civil war
#7 (marvel)
Einde van de miniserie, die ondanks een paar vertragingen
heeft blijven boeien. In dit laatste deel komt het strikt
genomen uit op een anticlimax, want het beloofde gevecht tussen
de troepen van Captain America en de troepen van Iron Man
duurt veel te kort. Niettemin is de slotwending logisch en
dat maakt het zeer geloofwaardig en thematisch consistent.
Enige nadeel van de crossover is, dat halverwege nogal veel
punten van het begin naar de achtergrond zijn gewerkt. De
tekeningen zijn van hoog niveau, met een zeer vloeiende stijl,
herkenbare gezichten en een realistische inkleuring. Soms
wat te gehaast, wel intrigerend en al met al een score van
vier sterren waard. tekst
mark millar tekeningen steve mcniven
powers #23
(marvel)
De flashback waarmee het verhaal opent, duurt bijna het hele
nummer. Dat is wellicht wat aan de lange kant, zeker omdat
het als niet meer dient dan een illustratie van waar het centrale
conflict dit keer om draait. Interessant dat dit zo halverwege
de verhaallijn gebeurt, het lijkt net of alles stil blijft
staan en de aandacht enkel uitgaat naar Christian Walker en
zijn nieuwe krachten. Het staat vast, dat dit fascinerend
is. Het duurt echter allemaal wel lang, de dialogen zijn opgerekt
en kennen te veel decompressie. Op het gebied van de tekeningen
geen klachten, want de zeer duistere sfeer van dit nummer
wordt perfect overgebracht door de dikke lijnen en de diepe
kleuren. Drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
wonder woman
#4 (dc)
Ook dit nieuwste deel heeft weer vertraging opgelopen, zodat
het volgen van het avontuur van deze verschillende Wonder
Women lastig wordt gemaakt. In de kern is het een eenvoudig
centraal conflict, met een redelijk voorspelbare wending.
Dat de schrijfstijl het soms te veel moet hebben van veel
uitleg, dat helpt evenmin. En dat aan het eind een keuze wordt
gemaakt wie de nieuwe Wonder Woman moet worden, ook dát
lag voor de hand. Gevolg: een nummer dat oppervlakkig voelt,
dat nauwelijks contact kan leggen met de lezer en het vooral
moet hebben van het vloeiende, aantrekkelijke en open tekenwerk.
Eén ster is te weinig, twee sterren is deze maand de
enig juiste score. tekst
allan heinberg tekeningen terry dodson
checkmate
#11 (dc)
Voor deze nieuwe verhaallijn duiken de gebruikelijke gastschrijvers
weer op. Gelukkig is het deze keer niet zo duidelijk merkbaar
in een slechtere schrijfstijl en dat komt doordat de nadruk
iets meer ligt op de personages en iets minder op het moeilijk
te schrijven schaduwspel in de wereld van spionage. Dit neemt
niet weg, dat de plot eenvoudig is en een nogal geijkt patroon
van opbouwen volgt. Het biedt weinig nieuws, terwijl deze
serie normaal juist zo vernieuwend van opzet is. Het werk
van de gasttekenaar is klassiek, een beetje ouderwets en het
mist aan diepte, aan pure dynamiek. Toch is het voldoende
binnen het verhaal, vandaar dat ik nog net aan een eindscore
van twee sterren kom. tekst
greg rucka, nunzio defilippis & christina weir tekeningen
steve scott
dmz #16 (dc)
Na de keuzes die journalist Matthew Roth de vorige keer maakte,
moet hij nu de gevolgen daarvan aanvaarden. Het levert een
slim geschreven verhaal op, dat handig gebruik kan maken van
eerdere kruisverbanden en personages die binnen een andere
context zijn geïntroduceerd. Dat geeft een gevoel van
samenhang in dit futuristische New York en dat is exact het
punt waarop de serie kan uitblinken. Jammer dat halverwege
een onduidelijk interview wordt verteld via saaie tekstkaders;
dat haalt het tempo eruit. Voor de tekeningen niets dan lof,
die zijn weer van het gebruikelijke niveau. Nog wel iets minder
overdacht dan eerst, iets rauwer. Lang verhaal kort, ik geef
drie sterren. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
local #8
(oni)
Megan is wat ouder en werkt als serveerster in Chicago. Daar
heeft ze een verhouding met een van haar collega's, al gaat
dat niet soepel en moet ze onder ogen zien, dat haar laatste
vriendjes eigenlijk nogal losers waren, dat ze niet echt een
toekomst hadden. Daarop besluit ze mee te gaan met een rijke,
charmante klant, maar al snel ontdekt ze, dat gevoelens geen
rekening houden met iemands achtergrond. Inhoudelijk behoort
dit wel tot de sterkste verhalen van de miniserie en ook technisch
steekt het prettig in elkaar. Het tekenwerk vult dat op een
mooie manier aan, met zwierige lijnen, veel zwart en heldere,
herkenbare gelaatsuitdrukkingen. Hier geef ik vier sterren
voor. tekst
brian wood tekeningen ryan kelly