ultimate
x-men #80 (marvel)
Na de ogenschijnlijke dood van professor Xavier moet de rest
van de X-Men keuzes maken over hun toekomst en over de toekomst
van de school. Elders in de stad kruist Nightcrawler het pad
van Pyro, die hem dan vertelt over de Morlocks. Waar dat puur
inleiding is op een latere verhaallijn, koerst de rest van
de plot regelrecht af op het grootste cliché van de
X-Men: het ontbinden van het team. Het voelt allemaal nogal
plichtmatig en elke lezer weet, dat dit binnen een jaar toch
weer ongedaan is gemaakt. Het is gelukkig wel redelijk overtuigend
uitgewerkt, dus dat scheelt. En het tekenwerk is gemiddeld.
De composities zijn soms vlak, de gezichten zijn wel altijd
helder. Drie sterren. tekst
robert kirkman tekeningen yanick paquette
daredevil
#95 (marvel)
Wie had gedacht dat aan het begin van deze nieuwe verhaallijn,
na de vele recente gebeurtenissen, alles weer bij het oude
zou zijn, komt bedrogen uit. Dat is goed nieuws, want na de
boeiende jaren kan niet zomaar terug worden gekeerd naar die
oude status-quo, dat zou eeuwig zonde zijn. Daredevil voelt
dat Hell's Kitchen in zijn afwezigheid is veranderd en dat
knaagt aan hem. Dan krijgt hij als de advocaat Matt Murdock
plots een boeiende nieuwe zaak in de schoot geworpen. Zowel
de stijl van vertellen als de dialogen zijn van hoog niveau
en sterk in het neerzetten van de bijna tastbare sfeer. De
tekeningen, rauw en donker als altijd, dragen daaraan bij.
En dus geef ik vier sterren. tekst
ed brubaker tekeningen michael lark
ultimate
spider-man #107 (marvel)
Kitty Pryde, de ex van Peter Parker, is overgeplaatst naar
Midtown High, wat een leuke eerste scène oplevert.
De aandacht voor het leven op school is een welkome afwisseling
en het is goed dat hier ook lang de tijd voor is genomen,
met zowel een vleugje humor als emotionele diepgang, verder
in het gesprek tussen Peter en Kitty. De introductie van een
gedurfd plan van een stelletje plaatselijke superhelden, later
in het nummer, zorgt voor een prettige balans en de uitwerking
is van hoog niveau. Als altijd zijn de tekeningen dat ook.
Of het nu om schoolkinderen gaat of om gekostumeerde helden,
de dynamische stijl is consistent, zodat dit deel een score
van vier sterren krijgt. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
dmz #17 (dc)
De spanningen in het futuristische New York blijven toenemen
en als altijd bevindt journalist Matthew Roth zich in het
middelpunt der problemen. Het einde van zijn missie undercover
en het einde van de verhaallijn worden hier thematisch zeker
knap uitgewerkt, al heeft het tegen het einde wel te veel
tekstkaders nodig voor het herhalen van de centrale punten.
Wat overeind blijft, zijn de zo goed uitgediepte personages,
de realistische dialogen en uiteraard ook het tekenwerk, dat
stijlvol is en met zwierige lijnen veel details neerzet. Nu
wordt de vraag welke kant het opgaat, maar voor dit moment
is duidelijk, dat een basis is gelegd voor meer. Geen vier,
wel drie sterren. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
100 bullets
#82 (dc)
Op een boeiende wijzen worden twee verhaalstrengen naast elkaar
gezet. Aan de ene kant is Ronnie Rome in Italië op zoek
naar een schilderij en wordt hij wellicht voor iemands karretje
gespannen. Aan de andere kant doet agent Graves aan Dizzy
Cordova zijn verhaal over Shepherd, wat vorm krijgt als een
fascinerende flashback. De achtergrondinformatie over de personages
is zeer welkom, het hoofdverhaal maakt nieuwsgierig omdat
het raakt aan de rode draad en als altijd zijn de zo cryptische
dialogen perfect als smeermiddel. De tekeningen houden hun
gebruikelijke niveau vast, met sfeervolle composities, veel
schaduwen en mooie, dunne lijnen. Drie sterren, zonder twijfel. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
batman #664
(dc)
Geheel volgens het mission statement van de nieuwe makers
begint dit verhaal met meer aandacht voor Bruce Wayne als
de rijke playboy en de gladde versierder. Hoe aardig dat ook
is, het wordt pas interessant wanneer Wayne weer als Batman
opduikt in Gotham City. Daar treft hij een gespierde tegenstander
met wat lijkt op een Batmankostuum. Inhoudelijk blijft het
nog te inleidend, maar het verhaal bevat wel degelijk aanknopingspunten.
En de dialogen zijn uiteraard weer eigenzinnig als altijd.
De tekeningen zijn erg sterk, vooral de scène in het
skigebied laat zien hoe knap de strakke stijl een gevoel van
dynamiek kan overbrengen. Drie sterren is dus ook meer dan
terecht. tekst
grant morrison tekeningen andy kubert