dark tower:
the gunslinger born #1 (marvel)
De langverwachte miniserie gebaseerd op de boeken van Stephen
King gaat van start. Dat doet het vooralsnog in een laag tempo,
met een verteller die in tekstkaders hoofdpersonage Roland
Deschain introduceert en vervolgens een blik op zijn verleden
werpt. Hoewel deze vorm van 'coming of age' verre van origineel
is, wordt het op een boeiende wijze uitgewerkt. Tempo en vertelstijl
hebben iets broeierigs, wat de cliffhanger toch als een verrassing
laat komen. De tekeningen dragen bij aan deze sfeer. Van het
zo donkere realisme tot de vervaagde kleuren en de claustrofobische,
verticale panels; het levert een ouderwets uiterlijk op dat
bij de reeks past. Al met al vier sterren. tekst
peter david & robin furth tekeningen
jae lee
ultimate
spider-man #105 (marvel)
Nee, de verhaallijn over de vele klonen van Peter Parker was
toch nog niet afgelopen, zo blijkt in deze epiloog. De ruimte
in dit nummer wordt gebruikt voor het netjes afronden van
de losse eindjes. Dat betekent geen actie en juist relatief
veel praten, wat eerlijk gezegd hard nodig was na de afgelopen
hoofdstukken. Niettemin is het jammer dat Peter nu ogenschijnlijk
kiest voor Mary Jane en daarmee vriendin Kitty Pryde opzijschuift.
Dit was een element waarmee de serie zich kon onderscheiden
van de Spider-Man uit het reguliere universum. Een gemiste
kans, dus. Het tekenwerk is als vanouds goed, stabiel en dynamisch.
Tel alles bij elkaar op en ik geef een score van drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
astro city:
the dark age #2 (dc)
De avonturen van de gebroeders Williams spelen zich ditmaal
af tegen de achtergrond van een reusachtig, mysterieus wezen
dat eind jaren zeventig plotseling boven de stad verschijnt.
Met tekstkaders als af en toe hinderlijke vertelstijl is dit
wederom een structureel voorspelbaar deel dat een contrast
zoekt tussen de gewone man en de superhelden. Hier kost het
te veel tijd: in feite gebeurt te weinig en is het subplot
over de superwezens interessanter, terwijl dat niet de bedoeling
kan zijn. De tekeningen halen een voldoende. De ouderwetse
stijl sluit soepel aan op de insteek van de serie en accentueert,
ironisch genoeg, wél het contrast tussen mens en superheld.
Twee sterren. tekst
kurt busiek tekeningen brent anderson
fell #7 (image)
Richard Fell, arrogant en zeker van zijn zaak als altijd,
gaat de confrontatie aan met een nieuwe verdachte en diens
advocaat. Met de aanklager aan zijn zijde opent hij de frontale
aanval, maar doordat hij zo graag wil laten zien hoe veel
hij weet en hoe slim hij is, graaft hij langzaam zijn eigen
graf. Het is een fascinerende wending in het type verhalen
dat deze serie biedt, want eindelijk is het Fell die het onderspit
moet delven. Dat is hij niet gewend en dat maakt hem als personage
opeens stukken interessanter. De tekeningen doen precies wat
wordt verwacht: het scheppen van een onaangename, vervreemde
sfeer. Koud, kil en grijs met een overdreven stijl. Hier geef
ik vier sterren voor. tekst
warren ellis tekeningen ben templesmith