kabuki #7
(marvel)
De comic die allang geen comic meer is, gaat verder met het
avontuur van het titelpersonage. Het draait nog steeds om
veranderingen, om identiteiten, om maskers en om de maatschappij
in het algemeen, waardoor de kern van het verhaal boeiend
is. Helaas is het verder op een trage manier uitgewerkt, zodat
nu al zeven nummers lang vrijwel niets gebeurt. Vorm lijkt
belangrijker dan de inhoud, wat in het tekenwerk wordt weerspiegeld:
alles staat in het teken van experimentele collages, vreemde
composities en herhalingen van prenten. Ja, dat is artistiek
en mooi en gedurfd. Aan de andere kant is het een goedkope
truc en weinig waar voor je geld. Niet meer dan twee sterren. tekst
& tekeningen david mack
x-factor
#10 (marvel)
Aan het begin van deze nieuwe verhaallijn heeft Jamie Madrox
blijkbaar de nacht doorgebracht met liefst twee van zijn teamgenotes.
Los van elkaar. En het is de vraag welke van zijn duplicaten
het is geweest. Een bijzonder leuke opening die nog even de
humor van deze serie benadrukt, waarna vol ernst wordt doorgegaan
met een nieuwe ontwikkeling in de strijd tegen het bedrijf
Singularity. Hierbij is de onthulling dat het team een verrader
kent misschien nog wel het schokkendst, al is het idee niet
origineel. De tekeningen zijn in orde, zowel de flashbacks
als de hoofdmoot. De gedetailleerde flashbacks hebben iets
dreigends en de andere stijl is lekker rauw. Vier sterren,
dus. tekst
peter david tekeningen renato arlem &
roy allen martinez
the boys
#2 (dc)
Het tweede deel volgt snel op het eerste en aangezien het
hier gaat om een verhaal dat redelijk inleidend van karakter
is, komt dat goed uit. Het team dat de kern van de serie gaat
worden, is nog in opbouw en het verzamelen van alle leden
wordt in korte, hapklare brokken verteld. Structureel wellicht
niet vernieuwend, inhoudelijk wel noodzakelijk omdat het gaat
om allemaal nieuwe personages. De botte, vaak harde humor
vormt daarbij het smeermiddel én de grootste uitdaging
van de serie: hoe grof is anno 2006 té grof? Het tekenwerk
draagt in ieder geval bij aan de sfeer van een grimmig realisme
en ranzigheid. Herkenbare hoofden, duidelijke composities,
kortom, ik geef drie sterren. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson
all star
superman #5 (dc)
Wederom iets wat lijkt op een tussennummer. Deze keer gaat
journalist Clark Kent op bezoek bij Lex Luthor, die in de
gevangenis zit en die Kent daar een als rondleiding vermomde
monoloog voorschotelt. Strikt genomen een ronduit verkeerde
insteek en een ideaal recept voor een saaie comic. Door een
goede samenwerking tussen tekst en tekeningen is het echter
juist een vermakelijk werkje geworden. Zo zijn de dialogen
intelligent en doorspekt met subtiele humor, terwijl de tekeningen
gedetailleerd zijn en een bijzondere vorm van gestileerd realisme
kennen die de wereld van Luthor werkelijk tot leven laat komen.
Vier sterren is te veel, drie sterren is hier de juiste score. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
american
virgin #6 (dc)
De jonge maagd Adam Chamberlain is nog altijd op zoek naar
de mensen die verantwoordelijk zijn voor de dood van zijn
vriendin. Tussen een handjevol interessante ontwikkelingen
door, waarbij vooral de hoofdpersonages op een subtiele wijze
meer diepgang krijgen, komt hij steeds dichterbij de waarheid.
Wat dat betreft, is de slotscène van dit deel een schokkende
ontwikkeling en is het de vraag hoe Adam hierop reageert.
Als altijd zijn de tekeningen prima, zeker nu de inktlijnen
dikker en zwieriger zijn en de kleuren net even warmer overkomen.
In het begin leek deze stijl te cartoonesk voor de thematiek
van de serie, maar dat is nu zeker niet meer het geval. Ik
geef vier sterren. tekst
steven t seagle tekeningen becky cloonan
phonogram
#1 (image)
Nieuwe miniserie over David Kohl, een Phonomancer die leeft
op de grens tussen magie en muziek. Het is verbazingwekkend
hoe veel lagen de plot al in dit eerste deel heeft. Niet alleen
wordt de link tussen muziek en magie gelegd, door de verwijzingen
naar echte songs komen de ontwikkelingen tot leven en dankzij
de mysterieuze personages is de basis veel meer dan zomaar
even een metafoor over popmuziek. Tot nu toe blijft het wel
vaag, ongetwijfeld bewust. De tekeningen gooien in elk geval
hoge ogen, want het zwart-wit is geschikt voor de wereld die
hier wordt geïntroduceerd. De strakke lijnen doen denken
aan het werk van Adrian Tomine en dat is een compliment. Vier
sterren. tekst
kieron gillen tekeningen jamie mckelvie
fallen angel
#8 (idw)
De personages Sachs en Violens duiken op in deze serie en
dat is zeker een leuke gimmick. Spijtig genoeg houdt het daar
wel mee op, want het nieuwe hoofdstuk in het leven van Fallen
Angel is tot nu toe totaal niet interessant. Personages doen
dingen die niet geheel helder zijn, andere personages lijken
bovendien te sterk op elkaar en veel van de dialogen voelen
geforceerd aan. Het komt niet over, het voelt niet spontaan,
het is veel geschreeuw en weinig wol. Dat ligt zeker ook aan
de tekeningen. De geschilderde stijl is min of meer vervangen
door een stijl met wat strakkere lijnen. En dat is geen vooruitgang,
want nu is het nog iets rommeliger en ontoegankelijker. Hooguit
één ster. tekst
peter david tekeningen j k woodward