criminal
#4 (marvel)
Een onfortuinlijke wending zorgt ervoor, dat crimineel Leo
Patterson tot actie overgaat. Hij wil wraak nemen op de mensen
die de roofoverval hebben laten mislukken en die emotionele
urgentie geeft de betrokken personages net even dat extraatje
dat ze nodig hadden. Daarom totaal geen klachten over het
op zich lage tempo; in het begin is het strikt noodzakelijk
voor de diepgang van de hoofdpersoon en aan het einde is het
essentieel bij het verkrijgen van het juiste ritme over de
twee schijven. Hoewel clichés onvermijdelijk zijn,
valt het deze keer mee. Tel daarbij op dat het tekenwerk realistisch,
grauw en perfect in de sfeer van het genre past en een score
van vier sterren is haalbaar. tekst
ed brubaker tekeningen sean phillips
eternals
#6 (marvel)
Nu het mysterie van deze miniserie duidelijk is, nu bekend
is geworden wie achter het geheugenverlies van de Eternals
zit, zakt de spanning van het centrale conflict meteen weg.
Want waar het ontwaken van de enorme Celestial voor de spanning
moet zorgen, voelt het geforceerd, met korte scènes
over Galactus en de Watcher die erop hameren hoe gevaarlijk
de situatie is. De komst van Iron Man en Yellowjacket geeft
het verhaal iets meer aanknopingspunten, maar voor het overige
blijft het ver van mijn bed. Dat is spijtig, zeker gezien
het talent van de makers. De hoekige tekeningen scoren voldoende,
al mag de inkleuring zachter. Al met al twee sterren. tekst
neil gaiman tekeningen john romita jr
moon knight
#7 (marvel)
Deze nieuwe verhaallijn laat meteen zien hoe Moon Knight moet
wennen aan zijn terugkeer als superheld. Hoe goedkoop het
gastoptreden van Spider-Man ook mag zijn, het onderstreept
wel dat Moon Knight nu is veranderd en dat is een prettig
realistische insteek in een voor het overige nog traag opgebouwde
vertelling waarin vooral tegen het eind echt te veel wordt
gepraat. De laatste pagina's forceren de plot, dat had anders
gekund. Sfeer en vertelstijl blijven anders dan wat gebruikelijk
is in de moderne comicwereld, het tekenwerk blijft overtuigen
met een gedetailleerde stijl, goed gevoel voor cinematografische
dramatiek en de grimmige ondertoon. Een goed begin dat drie
sterren krijgt. tekst
charlie huston tekeningen david finch
x-factor
#15 (marvel)
Jamie Madrox is onlangs opgepakt door agenten van Hydra. Zij
denken dat hij de Madrox is die op dit moment voor SHIELD
werkt, terwijl dat uiteraard niet zo is. Dit concept is een
klucht waardig, dat op interessante en humoristische wijze
wordt uitgewerkt. Bovendien is de climax ronduit schokkend.
Tussendoor spelen Monet en Theresa de hoofdrol in een subplot
dat, net als de rest van de serie tot nu toe, heel scherp
de balans tussen humor en diepgang vindt. Dat is de kracht
van deze comic, ondanks het verslijten van al vijf tekenaars.
De huidige tekenaar levert prima werk af. Het versimpelde
realisme werkt, de rustige composities zijn aantrekkelijk
en ik geef een score van vier sterren. tekst
peter david tekeningen pablo raimondi
checkmate
#10 (dc)
In dit derde deel van het verhaal over de undercoveragent
van Checkmate is de komst van Shadowpact eindelijk functioneel.
Ook is de manier waarop de superhelden in het avontuur worden
verwerkt een stuk geloofwaardiger. De plot mag in feite aan
de dunne kant zijn, het heeft voldoende impact omdat alle
personages aandacht krijgen en de verhouding tussen spionage
en actie in balans blijft. En het lijstje met hoofdrolspelers
aan het begin, inclusief hun functie binnen de organisatie,
is meer dan welkom! Wat betreft het tekenwerk niets dan lof:
ongepolijste lijnen dragen bij aan het realisme en in de eenvoud
van de stijl schuilt veel kracht. Vier sterren is te veel,
vandaar drie sterren. tekst
greg rucka tekeningen jesus saiz
dmz #15 (dc)
Na een succesvolle infiltratie in een terreurgroepering moet
de journalist Matthew Roth een vuurproef doorstaan. Hij is
namelijk de begeleider van een zelfmoordterrorist die zichzelf
moet opblazen tijdens een persconferentie voor het gebouw
van de Verenigde Naties in het New York van de nabije toekomst.
Het morele dilemma van Roth wordt helaas niet overtuigend
neergezet en dat levert een gekunstelde wending op. Dat neemt
niet weg, dat de cliffhanger nieuwsgierig maakt naar het vervolg.
Het tekenwerk is de laatste tijd iets minder strak, iets minder
gedetailleerd. Niettemin is het gestileerde realisme bij uitstek
geschikt voor de serie en kom ik uit op een score van drie
sterren. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
100 bullets
#80 (dc)
Het einde van de reeks nadert, dat wordt met elke verhaallijn
duidelijker. Het voordeel daarvan is, dat de verhaallijnen
steeds vaker over de hoofdrolspelers van de rode draad gaan,
steeds vaker vertellen over nieuwe plannen van de Minutemen
en over de onderlinge intriges. Ook in dit deel gaat het weer
over de mannen van agent Graves. In beide kampen worden spelletjes
gespeeld, worden mensen gemanipuleerd en al leiden woordgrapjes
en dubbele bodems soms af, de zwoele schrijfstijl vangt die
onderwereldsfeer op sublieme wijze. Als altijd zijn de tekeningen
erg knap, met onverwachte perspectieven, veel schaduw en telkens
weer rake lijnen. Ja, deze comic verdient vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
strangers
in paradise #87 (abstract)
Toepasselijk dat het vorige nummer geheel in zwart eindigde
en dit nummer in zwart begint. Het lijkt haast wel of, drie
nummers voor het eind van de serie, zo veel mogelijk diepgang
en zo veel mogelijk tekst in het verhaal verwerkt moest worden,
want deze keer wordt bijna het gehele nummer verteld door
middel van tekstkaders met de gedachten van enkele hoofdpersonages.
Het voorlezen van de vier brieven aan Katchoo, Francine, Casey
en Mary Beth is zonder enige twijfel het emotionele hoogtepunt,
goed opgebouwd en met hier en daar een verrassing. De tekeningen
zijn goed, waarbij de grote subtiliteit in gelaatsuitdrukkingen
de grootste troefkaart is. Dit verdient vijf sterren. tekst
& tekeningen terry moore