eternals
#4 (marvel)
De balans tussen het alledaagse en het kosmische raakt ditmaal
een beetje verstoord. Want de personages worden nu in een
groter en kosmisch kader geschetst, waarbij Mark Curry een
heel lange discussie heeft met Sprite. Die laatste begint
aan een saaie uitleg, een grote monoloog hoe het zover heeft
kunnen komen dat de Eternals niet meer wisten wie ze ooit
waren. Ondanks de goede vertelstijl is deze expositie erg
droog. Het tempo ligt te laag en het kan niet altijd boeien.
De tekeningen compenseren dat deels, al missen veel pagina's
detail. Niettemin blijft de hoekige stijl wel uitermate geschikt
voor een serie als deze. Drie sterren is te veel, vandaar
dat ik twee sterren geef. tekst
neil gaiman tekeningen john romita jr
ultimates
2 #12 (marvel)
Extra dik nummer waarin het team Ultimates terugslaat tegen
de Liberators, die min of meer de wereld over hebben genomen.
Het keerpunt in dit gevecht gaat wat vlot en dus wat te gemakkelijk;
een team helden dat eerst nog snel werd verslagen, vecht nu
terug en neemt de boel weer over. Dat neemt niet weg, dat
bepaalde confrontaties tussen de hoofdpersonages erg boeiend
zijn, dat de breedbeeldactie bijzonder aantrekkelijk is en
dat de afloop ronduit cool genoemd mag worden. Aan de tekeningen
ligt het in ieder geval niet. De open stijl met fotorealistische
gezichten en spectaculaire panorama's komt goed tot zijn recht.
Eigenlijk had alleen de kleur lichter gekund. Drie sterren. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
daredevil
#89 (marvel)
Matt Murdock opent de jacht op Alton Lennox, de advocaat die
hij in verband heeft gebracht met de moord op zijn goede vriend
en collega Foggy Nelson. Het spoor leidt naar Europa, naar
Monaco, waar Matt als vanzelfsprekend betrokken raakt bij
meer dan waar hij op had gerekend. In eerste instantie lijkt
dit een zijweggetje dat ook echt niet meer is dan dat, een
zijweggetje. Dat zou jammer zijn, want de serie heeft in jaren
niet zo'n momentum gehad als nu. Los daarvan is het wel goed
geschreven en scoren ook de tekeningen een voldoende. Zowel
de personages als de locaties worden met gevoel voor een rauw
realisme neergezet en dat past bij Daredevil. Al met al drie
sterren. tekst
ed brubaker tekeningen michael lark
ultimate
spider-man #100 (marvel)
Hulde! Het honderdste nummer van de reeks en het is niet eens
het einde of het begin van een verhaallijn; dat zouden weinig
andere series zomaar doen. Hier wordt het verhaal over allerlei
klonen vervolgd en moet Peter Parker leren omgaan met de gedachte
dat zijn vader nog altijd in leven is en dat ook Gwen Stacy
leeft. Hoewel de flashbacks en de uitleg de laatste jaren
in perspectief plaatsen, mist het impact omdat door de aanwezigheid
van klonen helemaal niets meer zeker is. Want voor hetzelfde
geld is niets hier echt, mist het aan betekenis. Geen klachten
over het tekenwerk, dat wederom het gebruikelijke niveau haalt
en ook tijdens dialoogscènes dynamisch blijft. Drie
sterren, dus. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
jack of fables
#3 (dc)
Blijkbaar wil deze serie zo graag los gezien worden van moederserie
Fables, dat al vanaf het begin wordt gewerkt met duidelijke
doelen die net zo duidelijk worden uitgelegd. Helaas leest
dat soms wat droog. Gelukkig wordt dat ruim gecompenseerd
door de zo boeiende en volwassen manier waarop de relatie
tussen Jack en Goldilocks wordt uitgewerkt. Voor het overige
is dit gewoon een ontsnappingsverhaal en zal het nog even
duren voor het een eigen niche heeft gevonden. Het tekenwerk
is ook op zoek naar een eigen stijl. Sommige pagina's kunnen
overtuigen, andere ontbreekt het aan consistentie en, vooral
tegen het eind, gedetailleerde achtergronden. Voor nu twee
sterren. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen
tony akins
american
virgin #7 (dc)
De tweede verhaallijn brengt Adam Chamberlain dichterbij zijn
wraak voor de brute moord op zijn vriendin. Hiervoor moet
hij echter wel als aas ronddansen in een homoclub, wat natuurlijk
het startpunt is van bizarre gebeurtenissen. De manier waarop
wordt afgewisseld tussen emotioneel drama en humor is uitstekend,
met als enige kanttekening dat het tempo hierdoor aan de lage
kant is. De scènes in de club zijn echter zo fris geschreven,
dat dit niet een bezwaar mag zijn. Het lijkt bovendien of
het tekenwerk met de maand beter wordt. De inktlijnen zijn
dikker, de composities zijn scherp en de door manga beïnvloede
tekenstijl is helder ingekleurd. Kortom, vier sterren. tekst
steven t seagle tekeningen becky cloonan
batman #657
(dc)
Batman heeft zijn zoon Damian naar de Batcave meegebracht,
waar de jongen een confrontatie met Robin aangaat en zich
over het algemeen als verwend kreng gedraagt. De wisselwerking
tussen vader en zoon is aardig doch clichématig en
ook het onvermijdelijke gevecht tussen Damian en Robin is
een beetje voorspelbaar. De nieuwe makers wilden terug naar
de klassieke Batman en hoewel dat op veel punten is gelukt,
brengt het geen verrassingen met zich mee en dat is spijtig.
Daar staat tegenover, dat het tekenwerk veel herkenbaarder
en beter is geworden. Van de dynamische composities tot de
heldere gezichten, aan uitstraling geen tekort. Drie sterren
is genoeg. tekst
grant morrison tekeningen andy kubert