the twelve
#2 (marvel)
Het tweede hoofdstuk begint met een intrigerende blik op de
nabije toekomst, waarin één van de hoofdpersonages
blijkbaar is vermoord. Direct daarna keert het echter terug
naar het hoofdverhaal en wordt aandacht besteed aan hoe de
helden van vroeger op zoek gaan naar een plek in deze maatschappij.
De fascinatie die Phantom Reporter heeft voor de Black Widow
is wel een beetje voorspelbaar en cliché, voor het
overige vindt het de balans tussen realisme en het fantastische.
De tekeningen spelen daar een rol bij, want de zeer gedetailleerde
stijl is realistisch, zonder dat het de kleurige kostuums
ooit knullig of kinderachtig maakt. Meer dan verdiend een
score van drie sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen chris weston
the vinyl
underground #5 (dc)
Morrison Shepherd gaat op zoek naar zijn moeder. Hij krijgt
gezelschap van een kleine jongen, een soort fysieke manifestatie
van zijn vijfjarige zelf. De wisselwerking tussen deze twee
is vermakelijk en de flashbacks tussendoor geven goede inzichten
in de jeugd van Moz, met een ontknoping die zowel op zichzelf
bevredigend is als perspectief biedt voor de rest van deze
titel. De vrienden van Moz spelen een bijrol en mogen slechts
opdraven als voorschot op de volgende verhaallijn. Het tekenwerk
is stevig en van een goed niveau. Het is de combinatie van
strakke lijnen, eenvoudige composities en vooral een warme
inkleuring die het toegankelijk houdt. Zonder meer vier sterren
waard. tekst
si spencer tekeningen simon gane
exterminators
#26 (dc)
De hoofdrol in een losstaand verhaal is deze keer gereserveerd
voor Laura Phillips, die het slachtoffer wordt van een samenloop
van allerlei subplots uit de voorgaande nummers. Het is al
eerder opgemerkt en dit nummer laat het opnieuw zien: de serie
heeft zo'n brede cast, dat van een hoofdpersonage al maanden
geen sprake meer is. Daarbij is het vervelend dat de personages
niet zó goed zijn uitgediept, dat ze na één
dialoog al herkenbaar zijn. Wisselende tekenaars helpen evenmin.
De gasttekenaar is niet slecht, met een redelijk vrije stijl,
maar los van de meest opvallende, afwijkende personages is
het herkennen van de bijrollen toch te vaak lastig. Twee sterren,
dus. tekst
simon oliver tekeningen ty templeton
buffy, the
vampire slayer #11 (dark horse)
Tijdens een training van de overige Slayers wordt Buffy aangevallen
door de gevaarlijke Twilight. Inhoudelijk is dit een tussenstation,
een afgerond verhaal tussen twee vervolgverhalen. En dat is
geen diskwalificatie voor de plot, want dat blijft door de
nieuwe dreiging interessant. Daarbij zijn de diepgang aan
het begin (het gesprek tussen Buffy en Xander) en de subtiele
humor aan het slot (Twilight die blijkbaar zijn masker gaat
afdoen en dan snel zegt, "Sorry, itchy neck") erg
welkom. De tekeningen zijn in orde. Heel af en toe is een
gezicht niet consistent genoeg en soms mist een compositie
diepgang. Niettemin leest het altijd plezierig weg en is dit
nummer zeker goed voor drie sterren. tekst
joss whedon tekeningen georges jeanty
the boys
#15 (dynamite)
De nieuwe verhaallijn begint in een opvallend laag tempo.
De hoofdpersonages krijgen elk wat aandacht in afzonderlijke
subplots, zonder dat echt sprake is van een nieuw centraal
verhaal of conflict. Het subplot over Annie January, beter
bekend als de heldin Starlight, krijgt de meeste ruimte, met
een paar interessante flashbacks en de hereniging met Hughie,
die haar nog enkel kent als Annie. Hulde voor het lage tempo
en de prettige sfeer die nu wordt bereikt door aandacht voor
de dialogen en de personages. Het tekenwerk draagt zijn steentje
bij, want deze keer laat de semi-realistische stijl nergens
een steekje vallen en oogt alles lekker smoezelig. Vier sterren
is hier de juiste score. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson