hulk #1 (marvel)
Een commercieel getinte doch inhoudelijk onlogische herstart
van de serie en blijkbaar ook van het titelpersonage, dat
om onverklaarbare redenen ineens rood van kleur is. De openingsscène
is honderd procent expositie en met een moordmysterie biedt
het bovendien weinig meer dan een opeenstapeling van clichés.
Wanneer daarna nog een fikse dosis actie volgt, kan het de
aandacht eigenlijk niet meer vasthouden. Het tekenwerk is
al net zo mager. Nauwelijks achtergronden, veel dikke lijnen
en een karikaturale stijl die niet op zijn plek voelt in een
serie over de Hulk. In het vervolg van deze serie ben ik niet
meer geïnteresseerd, dit is direct mijn laatste nummer.
Zonder meer nul sterren. tekst
jeph loeb tekeningen ed mcguinness
the twelve
#1 (marvel)
Deze nieuwe miniserie gebruikt het eerste nummer voor het
neerzetten van de personages en van de situatie. En omdat
het verhaal handelt over een dozijn helden dat in de Tweede
Wereldoorlog vocht, door de Nazi's is ingevroren en dan pas
in de eenentwintigste eeuw ontwaakt, levert dat een erg tekstdichte
eerste helft op. Veel tekstkaders, veel expositie in de dialogen
en pas aan het eind wat ontwikkelingen die de karakters uittillen
boven hun archetypen uit de eerste scènes. Een noodzakelijk
kwaad, anders had deze opzet te veel ruimte in beslag genomen.
De tekeningen zijn gedetailleerd, realistisch en smoezelig.
Het past bij de reeks en dat is reden voor het geven van drie
sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen chris weston
the mighty
avengers #7 (marvel)
Tony Stark krijgt een bezoekje van Spider-Woman, lid van het
illegale team Avengers. Ze heeft het lijk van Elektra bij
zich, althans, het lijk van de Skrull die zich al lange tijd
voordeed als Elektra. Hoe interessant hun dialoog ook is,
het is wel wat vervelend dat beide series over de Avengers
soms niet los van elkaar leesbaar zijn. Gelukkig is de wisselwerking
tussen de rest van het team en Spider-Woman kort daarna zeker
sterk genoeg om het nummer te dragen en eindigt het met een
voorschot op de volgende verhaallijn. Na het vertrek van de
vaste tekenaar is gekozen voor degelijkheid en dynamiek. De
spread met de vele Venoms laat zien, dat het een goede keuze
was! Vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
x-factor
#27 (marvel)
Dit is hoofdstuk nummer elf van de crossover 'Messiah Complex',
wat inhoudt dat de serie nog altijd ondergeschikt is aan het
grotere verhaal. Helaas is dat verhaal niet origineel en ligt
het tempo zo laag, dat per nummer eigenlijk niet zoveel gebeurt.
De reis van Jamie Madrox en Layla Miller naar de toekomst,
waar ze een jonge Bishop tegenkomen, is boeiend. De rest niet.
Het gesprek tussen Xavier en Cable is enkel expositie, de
rol van Gambit is vervelend (het personage is al jaren een
schim van zijn vroegere zelf) en X-Factor krijgt te weinig
aandacht. Het tekenwerk is degelijk, soms te gepolijst en
eenvoudig doch wel effectief. Jammer, dus, van de crossover,
want ik geef één ster. tekst
peter david tekeningen scot eaton
the exterminators
#25 (dc)
Een op zijn zachtst gezegd bizar verhaal over AJ, voorheen
werknemer van Bug-Bee-Gone en na zijn onfortuinlijke dood
beland in het hiernamaals. Daar blijkt, dat een speciale clausule
hem behoedt voor een enkele reis naar de hel en dat zijn lichaam
gebruikt zal worden voor sinistere doeleinden. Hoewel alles
wel verband houdt met de rest van de serie, is het verhaal
best los leesbaar en dat maakt dit een opvallend nummer in
een reeks die niet bekend staat om toegankelijkheid. Het zit
goed in elkaar, alles leest vlot weg en de tekeningen van
de vaste tekenaar zijn ook redelijk tot goed. Pas tegen het
eind lijkt de krasserige stijl wat gehaaster. Voor de rest
is dit goed voor drie sterren. tekst
simon oliver tekeningen tony moore
the boys
#14 (dynamite)
Dit is het einde van de verhaallijn over een grootschalig
plan waar een ongekend groot aantal superwezens bij betrokken
was. In feite is dit niet meer dan een epiloog, want het plan
zelf was al zo goed als mislukt. Hier wordt getoond hoe het
de hoofdrolspelers vergaat en hoe met de schurken wordt afgerekend.
Als gebruikelijk bij deze makers is dat op een gewelddadige
en extreem brute manier, doorspekt met cynische humor. Smaakvol
is anders, grappig is het stiekem wel. Het teveel aan uitleg
is erg jammer, al is dat niets vergeleken bij de inzet van
een gasttekenaar. Zijn lichtere stijl is te simpel en te mager
in vergelijking met de vaste tekenaar. Alles bij elkaar twee
sterren. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson
& peter snejbjerg