eternals
#5 (marvel)
Na een buitengewoon kosmisch nummer verschuift de aandacht
ditmaal weer naar wat hier op Aarde gebeurt. Dat is een goede
keuze, want het maakt het avontuur een stuk toegankelijker.
Vooral de laatste helft, met een aardige rol voor Sersi, is
daardoor interessant. In het begin leunt de plot iets te veel
op droge expositie in een lange monoloog. Binnen de miniserie
geen bezwaar, in een los nummer toch vervelend. Bovendien
blijkt, dat het verhaal redelijk dun is. Het tekenwerk is
sterk. Hier en daar is het aan de donkere kant, wel altijd
duidelijk, met een toepasselijk vierkante stijl, veel strakke
lijnen en een gevoel voor dramatiek in de poses. Twee sterren
is te weinig, vandaar drie. tekst
neil gaiman tekeningen john romita jr
ultimate
x-men #76 (marvel)
Cable is een tijdreiziger die vindt dat professor Charles
Xavier moet sterven. En Cable is tevens een futuristische
versie van Wolverine, wat deze insteek van het Ultimate universum
zeer boeiend maakt. Het gevecht tussen de twee is knap weergegeven
en het is spijtig dat het daarna verwatert in een minder overzichtelijke
actiescène met de rest van het team. Gelukkig vormt
de komst van nog een bekende naam een leuke cliffhanger. De
tekeningen zijn redelijk tot goed, met als enige nadeel dat
gezichten te vaak in schaduwen worden getekend, waardoor vaak
niet duidelijk is wie nu wie is. De dunne lijnen zijn echter
zeker aantrekkelijk. Al met al geef ik hiervoor wel drie sterren. tekst
robert kirkman tekeningen ben oliver
dmz #13 (dc)
Nieuwe verhaallijn waarin Matthew Roth undercover gaat bij
een groep simpele arbeiders. Hij raakt betrokken bij een splintergroepering
die bommen plaatst en hoewel dat natuurlijk verre van origineel
is, werkt het wel degelijk binnen het concept van deze serie.
Dat de structuur deze keer niet helemaal lineair is, draagt
daar eveneens aan bij. Bovendien zijn schrijfstijl, dialogen
en personages als altijd van een hoog niveau met veel diepgang.
De tekeningen vullen dat goed aan. De gedetailleerde stijl
en rauwe lijnen zijn geschikt voor de sfeer van het verhaal,
zonder ook maar iets aan toegankelijk in te boeten. Een warme
inkleuring draagt zo zijn steentje bij. Goed voor vier sterren. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
y: the last
man #51 (dc)
Een nummer waarin veel wordt gepraat, veel wordt uitgelegd
over hoe de situatie in de wereld zover heeft kunnen komen.
Dit gebeurt nota bene over twee schijven, maar het subplot
over de vader van dokter Mann is veruit het belangrijkst.
Ondanks de afwisseling met het subplot over agente 355 kan
niet worden verbloemd, dat het hier gaat om expositie. En
helaas worden de beste vragen telkens net niet gesteld en
dat is een gemiste kans. Niettemin houden de dialogen de aandacht
vast, mede dankzij een tekenstijl die ook pagina na pagina
vol gepraat visueel aantrekkelijk maakt. Vooral de semi-realistische
gezichten spreken boekdelen. Vier is te veel, dus geef ik
drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
batman #658
(dc)
Vierde en laatste deel over de zoon van Batman, die eerst
Robin uit de weg ruimt en vervolgens zijn vader bijstaat bij
een aanval op zijn eigen moeder, Talia. Irritant en arrogant
of niet, Damians wisselwerking met Batman is een bron van
leuke dialogen en een goede dynamiek, al moet worden gezegd
dat de manier waarop alles aan elkaar wordt geknoopt en dit
verhaal tot een eind komt niet zo bevredigend is. Sterker,
het is een anticlimax, een voorbode van een latere verhaallijn,
wellicht. Het tekenwerk scoort een ruime voldoende. De tweede
helft laat weer zien dat de pure dynamiek het belangrijkste
wapenfeit is van deze tekenaar en het komt goed uit de verf.
Twee sterren, dus. tekst
grant morrison tekeningen andy kubert
phonogram
#3 (image)
David Kohl gaat op bezoek bij zijn oude vriendin Beth, praat
over de invloed van de muziek in hun leven en gaat vervolgens
voor meer inzicht langs enkele kleurrijke kennissen. Het verhaal
blinkt uit in het nooit geven van uitleg. Dat is de andere
kant van het spectrum en hoe gedurfd het ook mag zijn, het
maakt een deel van dit nummer onbegrijpelijk. Technisch zit
het aardig in elkaar, met als punt van kritiek dat het bezoek
aan Indie Dave houterig is geschreven. De tekeningen, ja,
op dat punt kan het bijna niet mis. Met een bijzonder simpele
stijl, licht lijnwerk en contrasten met zwarte vlakken en
grijstinten wordt alles heerlijk in beeld gebracht. Toch is
twee sterren het hoogst haalbare. tekst
kieron gillen tekeningen jamie mckelvie