x-factor
#12 (marvel)
Singularity Investigations, Damian Tryp, een gehersenspoelde
Strong Guy en een sinister verband in het verleden van Jamie
Madrox; het zijn stuk voor stuk fascinerende ingrediënten
van het nummer dat het einde van deze verhaallijn betekent.
Het is vooral knap dat de actie zich op verschillende niveaus
en in verschillende subplots afspeelt, terwijl het uiteindelijk
wel netjes samenkomt. Toegegeven, het idee dat een tijdreiziger
waarschuwt voor wat een held of een team binnenkort verkeerd
gaat doen, dat is niet nieuw. Toch wordt het hier intelligent
gebruikt en dus is het geloofwaardig. De tekeningen voor het
heden en voor de flashback zijn in orde, op de vage rasters
na. Vier sterren. tekst
peter david tekeningen renato arlem &
roy allen martinez
runaways
#21 (marvel)
Slot van een soort tussenverhaal, waarin het team vecht tegen
een groot monster, terwijl dat in feite niet meer is dan vulling.
Want de kern van dit verhaal bestaat uit een deal die Chase
Stein wil sluiten met de Gibborim. In beide gevallen is de
uitkomst echter tegenvallend. Het grote monster wordt op simpele,
clichématige wijze verslagen en Chase komt niet verder
dan een aantrekkelijk bod dat toch vooral op een later tijdstip
zal worden uitgewerkt. In die zin is deze verhaallijn inhoudelijk
zwak. Op het vlak van de tekeningen ook genoeg kritiek: de
eenvoudige stijl is te statisch en houterig. Het mist de dynamiek
die zo goed past bij de jeugdige serie. Al met al geef ik
één ster. tekst
brian k vaughan tekeningen mike norton
wildcats
#1 (dc)
Het WildStorm universum krijgt een herstart en blijkbaar betekent
dit, dat de oude continuïteit niet integraal gehandhaafd
blijft. Daarom maken we kennis met een team Wildcats dat nog
meer uiteen is gevallen dan voorheen, met Cole Cash als herkenbare
kern van de ontwikkelingen. Helaas is het allemaal voorspelbaar
en de wederopstanding van Grifter is bovendien te cliché
voor woorden. Voor het overige is het pure inleiding, het
geven van uitleg en het introduceren van de hoofdrolspelers.
Kortom, saai. Dat kan eveneens voor de tekeningen opgaan.
Die zijn namelijk degelijk, maar wel duidelijk vastgeroest
in een stijl van de jaren negentig. Meer dan twee sterren
geef ik dus niet. tekst
grant morrison tekeningen jim lee
checkmate
#7 (dc)
Deze vreemde verhaallijn over het Suicide Squad eindigt gelukkig
beter dan het is begonnen. Hier is de vertelling namelijk
een heel stuk coherenter en daardoor komen de veelal minder
bekende personages beter uit de verf. Dat neemt niet weg,
dat de kern van dit tweedelige avontuur bijzonder eenvoudig
is en geen enkele prijs zal winnen voor originaliteit. Ook
de manier waarop het is verteld, valt tegen en mist alle politieke
spanning van eerdere delen. Pas op het eind is een teken van
herstel zichtbaar. De tekeningen zijn iets beter dan de vorige
keer. Sommige composities zijn zelfs aantrekkelijk, al is
de stijl niet stevig genoeg voor een consistente kwaliteit.
Dit is twee sterren waard. tekst
greg rucka, nunzio defilippis & christina weir tekeningen
cliff richards
desolation
jones #7 (dc)
Lang geleden dat nieuw materiaal van de serie verscheen. Het
geluk bij een ongeluk is dat de vertelling deze keer met een
frisse start begint, overigens inclusief een andere tekenaar.
Na een nogal wankel begin in de vorm van een flashback gaat
de aandacht weer uit naar Michael Jones, die betrokken raakt
bij de dood van oude bekende John Asher. Het volgt een beetje
de bekende patronen, met veel informatie in het begin en het
uiteenzetten van de missie van Jones. Uiteraard inclusief
veel vreemde aberraties, want daar is de serie bekend om.
De tekeningen zorgen voor verwarring, want ze zijn vaag en
de personages zijn onherkenbaar. Te inleidend, te saai, daarom
twee sterren. tekst
warren ellis tekeningen danijel zezelj
the exterminators
#10 (dc)
Het slot van het huidige avontuur van ongediertebestrijder
Henry James begint nu wel heel fragmentarisch. Met één
pagina per subplot, nota bene. Pas na de titelpagina wordt
de vertelstijl samenhangend en kan enige vaart worden bewerkstelligd.
Kern van dit deel is een vuurgevecht met een leger aan kakkerlakken
en al wordt dat nog zo leuk gebracht, het mist toch aan impact:
de kakkerlakken zijn niet dreigend genoeg. Bovendien is de
oplossing aan de ene kant aardig, aan de andere kant niet
meer dan de inleiding op een later verhaal. Aan de tekeningen
ligt het niet, die zijn strak, gedetailleerd en fris als altijd.
Twee sterren is te weinig, vandaar dat ik drie sterren geef. tekst
simon oliver tekeningen tony moore
100 bullets
#77 (dc)
De kampen zijn verdeeld, alle grenzen zijn getrokken. Nu wordt
het tijd dat het gevecht losbarst en de Minutemen bepalen
hoe de toekomst van de Trust eruit gaat zien. Ook nu blijft
het tempo laag, dat is een realiteit waarmee we moeten leven
omdat het nu eenmaal deel uitmaakt van de schrijfstijl. Van
de vage dialogen tot de subtiele woordgrapjes, het draagt
bij aan de sfeer in de serie. Omdat de ontwikkelingen sneller
gaan, houdt dit avontuur de aandacht wel eerder vast. Natuurlijk
blijven ook de tekeningen van een hoog niveau. De gezichten
worden ietwat subtieler, terwijl de zwierige lijnen en het
sfeervolle schaduwspel ongeëvenaard zijn. Zonder twijfel
vier sterren, dus. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso