the mighty
avengers #6 (marvel)
Einde van de eerste verhaallijn en meteen ook het afscheid
van de vaste tekenaar. Toegegeven, het avontuur met de vrouwelijke
Ultron is niet van dusdanige kwaliteit dat het de start van
een tweede serie over de Avengers bijzonder maakt. Sterker,
het duurt te lang, gebeurtenissen worden te vaak opgerekt
en de schrijfstijl met veel tekstkaders leest niet lekker
weg. Ook het slot is een beetje simpel, met gelukkig een laatste
scène die erg interessant is. De tekeningen hebben
het verrassend goed gedaan. De zo ronde stijl, die het best
tot zijn recht komt in een cartooneske setting, werkt blijkbaar
ook redelijk tot goed bij superheldencomics. Mooi meegenomen.
Twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen frank cho
ultimate
x-men #89 (marvel)
Storm moet de confrontatie aangaan met geesten uit haar verleden,
in dit geval de duistere Shadow King, het alter ego van haar
oude bekende Amahl Farouk. Het concept is wel aardig, enerzijds
omdat het Storm diepgang geeft, anderzijds omdat het een zeer
prettige variatie is op een idee uit het reguliere Marvel
universum. Toch voelt het soms wat gehaast en is de finale
te abrupt, te eenvoudig. Dat doet niet af aan de kwaliteit
van de dialogen, die als altijd hoog is. Ook het tekenwerk
is geschikt voor een verhaal als deze: de donkere stijl en
de vage inktlijnen passen bij het dromerige sfeertje en de
confrontatie tussen beide personages is goed neergezet. Alles
bij elkaar drie sterren. tekst
robert kirkman tekeningen salvador larroca
checkmate
#21 (dc)
De aandacht wordt verschoven van de centrale spionage naar
één enkel personage, namelijk de huidige Mademoiselle
Marie, ofwel Josephine Tautin. De plot wordt opgedeeld in
meerdere verhaalstrengen in heden en verleden, waarin op subtiele
wijze inzicht wordt gegeven in de geschiedenis van de titel
'Mademoiselle'. Het voelt soms wat fragmentarisch aan en het
ontneemt juist dit avontuur de grote kracht van de serie,
maar de opbouw is acceptabel en de dialogen zijn redelijk
goed. Het werk van de relatief onbekende tekenaar is verrassend
sterk. Zijn stijl is tegelijkertijd open en realistisch, wat
past bij de stemming van de serie en van dit verhaal. Ik geef
dus twee sterren. tekst
greg rucka & eric trautmann tekeningen chris
samnee
ex machina
#33 (dc)
Na een komische opening gaat de aandacht uit naar het bezoek
dat Mitchell Hundred brengt aan de paus. Hij is echter in
een vindingrijke val gelokt, die moet eindigen met de dood
van de paus. Van het fascinerende idee tot de spannende uitwerking,
de finale van dit vervolgverhaal steekt goed in elkaar. Hoogtepunt
daarbij is zonder twijfel de ontmoeting met God, die burgemeester
Hundred een belangrijke en mysterieuze wijsheid meegeeft.
Dat geeft aan hoe onvoorspelbaar en uitdagend de serie is.
De tekeningen zijn en blijven sterk. Een realistische stijl
als basis, niet echt veel afwisseling in composities maar
wel altijd uitnodigend. Dit is een score van vier sterren
waard. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
grendel:
behold the devil #2 (dark horse)
Grendel richt een groot bloedbad aan in de onderwereld, waarmee
hij zowel de politie als de media voor een raadsel stelt.
Het interessante aan de opzet van de serie is, dat niet alleen
het gezichtspunt van Grendel wordt gevolgd. In de subplots,
die zo omvangrijk zijn, dat ze die term ontstijgen, worden
namelijk ook journalist Lucas Ottoman en rechercheur Elizabeth
Sparks gevolgd. Dat die twee elkaar kennen, zelfs een relatie
hebben, is helaas net een stap te ver richting clichés.
Niettemin is de opbouw prima en overtuigt het tekenwerk met
een combinatie van grijstinten en veel rood, gestileerde poses
soms wat karikaturale gezichten. Tel alles bij elkaar op en
drie sterren is haalbaar. tekst
& tekeningen matt wagner
angel: after
the fall #2 (idw)
In het door demonen overspoelde Los Angeles gaat Angel op
zoek naar zijn zoon Connor. Nadat hij hem heeft gevonden,
kruist hij het pad van Spike, die in een luxueus landhuis
woont en wordt omringd door mooie dames. Net als in het eerste
nummer blijft het verhaal uitermate desoriënterend. Te
vaak wordt verondersteld dat bepaalde personages, van wie
de naam niet in de dialogen wordt genoemd, al bekend zijn.
Dat is precies het probleem: de tekeningen zijn niet dermate
goed dat een gezicht voldoende is voor het herkennen van een
bijpersonage uit de televisieserie. Tel daarbij op, dat de
stijl zelf donker en niet heel consistent is en twee sterren
is de hoogst haalbare score. tekst
joss whedon & brian lynch tekeningen franco
urru