ultimate
x-men #74 (marvel)
Magician wordt ontmaskerd als iemand die de X-Men om de tuin
heeft geleid en het team wil vermoorden. Dankzij tijdig ingrijpen
van Jean Grey krijgt het team al snel de overhand en Wolverine
is degene die daardoor de genadeklap kan uitdelen. Dat de
rest van het nummer bestaat uit rustige scènes waarin
wordt getoond hoe iedereen hiermee omgaat, is een pluspunt
en een welkome verrassing. Hiermee wordt immers veel waardevolle
diepgang verkregen. Het tekenwerk zit goed in elkaar. Helaas
iets minder tijdens de actiescènes, waar de achtergronden
het nogal eens moeten ontgelden. Verder is de stijl stevig
en stabiel en dit nummer is goed voor een score van drie sterren. tekst
robert kirkman tekeningen tom raney
dmz #11 (dc)
Een losstaande vertelling over Zee, hoe zij voor de oorlog
was en hoe de gebeurtenissen haar daarna hebben veranderd.
Gezien de beperkte ruimte is het logisch dat niet echt veel
diepgang kan worden bereikt, al moet worden toegegeven, dat
de tekstkaders en zelfs de teksten van de televisiereporters
in dit geval goed van pas komen. Ook het uitbreken van de
oorlog wordt goed in beeld gebracht en dat is al sinds het
begin van de reeks een boeiend punt geweest. Het werk van
de gasttekenaar is redelijk tot goed. Hier en daar is het
te abstract, te gestileerd, zodat de afstand met de lezer
groot is. Voor het overige past het bij de sfeer en is het
lekker stabiel. Twee sterren. tekst
brian wood tekeningen kristian donaldson
ex machina
#23 (dc)
De huidige verhaallijn blijkt een stuk ingewikkelder dan op
het eerste gezicht het geval leek. De flashbacks zijn bovendien
ditmaal van groot belang en op een uitermate intelligente
wijze worden allerlei subplots aan elkaar geknoopt. De interactie
tussen de hoofdpersonages is ook hier weer van hoog niveau,
inclusief vlotte dialogen en met politieke thema's als achtergrond.
Het einde belooft veel interessants, maar voor hetzelfde geld
is dit een cliffhanger die, zoals vaker, in één
keer ongedaan gemaakt kan worden. Aan de tekeningen valt de
veranderde stijl nog steeds op. Het lijkt of alles vager is
gemaakt, minder helder is geïnkt. En dat werkt niet altijd.
Toch geef ik vier sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
phonogram
#2 (image)
De miniserie waarin muziek en magie hand in hand gaan, duikt
dieper in het leven van de jonge David Kohl, een zogenoemde
Phonomancer. Iemand speelt een duister spel en David wil ingrijpen,
maar omdat hij daar zelf zo persoonlijk bij is betrokken,
brengt het vervelende herinneringen boven. De vertelstijl
is opzettelijk vaag, zodat de grens tussen feit en fictie
onduidelijk blijft. En alle verwijzingen naar de moderne popmuziek
zijn dan precies wat de comic nodig heeft: op die manier blijft
alles wel herkenbaar en begrijpelijk. Het tekenwerk maakt
het helemaal af. De minimalistische stijl, het sfeervolle
zwart-wit en de kenmerkende gezichten; het is zeer aantrekkelijk.
Vier sterren, dus. tekst
kieron gillen tekeningen jamie mckelvie