramatiek. Kortom, hier geef ik vier sterren
voor. tekst
neil gaiman tekeningen john romita jr
astonishing
x-men #16 (marvel)
De X-Men worden op een doortrapte wijze aangevallen door de
Hellfire Club. Elk lid van het team wordt op een specifieke
wijze onschadelijk gemaakt en dat vereist een scherpe manier
van schrijven die de aandacht zeer goed vast kan houden. Op
weg naar de cliffhanger speelt nog een subplot een kleine
rol, maar dat is op dit moment marginaal en niet heel interessant.
Het tempo mag relatief laag liggen, de subtiele humor en de
filmische vertelstijl compenseren veel en als altijd rondt
het tekenwerk het op een geweldige manier af. Van de heerlijk
realistische stijl tot de statige poses, van de sierlijke
composities tot de warme en buitengewoon sfeervolle kleuren,
dit is goed voor drie sterren. tekst
joss whedon tekeningen john cassaday
daredevil
#88 (marvel)
Een gepland tussennummer met geplande gasttekenaar. De aandacht
gaat immers uit naar het personage waarvan iedereen dacht
dat hij was vermoord. Hoewel het ergens wel jammer is dat
bij Marvel 'dood' zo zelden écht 'dood' is, past deze
ontwikkeling wel prima in de huidige verhaallijn. Sterker,
het geeft Matt Murdocks missie een extra laag ironie en dat
doet het goed. Bovendien is dit doorkijkje voortreffelijk
geschreven, zowel in dialogen als in tekstkaders. De tekeningen
blijven geheel in de stijl van de reeks, al is het soms net
even krasseriger, grimmiger en helaas soms ook rommeliger.
Neemt niet weg dat het lekker wegleest en dat deze comic goed
is voor een score van vier sterren. tekst
ed brubaker tekeningen david aja
ultimate
spider-man #99 (marvel)
Het verhaal over de klonen schakelt een versnelling hoger
met wat lijkt op de terugkeer van Gwen Stacy. Via enkele schijven
subplot wordt vervolgens het verhaal verteld over een onlangs
ontvoerde Mary Jane, een door de Fantastic Four onderzochte
kloon van Peter Parker en de onthulling van de echte Peter
aan zijn tante May dat hij Spider-Man is. Die laatste wending
is spijtig genoeg niet wat het had kunnen zijn, domweg omdat
in een verhaal over klonen nooit zeker is of de personages
zijn wie ze lijken. Het tekenwerk is echter stabiel als altijd.
Zelfs in een nummer dat zich in grotendeels het donker afspeelt,
blijven de composities en lay-outs uitdagend. Al met al twee
sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
the boys
#1 (dc)
Hugh Campbell moet toekijken hoe zijn vriendin tot pulp wordt
geplet als onbedoeld slachtoffer tijdens een gevecht tussen
twee superwezens. Zijn leven stort in en dat is precies het
type dat de cynische Butcher zoekt voor een team dat de superhelden
in de gaten moet houden. Dit is pure inleiding, sterker, slechts
het begin van een inleiding. Dat betekent relatief veel uitleg
en de enige reden dat dit niet saai wordt, is de vaak botte
humor waarmee het script is doorspekt. Tien jaar geleden was
dit erg schokkend, nu hooguit vermakelijk. De kracht zit voorlopig
in het tekenwerk, dat opvalt door dikke lijnen, goede gelaatsuitdrukkingen
en heel veel details. Drie sterren, dus. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson
jack of fables
#2 (dc)
Jack ontwaakt na een nacht met Goldilocks, die kort mag uitleggen
waarom ze nog steeds in leven is. Deze scène staat
symbool voor de aanpak van de serie, want eigenlijk wordt
overal op een natuurlijke manier precies voldoende uitleg
gegeven zonder dat het hinderlijk of gekunsteld is. Aan het
eind van dit deel wordt de rode draad van de serie duidelijk:
Jack Horner wil ontsnappen. Niet vernieuwend, wel goed dat
het zo helder wordt gesteld. De tekeningen sluiten aan op
de vaak elegante vertelstijl. De soms cartooneske gezichten
zijn een goede keuze en alleen het gebrek aan echte consistentie
maakt van sommige pagina's nog een rommeltje. Voor nu geef
ik wel drie sterren. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen
tony akins
wonder woman
#2 (dc)
Het concept van de nieuwe serie blijft verwarrend, met zo
veel verschillende dragers of voormalige dragers van de titel
Wonder Woman. Op zich is het idee dat Diana nu voor een geheime
dienst werkt een leuke ontwikkeling, maar die scènes
neigen net iets te veel richting droge expositie, terwijl
haar interactie met collega's clichématig kan worden.
Eigenlijk zijn de avonturen van Cassie boeiender, dus het
is jammer dat daar minder ruimte voor wordt gemaakt. De schrijfstijl
lijkt geforceerd. Dat is gelukkig niet zo wat betreft het
tekenwerk, want dat is erg helder, maakt gebruik van mooi
vloeiende lijnen en is zowel dynamisch als stabiel. Ik geef
toch slechts een score van twee sterren. tekst
allan heinberg tekeningen terry dodson
dmz #10 (dc)
Dit slot van de verhaallijn zit meesterlijk in elkaar, dat
staat al snel als een paal boven water. Het eiland Manhattan
wordt weer aangevallen door het leger en de journalist Matthew
Roth moet samen met vrienden, collega's en wildvreemden razendsnel
iets bedenken. Dat leidt tot een politiek steekspel dat sterk
is geschreven. De dialogen hebben veel vaart, pit en intelligentie,
waarna de boel op een frisse wijze wordt afgerond. Wat verhaal
betreft het beste nummer van de serie tot nu toe. Ook de tekeningen
stellen niet teleur: hoewel op de laatste pagina's de lijnen
wat dunner lijken, is de hoekige stijl in combinatie met de
kleuren exact wat het verhaal nodig heeft. Vijf sterren. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
batman #656
(dc)
Een gala wordt verstoord door een leger aan Man-Bats, gemaakt
door het serum van professor Langstrom. Batman schakelt zijn
tegenstanders in een klassiek superheldengevecht uit. Talia
al Ghul onthult zichzelf als het brein achter de schermen
en ze onthult daarna dat ze een zoon heeft, een zoon die tevens
de zoon van Batman is. Inhoudelijk is dit nummer aan de dunne
kant. Door de actie blijft immers weinig ruimte over voor
plot en diepgang. Toch past het binnen wat de makers van plan
zijn, namelijk het neerzetten van een klassieke Batman. Het
tekenwerk is sterker dan de vorige keer, een stuk dynamischer
en gedurfder. Dit verdient een score van drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen andy kubert
fell #6 (image)
Richard Fell gaat op pad en krijgt te maken met huiselijk
geweld tegen een jong meisje. Het gesprek met haar vader levert
niet zo veel op en toch prikt Fell door de leugens heen. In
de kern is het verhaal niet opzienbarend. Wat het dat wel
maakt, is het feit dat het idee afkomstig is uit het nieuws
en dat het dus echt is gebeurd. Los daarvan laat dit deel
zien waarom het formaat van zestien pagina's compressie niet
altijd kan werken. Dit is gewoon net te kort. Het geschilderde
tekenwerk is in orde, al gaan de blauwtinten vrij snel op
de zenuwen werken. De tweede helft is wat dat betreft levendiger
en het toont daar tevens wat meer durf in de lay-out. Ik blijf
bij twee sterren. tekst
warren ellis tekeningen ben templesmith
supermarket
#4 (idw)
Einde van de miniserie die met het nummer minder boeiend is
geworden. Dit laatste deel is het dieptepunt, want nu blijkt
dus echt dat het verhaal uit weinig meer bestaat dan een grote
achtervolging zonder veel diepgang. De jonge Pella is op de
vlucht voor de moordenaars van haar ouders en ditmaal levert
dat een achtervolging in de auto op. Vlot geschreven, zeker.
Helaas is dat alles, want daarna worden de weinige losse eindjes
aan elkaar geknoopt in een voorspelbare scène vol uitleg.
Dan, zomaar, is het over. De tekeningen compenseren het ietwat,
want die zijn en blijven gestileerd, met gevoel voor drama
en op een gewaagde wijze ingekleurd. Eén ster is het
hoogst haalbare. tekst
brian wood tekeningen kristian