thor #3 (marvel)
In New Orleans brengt de zoektocht van Thor naar de overige
bewoners van Asgard hem oog in oog met Iron Man. Dat hier
is gekozen voor een structuur waarbij de twee eerst een soort
toespraak houden, komt de leesbaarheid niet ten goede. Aan
de andere kant past het bij de personages en bouwt het op
een interessante manier de spanning op. Bovendien is de uitwerking
prima en wordt Thor op een intelligente wijze uitgediept.
Het tekenwerk is sterk, met enigszins krasserige, dunne lijnen
die Thor op een andere manier neerzetten dan gebruikelijk
was. Eenvoudige en effectieve composities maken het geheel
af. Daarmee verdient dit nummer zonder meer een score van
vier sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen olivier coipel
ultimate
power #7 (marvel)
De derde schrijver van de miniserie begint aan de laatste
akte van het verhaal dat in veel korter bestek verteld had
kunnen worden. Aan het begin wordt in een flashback uit de
doeken gedaan wat nu werkelijk zit achter de komst van het
Squadron Supreme, de discussie tussen Reed Richards en Emil
Burbank bevat nog een flashback en daarna is het voornamelijk
flink vechten. Dat levert een inhoudelijk zwak en oppervlakkig
nummer op, waarbij de plot nauwelijks vordert en alleen ruimte
is voor uitstekend tekenwerk. Want dat blijft stabiel als
altijd. De combinatie van fotorealisme en indrukwekkende composities
zorgt voor een erg aantrekkelijk geheel. Al met al één
ster. tekst
jeph loeb tekeningen greg land
x-factor
#23 (marvel)
Langzaam maar zeker wordt helder dat Josef Huber geen goede
bedoelingen heeft met zijn plannen voor een beschermde status
voor mutanten. Layla Miller is de eerste die daar de gevolgen
van ondervindt en niet veel later blijken zelfs leden van
de X-Men gevoelig voor Hubers manipulaties. Hoewel de opbouw
van het verhaal, met een paar lange subplots, aan de trage
kant is, wordt de handelswijze van Huber scherp neergezet,
waarmee hij het cliché van de domme schurk ontstijgt.
Ook zijn invloed op de overige personages is overtuigend in
het verhaal verwerkt. De tekeningen lijken een beetje gehaast
en minder gedetailleerd. Niettemin is het goed voor drie sterren. tekst
peter david tekeningen pablo raimondi
daredevil
#100 (marvel)
Daredevil wordt door Mr. Fear blootgesteld aan een dosis gas,
waardoor hij hallucinaties krijgt over het recente en over
het verre verleden. Elk van die episodes wordt getekend door
een andere grote naam uit de comicwereld, waardoor vorm en
inhoud ook daadwerkelijk functioneel zijn. Uiteraard ligt
door de opzet van het verhaal het tempo laag: de ontwikkelingen
die van belang zijn, worden bewaard tot de laatste paar pagina's.
Dat neemt niet weg, dat het vlot wegleest, goed in elkaar
steekt en dat ook de tekenstijlen dankzij de ingetogen inkleuring
prima bij elkaar passen. De herdrukken achterin zijn niet
nodig, voor het overige is dit een waardig feestnummer. Vier
sterren. tekst
ed brubaker tekeningen michael lark & various
ultimate
spider-man #113 (marvel)
Norman Osborn, nu een gevangene van SHIELD, breekt uit zijn
gevangenis en gaat na een relatief korte confrontatie met
Doctor Octopus rechtstreeks door naar de televisiestudio,
waar hij live zijn verhaal doet over hoe hij als eerlijk zakenman
is mishandeld en valselijk is beschuldigd van de vreselijkste
dingen. Op zich wat weinig plot, dat is waar. Toch is het
hoge tempo aan het begin noodzakelijk voor de finale, die
daardoor aan impact wint en bovendien sterk is geschreven.
Het tekenwerk is prima, vooral wat de panorama's in de stad
betreft. Misschien ietwat donkerder dan gebruikelijk, wel
degelijk nog altijd binnen de sfeer van de serie. Dus kom
ik uit op een totaal van drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen stuart immonen
jack of fables
#14 (dc)
Jack kan moeilijk bevatten dat niet Wicked John maar hij de
'kopie' is. Rond een kampvuur doet Gary de waarheid verder
uit de doeken. Dat doet hij in een verrassend leuk vormgegeven
flashback. Want in plaats van dat het een droge flashback
is, spelen de verteller en toehoorders ook een rol en is zelfs
sprake van interactie tussen hen en de omgeving uit de terugblik.
Dat is erg leuk gedaan, net als de verwijzingen aan het eind,
waar Gary bijna uit zijn rol als comicpersonage stapt. Dit
is precies hoe een op zich eenvoudig verhaal boeiend kan worden
gehouden. Het tekenwerk draagt eraan bij, want de tekenaars
houden hun stijl hier redelijk uniform. Zonder meer vier sterren. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen tony
akins & russ braun
dmz #23 (dc)
Een graffitikunstenaar wordt, met korte flashbacks naar de
periode vóór de bezetting van Manhattan, gevolgd
in zijn persoonlijke missie. Wanneer hij dan wordt opgepakt,
denkt hij dat het voorbij is, dat hij zijn grote project nooit
te zien krijgt, tot hij toch onverwacht vanuit een militaire
helikopter van bovenaf zicht krijgt op zijn werk. Het is een
netjes afgerond verhaal dat in feite buiten de rode draad
van de serie blijft en toch kan aanklampen bij precies die
sfeer die de verhalen sterk maakt. De tekeningen lijken iets
losser dan gebruikelijk, mogelijk omdat het beter past bij
de thematiek en de personages. Wel blijft de stijl zelf helder
en rauw, kortom, dit is zeer zeker vier sterren waard. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
100 bullets
#85 (dc)
Terwijl een subplot nog wat meer laat zien over Benito duiken
Lono, Jack en Loop een sportschool in. Daar lopen ze iemand
tegen het lijf die Lono kent van vroeger en die niets anders
aan haar hoofd heeft dan, hoe kan het ook anders, wraak. Beide
strengen van het verhaal worden op intrigerende wijze en met
relatief lange opbouw van spanning uitgewerkt, geheel in de
grimmige stijl van de serie. Het levert een knappe vertelling
op, misschien zonder echt veel relevantie voor de rode draad,
maar dat mag geen probleem zijn. Wat betreft het tekenwerk
geen klachten, want dat is strak, duister en als altijd voorzien
van bijzondere composities. Een score van vijf sterren is
terecht. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso