ultimates
3 #2 (marvel)
Het team ligt onder vuur, van meerdere kanten bovendien. De
Brotherhood mengt zich in hun zaken en Magneto claimt vervolgens
het lichaam van de neergeschoten Scarlet Witch. Waarom het
nummer dan toch begint met een totaal overbodige scène
met Spider-Man is een raadsel. Sinds de wisseling van schrijver
gedragen de meeste personages zich opvallend anders. Ook de
dialogen zijn te doorsnee, te clichématig. Het kan
allemaal niet boeien en het tekenwerk helpt daar niet bij,
want de zo ongemakkelijk duister ingekleurde en cartooneske
tekenstijl schiet op alle fronten tekort. Te veel close-ups,
veel snelheidslijnen, het is verre van uitdagend. Hoger dan
één ster ga ik niet. tekst
jeph loeb tekeningen joe madureira
astonishing
x-men #24 (marvel)
Het laatste deel van deze makers binnen de huidige serie (het
verhaal zelf wordt pas afgerond in een special die op een
later tijdstip zal verschijnen) en daarmee ook een samenkomst
van twee jaar vol met subplots. De voorspelling van de Breakworld
blijft de rode draad, maar dit nummer biedt naast een dosis
prettig geschreven actie voornamelijk een schokkende wending
wat betreft het op Aarde gerichte wapen. Eigenlijk is de omvang
van dit verhaal te groot, zodat sommige personages niet voldoende
aandacht krijgen. Niettemin is het een prima run geweest,
niet in de laatste plaats door het altijd realistische tekenwerk.
Soms minder overtuigend, wel helder en krachtig. Vier sterren. tekst
joss whedon tekeningen john cassaday
faker #6
(dc)
De finale van de miniserie is tot op zekere hoogte bevredigend,
terwijl het aan de andere kant op veel punten zo vaag blijft,
dat zelfs na herhaaldelijk lezen niet alle nuances van het
verwarrende script helder worden. Bovendien gaat het tempo
nu zo snel omhoog, met een verrassend schokkende actiescène
tegen het eind, dat weinig ruimte overblijft voor nieuwe informatie.
En in dat opzicht is dit bijna een epiloog. Gelukkig doet
dat niet af aan het fascinerende concept en ook het tekenwerk
heeft gedaan wat het moest doen. De harde stijl brengt de
personages tot de essentie terug en hoewel de herkenbaarheid
daaronder lijdt, past het bij de reeks. Voor dit nummer geef
ik twee sterren. tekst
mike carey tekeningen jock
fell #9 (image)
Eindelijk weer een nieuw nummer van dit hobbyproject, waar
in minder pagina's per nummer een experiment wordt gedaan
met een vertelstijl die minder doet aan moderne verteltechnieken
als decompressie. Richard Fell mengt zich in een zaak waarbij
hij optreedt als een onderhandelaar met een gijzelnemer. Het
karakter van Fell zorgt voor een interessante blik op een
oud cliché en de plot blijft dankzij een erg interessante
wending tot aan het eind sterk. De tekeningen geven de discussie
tussen Fell en de gijzelnemer op een erg boeiende, innovatieve
wijze weer, met op de deur stokpoppetjes die laten zien wat
in de kamer gebeurt. Zonder meer vier sterren waard. tekst
warren ellis tekeningen ben templesmith