criminal
#2 (marvel)
Na een gedegen voorbereiding valt het plan van crimineel Leo
Patterson in duigen. De overval op een transportwagen loopt
anders dan verwacht, want natuurlijk wordt hij verraden en
natuurlijk moet hij nu met de buit ontkomen. Het is, kort
gezegd, vreselijk clichématig. Zowel de opbouw als
de ontknoping van dit nummer is volgens de blauwdruk en dat
valt een beetje tegen. Het wordt deels gecompenseerd door
de goede manier van vertellen, de prettige dialogen en de
indringende tekstkaders. De tekeningen kunnen ermee door.
Het is minder los dan voorheen bij deze tekenaar, terwijl
sommige gezichten juist weer minder herkenbaar zijn. Slecht
is het niet, vandaar drie sterren. tekst
ed brubaker tekeningen sean phillips
american
virgin #8 (dc)
De homoclub waar de jonge Adam Chamberlain op zoek is gegaan
naar de verantwoordelijken voor de dood van zijn vriendin
is het decor voor een flink aanbod aan seksuele perversiteiten.
Het blijft echter vooral bij de suggestie en omdat het tempo
laag ligt, vordert de rode draad van de serie nauwelijks.
Dat gaat helemaal op wanneer de club wordt bestormd door de
politie en de sinistere Chop kan ontkomen. Spijtig, want daarmee
is deze verhaallijn opeens niet zo relevant meer, ondanks
leuke personages en gevatte schrijfstijl. Over het tekenwerk
geen klacht, dat is helder als altijd, met invloeden van manga
en sterke composities, al vallen die soms in de herhaling.
Twee sterren. tekst
steven t seagle tekeningen becky cloonan
the exterminators
#11 (dc)
Een nieuwe start waarbij de aandacht volledig uitgaat naar
professor Saloth, die behoorlijk nerveus is voor een date
met een collega die al net zo sociaal onaangepast is als hij
dat zelf is. Beide partijen vragen een collega om advies en
vervolgens wordt de avond van de afspraak gevolgd. Saloth
vertelt over zijn jeugd in Cambodja, liegt daarbij over enkele
cruciale feiten en krijgt van zijn date wat hij wil. Op het
eerste gezicht slaat het nergens op. Niettemin is de vertelstructuur
slim, is de flashback natuurlijk en wordt op subtiele wijze
veel diepgang verkregen. De gasttekenaar levert redelijk werk
af. Soms wat dunnetjes en eenvoudig, wel altijd consistent.
Al met al twee sterren. tekst
simon oliver tekeningen mike hawthorne
ex machina
#24 (dc)
Zoals verwacht, de cliffhanger van vorige keer wordt in één
pagina terzijde geschoven. Toch kan het later nog belangrijk
worden, dus hopelijk is dit een voorbeeld van het opbouwen
van de lange termijn. De aandacht gaat vooral uit naar het
slot van deze verhaallijn en ironisch genoeg wordt de oplossing,
namelijk de identiteit van de als brandweerman vermomde crimineel,
bij puur toeval gevonden. Leuk gedaan, maar helaas geldt dat
niet voor de onthulling aan het eind, want het subplot over
verraad in het team van burgemeester Hundred is clichématig.
Het sterke, realistische tekenwerk blijft goed en de veranderde,
zachte kleurtonen blijven wennen. Dit is drie sterren waard. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
strangers
in paradise #85 (abstract)
Katchoo wil samen met de terminaal zieke David een kind verwekken
en hoewel dit ooit begon als een verhaalstreng die met humor
werd gebracht, komen de emoties steeds meer boven. Het levert
hier zelfs een warm en romantisch moment op. Daarna volgt
een confronterende discussie tussen Casey en Francine, waarbij
eerlijkheid voorop staat. Een erg scherp gesprek, goed geschreven,
met aandacht voor de karakters. Beide subplots lopen door
elkaar heen en het levert een goede comic op. Op het vlak
van het tekenwerk weer complimenten voor deze veelzijdige
stijl. Van cartoonesk tot realistisch, van dynamisch tot sfeervol;
alles bij elkaar is dit vijf sterren waard. tekst
& tekeningen terry moore
local #7
(oni)
Middelpunt van dit nummer is voor de verandering niet Megan
McKeenan, maar haar neef Nicky. Hij ontvangt briefkaarten
van haar en zijn leven wordt in beeld gebracht met haar teksten
als soort illustratie en als contrast. Omdat Nicky sociaal
buiten de boot valt en het hem allemaal weinig kan schelen,
is de ondertoon van de vertelling treurig en het is geen verrassing
dat het niet goed afloopt. Strikt genomen te weinig diepgang,
het blijft bij voorspelbare tienerclichés. Toch leest
het vlot weg en dat komt deels door de tekeningen, die met
een donkere stijl en elegante composities het leven van Nicky
goed neerzetten. Drie sterren is te veel, vandaar dat ik twee
sterren geef. tekst
brian wood tekeningen ryan kelly