civil war
#6 (marvel)
De vertraagde crossover nadert het einde en na een alweer
gefragmenteerde start en wat lijkt op een zijweggetje met
de Punisher wordt het eindelijk tijd voor een grootse confrontatie.
De partijen staan tegenover elkaar, het wordt Captain America
versus Iron Man en hoewel het erg spijtig is dat het politieke
aspect van de crossover naar de achtergrond is verdwenen,
levert dit nu wel degelijk een zeer spannende comic op. De
dialogen zijn scherp en uitdagend, terwijl ook deze tekeningen
passen bij de sfeer van het geheel, met duidelijke lijnen,
dynamische composities en een inkleuring die weer wat verder
van een overdreven realisme verwijderd blijft. Hoger dan drie
sterren ga ik niet. tekst
mark millar tekeningen steve mcniven
immortal
iron fist #2 (marvel)
De nieuwe serie blijft leunen op een vertelstructuur met flashbacks,
telkens getekend door iemand anders, met als de rode draad
de problemen die Daniel Rand ondervindt na een aanvaring met
soldaten van Hydra. De dialoog tussen hem en Luke Cage is
geweldig, goed geschreven en precies op de juiste toon neergezet.
Het geeft de serie bovendien een net realistischer tintje
en dat is nodig na het eerste nummer dat in feite weinig om
het lijf had. Wat betreft de tekeningen zeker geen klachten,
die zijn heel rauw en helder. Het werk van de gasttekenaars
voor de flashback zijn helaas matig, maar daar het past binnen
het concept is het deze keer geen bezwaar. Voor nu geef ik
drie sterren. tekst
ed brubaker & matt fraction tekeningen
david aja, foreman & severin
powers #22
(marvel)
Een verteltechnische truc waarbij het verhaal wordt geïntroduceerd
door een verkoper van trading cards over superhelden zet een
prima sfeer neer voor de rest van dit nummer. Het moordmysterie
blijft de agenten Walker en Pilgrim al hun tijd kosten en
net als vorige keer zit de plot dusdanig sterk in elkaar,
dat ruimte is voor veel dialogen, verrassende wendingen en
snelle actie; iets wat bij deze schrijver vroeger lang niet
altijd het geval was. Nu leest alles lekker weg en blijft
de spanning van begin tot eind aanwezig. Het spreekt voor
zich dat het tekenwerk het hoge niveau haalt. Zelfs wanneer
de kleuren somber zijn, komen de cartooneske lijnen helder
over. Al met al is dit vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
all star
superman #6 (dc)
Het is blijkbaar vaste prik voor deze serie dat elk nummer
een losstaand verhaaltje biedt, want ook hier blijft de vertelling
beperkt tot een bepaalde, afgeronde gebeurtenis in het leven
van Clark Kent. Los van een structureel boeiende opzet en
los van de intrigerende optredens van de Supermen uit de verre
toekomst kan het niet honderd procent overtuigen. Daarvoor
gebeuren de dingen net te snel, snijdt de plot stukken af
en komt het schokkende einde nogal uit de lucht vallen. Hierdoor
mist het nu aan een emotionele impact. Wel overtuigend zijn
de tekeningen, vol details en voorzien van heerlijk zwierige
en eigenzinnige lijntjes, bijgestaan door de warme kleuren.
Twee sterren, dus. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
american
virgin #10 (dc)
Aan het begin van een nieuwe verhaallijn is de vlucht van
Adam Chamberlain in de zee neergestort. Adam krijgt een visioen
van zijn grote liefde Cassie en dat is de aftrap voor een
flashback van zijn geboorte tot aan zijn puberjaren. Als dat
geforceerd klinkt, het is ook daadwerkelijk geforceerd. Daarbij
leveren deze korte flashbacks een rommelig beeld op, dat niet
veel bijdraagt aan het personage Adam, al is de conclusie
op de allerlaatste pagina wel fascinerend. Voor de flashbacks
is een andere tekenaar aangesteld. Dat werk is redelijk, doch
niet echt geschikt voor deze serie. Het is te licht, te eenvoudig
en net te cartoonesk. Zonder meer een minder nummer, ik geef
twee sterren. tekst
steven t seagle tekeningen becky cloonan
& christine norrie
the exterminators
#13 (dc)
De vaste tekenaar keert terug en de nieuwe verhaallijn pikt
veel subplots op van wat al eerder is gebeurd. Door de manier
van schrijven, met bijna geen decompressie en een duidelijke
afkeer van het geven van uitleg, wordt een zeer bijzondere
sfeer neergezet. Lovenswaardig, bovendien, vandaar dat het
stiekem ironisch is dat deze serie juist door deze schrijfstijl
met ieder nummer ontoegankelijker wordt. De cast is zo breed,
dat niet altijd duidelijk is wie wat wil en waarom. En als
de personages dat zelf niet herhalen, is het soms lastig.
Zijn we dan zo 'verwend' geraakt door comics vol decompressie?
Gelukkig blijft het tekenwerk fantastisch. De hoekige stijl
is genoeg voor drie sterren. tekst
simon oliver tekeningen tony moore